گاف‌های مراسم اسکار در تاریخ؛ لحظه‌های بیاد ماندنی
رأی دهید
اسکار، شب زرق و برق، جاذبه و گاف‌های آزار‌دهنده است، گاف‌هایی که ماجراهای حیرت‌آور خلق می‌کنند و برندگان غیرقابل کتمان دارند.
بدترین بازنده
یک «بوم صدا»ی سرگردان، احساسات ساموئل ال.جکسن را وقتی در سال 1995 اسکار بهترین بازیگر مرد نقش مکمل را واگذار کرد، به‌خوبی ثبت کرد. وقتی نام برنده ـ مارتین لاندو ـ اعلام شد، آشکارا می‌شد صدای جکسن را شنید که گفت: «اَه!» راستش را بخواهید، آن لحظه خیلی‌ها این احساس را داشتند اما جایزه بدترین بازنده به بیل موری می‌رسد که در مراسم اسکار سال 2004 با بداخلاقی رو به تماشاگران تلویزیونی کرد. موری برای بازی در «گمشده در ترجمه» نامزد جایزه بهترین بازیگر مرد شده بود. وقتی نام «شان پن» به‌عنوان برنده از پاکت بیرون آمد، چهره موری شبیه کسی بود که سیلی به صورتش زده‌اند. او حتی حاضر نشد برای پن دست بزند. موری بعدها به برگزار‌کنندگان اسکار گفت: «اگر می‌دانستم قرار است چنین اتفاقی بیفتد، در مراسم شرکت نمی‌کردم.»
برنده: بیل موری
بدترین گاف
در 1987، برناردو برتولوچی پس از دریافت اسکار بهترین کارگردانی برای «آخرین امپراتور» حرفی زد که میزبانان را بسیار عصبانی کرد.
او گفت: «اگر نیویورک امشب بیگ اَپِل / سیب بزرگ [لقب نیویورک] است، پس لس‌آنجلس هم امشب ... است.» تماشاگران حیرت‌زده در سکوت فرو رفتند اما کسی شکایتی نکرد، حداقل آن شب کسی چیزی نگفت.»شاید حق اعضای آکادمی بود. هرچه باشد، آنها خودشان به دفعات گاف‌های بزرگ داده‌اند. در 1938، اسپنسر تریسی، تنها بازیگر مردی که پیش از تام هنکس، دو سال پی‌درپی برنده اسکار شده بود ـ برای «کاپیتان‌های شجاع» و «شهر پسران» ـ برای دریافت نخستین جایزه روی صحنه رفت اما آنجا متوجه شد روی کارت اسم او را نه اسپنسر تریسی بلکه دیک تریسی نوشته‌اند! حتی خود تریسی هیچ‌وقت متوجه نشد که این یک خطای غیر عمد بود یا یکی از همان حرکت‌های احمقانه از نوع اسکار.
برنده: آکادمی علوم و هنرهای سینمایی
بدترین اعطا‌کننده جایزه
سر لارنس اولیویر، پیرمرد توانای دنیای بازیگری در سال‌های پایان عمر، کاری کرد که عملا به بدترین اعطا‌کننده جایزه اسکار تبدیل شد.
در 1985 از او خواسته بودند تنها اسکار بهترین فیلم سال را اعلام کند. بازیگر 78 ساله از خودش هم جلو زد و به‌جای خواندن نام نامزدها صرفا پاکت را باز کرد و فریاد زد: «آمادئوس!» یک لحظه جالب دیگر را بیلی کریستال، مجری مراسم اسکار سال 1991، خلق کرد. او هال روچ را به سمت میکروفن راهنمایی کرد. مرد صد ساله که برای فیلم‌های کلاسیک صامت نظیر آثار لورل هاردی جایزه افتخاری می‌گرفت، چند دقیقه‌ای صحبت کرد، در حالی که عملا صدای او شنیده نمی‌شد. تماشاگران گیج شده بودند. در همان حال که پیرمرد از صحنه خارج می‌شد، کریستال گفت: «بجا بود، برای اینکه آقای روچ، کارش را با سینمای صامت شروع کرد!»
برنده: سر‌لارنس اولیویر
بدترین اعتراض
وقتی مارلون براندو در سال 1973 جایزه بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد، تصمیم گرفت با فرستادن یک سرخپوست آپاچی به نام «ساشین لایت‌فیدر» به‌جای خود، یک بیانیه سیاسی نامتعارف صادر کند. براندو به رفتار هالیوود با سرخپوستان آمریکایی اعتراض داشت اما تنها مشکل این بود که «ساشین لایت‌فیدر» عملا یک سرخپوست آپاچی نبود. اسم اصلی او ماریا کروز بود، یک سیاهی‌لشگر که در 1970 در رقابتی تحت‌عنوان مسابقه «ملکه خون‌آشام آمریکا» برنده شده بود.
