فاطمه رجبی و سفر احمدی نژاد به نیویورک
فاطمه رجبی و سفر احمدی نژاد به نیویورک
رئیسجمهور در سومین سفر به امریکا، نطق سوم خود را در سازمان ملل ایراد کرد. پیش از آن دانشگاه کلمبیا با جمعیت انبوه، شاهد حضور مقتدرانه و مفتخرانه دکتر احمدینژاد بود. 500 میلیوننفر همزمان در سراسر جهان شنونده سخنان رئیسجمهوری شدند. اسرائیل بازنده اصلی، و دکتر احمدینژاد بزرگترین برنده در جهان معرفی شدند.
رئیسجمهور در این سخنرانی از قوانین شریعت و اجرای آن در ایران سخن گفت، و بر آن ارزشمدارانه و دیندارانه ایستادگی نمود. غرب، تمدن غرب، دموکراسی غرب و آزادی غرب را به چالش گرفت، و رفتار غیرانسانی غربیها را در تابلویی زنده برای جهان متمدن به تصویر کشید.
او بار دیگر بر جنایات امریکا و صهیونیسم تاکید کرد، و همچنان رژیم نامشروع و غاصب را، نه "اسرائیل" ، بلکه "رژیم صهیونیستی خواند، بدون واهمه از این که پرستیژ مسلمانی او مورد تمسخر غربیها قرار گیرد!
پیروزیهای بیمانند دکتر احمدینژاد در جهان، در حقیقت "پیروزی گفتمان و ادبیات منجیگرایانه و عدالتخواهانه او بود." گفتمان و ادبیات جدید و متفاوت با گفتمان و ادبیات خنثی، مرعوب، تسلیمپذیر و مقلدانه سازندگی و اصلاحات"!
گفتمان و ادبیاتی اسلامی و انقلابی، بدون تاکید بر دموکراسی غرب، و لیبرالیزم و فردگرایی غرب، به دور از تمجید و تکریم و تعظیم "توسعه غربی" و "تساهل و مدارای غرب". مقایسه باید کرد گفتمان و ادبیات پیروز احمدینژاد را با گفتمان و ادبیات توسعه و اصلاحات! و مقایسه باید کرد پیامدهای آنها را!
احمدینژاد با گفتمان و ادبیات ویژهاش امریکا و صهیونیزم را زمینگیر کرد، دموکراسی غرب را رسوا نمود، تمدنهای وحشی و بیفرهنگی غرب را افشا کرد، و اسلام و آیات الهی آن را در جهان صلا داد.
از این روی نه "اصحاب کاخ سفید" و نه "استادهای صهیونیست دانشگاه کلمبیا"، بلکه یک جهان آزاده و آزادیخواه، با شیفتگی او را باور کردند، و به عنوان افتخار "جهان اسلام" پیروزیش را بر امریکا صحه گذاردند.
احمدینژاد برای کسب پرستیژ اعمال خلاف شرع انجام نداد، و با تعظیم و تکریم امریکا و اسرائیل، اسلام و قرآن را سرافکنده ننمود.
"موعود امم" محور و مرکز، مقصد و مقصود، انگیزه و هدف در کلام و پیام رئیسجمهور بود. او در سازمان ملل، بر "موعود امم" تاکید تصریح نمود، و سران حاضر در نشست را به سوی او و گرد او فراخواند.
عنایات ویژه "موعود امم" نیز بافتههای سران شرک و کفر را رشته کرد، و احمدینژاد را چون موسای کلیمالله بر فرعون و فرعونیان چیرگی داد.
آیا سردمداران "توسعه و سازندگی" و "اصلاحات" از این پیروزی معجزهآسا عبرت خواهند گرفت، و در کارکرد خود، گفتمان و ادبیات خود، مقصود و مقصد خود تجدیدنظر خواهند نمود؟! آیا باز هم با تکبر و نخوت بر گفتمان و ادبیات مرعوبکننده و تسلیمپذیر خود اصرار خواهند ورزید؟ و آیا باز هم "انتظارگرایی" را جمود و تحجر و ارتجاع و قشریگری و خرافهگرایی خواند خواند؟ آیا "عقلانیت غربگرای" خود را به رخ خواهند کشید و "کارشناسی"های ناکارمد خود را تحمیل خواهند کرد؟ ْآیا باز هم اصرار در مشورتدادن خواهند نمود؟ آیا باز هم نیش و کنایه، طعنه و حقد، کینه و بغض خود را متوجه احمدینژاد خواهند کرد؟