برنده: مارلون براندو
بدترین سخنرانی پس از دریافت جایزه
شاید سخنرانی اسکیزو فرنیایی جیمز کامرون برای «تایتانیک» انتخابی طبیعی برای این بخش باشد. یک لحظه او «پادشاه دنیا» بود، لحظه‌ای دیگر برای بیش از 1500 قربانی فاجعه تایتانیک در دنیای واقعی دعا کرد. بعد از مهمانان خواست «تا صبح خوش بگذرانند» اما در واقع این بخش را باید از آن برندگان زن دانست. وقتی سالی فیلد در 1985 برای «جاهایی در قلب» دومین جایزه اسکار خود را گرفت آن‌قدر بد صحبت کرد که همه حیرت‌زده شدند.«من یک پیشینه کاری متعارف نداشته‌ام... بیش از هر چیز دیگری احترام شما را می‌خواهم. بار اول حس نکردم اما این بار حس می‌کنم و نمی‌توانم این واقعیت را انکار کنم که شما از من خوشتان می‌آید. همین الان از من خوشتان می‌آید!» بعد از مراسم فیلد بحق مورد استهزا قرار گرفت، همان‌طور که در 1999 گوئینت پالترو پس از حرف‌های فاجعه‌آمیز خود مسخره شد. البته پالترو عملا حرف زیادی نزد، صرفا همان‌جا ایستاد و به خاطر نوع تکلمش مثل یک آب پاش خراب همه‌جا را خیس کرد؛ قضیه هالی بری که حکایت دیگری است. در سال 2002 او برای «ضیافت اهریمن» برنده اسکار بهترین بازیگر زن شد. سخنان او پس از دریافت جایزه به جرات خودستایانه‌ترین لحظه تمام دوره‌های اسکار بود. او در حالی که در پوست خود نمی‌گنجید،
هق‌هق کنان گفت: «اوه خدای من. اوه خدای من. اوه خدای من. این لحظه خیلی بزرگ‌تر از من است. این لحظه برای دوروتی دندریج است، لنا هورن، دیاهان کارول. این برای زنانی است که کنار من ایستاده‌اند، جادا پینکت، آنجلا بست، وییویکا فاکس و برای هر زن رنگین‌پوست بی‌نام و نشان که الان فرصت پیدا کرده برای اینکه امشب در باز شده است... ممنون. من افتخار می‌کنم. من افتخار می‌کنم و ممنون از آکادمی که مرا به عنوان ظرفی انتخاب کرده که رحمت خدا در آن جاری است!»
برنده: هالی بری
شایسته‌ترین بازنده
«همشهری کین» شاهکار 1941 اورسن ولز به عقیده بسیاری از علاقه‌مندان سینما یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ است اما در اسکار سال 1942 آکادمی عملا این فیلم را نادیده گرفت. گفته می‌شود اعضای آکادمی به شدت بابت نفوذی که اورسن ولز جوان (او آن زمان تنها 26 ساله بود) به هالیوود داشت، عصبانی بودند.
چشم‌پوشی آنها باعث شد فیلمی بزرگ که واقعا ارزش دریافت جایزه را داشت، ناکام بماند. در عوض جایزه بهترین فیلم به «چه سرسبز بود دره من» رسید و جایزه بهترین کارگردان به جان فورد برای همین فیلم و گری کوپر هم برای «گروهبان یورک» اسکار بهترین بازیگر مرد را گرفت. تنها جایزه‌ای که به «همشهری کین» رسید، اسکار فیلمنامه غیراقتباسی بود، جایزه‌ای که ولز با هرمان جی. مکیه‌ویچ، همکار فیلمنامه‌نویس خود قسمت کرد. سال 1995 هم دو فیلم از بهترین فیلم‌های دهه 1990 ـ «قصه‌های عامهپسند» و «رهایی از شاوشنک» ـ در رقابت با فیلم‌های به مراتب متوسط (به خصوص «فورست گامپ») ناکام ماندند. هر دو فیلم در هفت رشته نامزد اسکار بودند. «شاوشنک» بی‌هیچ جایزه‌ای مراسم را ترک کرد، در حالی که «قصه‌های عامهپسند» درست مثل «همشهری کین» تنها با یک جایزه، آن هم جایزه بهترین فیلمنامه غیراقتباسی به خانه رفت.
برنده: اورسن ولز
آزاردهنده‌ترین لحظه
مراسم اسکار 1999 به خاطر واکنش‌های پرشور و شوق روبرتو بنینی و آب‌پاشی‌های گوئینت پالترو می‌تواند برنده این بخش باشد اما یک حادثه همه چیز را تحت‌الشعاع قرار داد. با درایت آکادمی معرفی نامزدهای بهترین موسیقی فیلم با نمایش گروهی رقصنده همراه شد که هر کدام از نامزدها «تفسیر» خاص خود را داشتند. از همه بدتر «تفسیر» آنها از موسیقی «نجات سرباز رایان» بود که به واقع می‌طلبید چشمان خود را ببندید.
برنده: تفسیر موسیقی «نجات سرباز رایان»
بدترین اشتباه در دریافت یا نگهداری جایزه اسکار
در 1979 مریل استریپ پس از دریافت اسکار بهترین بازیگر زن نقش مکمل برای «کریمر علیه کریمر» به قدری جو زده شده بود که ناگهان متوجه شد جایزه‌اش را گم کرده است تا اینکه یکی دیگر از مهمانان گفت چیزی شبیه جایزه اسکار را در توالت دیده است!
حداقل استریپ اسکار را با خود به خانه برد اما بدترین لغزش در 1937 اتفاق افتاد. آلیس برادی که برای «شیکاگو قدیمی» برنده اسکار بهترین بازیگر زن نقش مکمل شده بود، نتوانست خود را به مراسم برساند. یک مرد ناشناس به جای او جایزه را گرفت و بعد غیبش زد. آن جایزه هیچ‌وقت پیدا نشد.
برنده: آلیس برادی
