دلبرکان غمگین شهر من، روسپی‌های تهران چه می‌گویند؟ [بخش اول]

ملاقات آمیتیس با بابک در یکی از کافه‌های شهر کرج رخ می‌دهد و برایم تشریح می‌کند که این دیدار برای آشنایی اولیه هست و بابک از آغاز همکاری‌شان تا امروز هیچ‌گاه پیشنهاد بی‌شرمانه‌ای را به او نداده است: «یک قانون نانوشته در کار ما هست که می‌گوید نباید با واسطه‌ها خودت را درگیر رابطه کنی چرا که رویتان به هم باز می‌شود و سر حساب کتاب به مشکل می‌خورید. ملاقات من هم یک بار صورت گرفت و بابک صرفا از من خواست تا تست‌های لازم سلامتی بدهم و کمی هم برایم چند و چوند کار را شفافسازی کرد. اینکه ۵۰ هزار تومان از مبلغ دریافتی مال اوست و مشتریان غرب برای من هستند چونکه خودم ساکن سعادت آباد هستم. از من پرسید سرویس‌هایی به اسم شب تا صبح را می‌توانم بروم یا خیر و بخاطر قیمت ۱۰ برابری اینگونه سرویس‌ها قبول کردم. او توضیح داد که مشتریان او همه آدم حسابی هستند و افرادی که مرا اذیت کنند و به من توهین کنند در کار نیستند. از من خط قرمزهای کاری‌ام را پرسید و به او گفتم خط قرمزی ندارم جز اینکه با متاهل نباشم؛ آنهم که موضوعش را برایت قبل‌تر گرفتم در نهایت چه شد.»

 

آمیتیس به قول خودش فول سرویس است و با مشتریانش دوست می‌شود؛ به جای اینکه رابطه‌ای صرفا بر محوریت عرضه تقاضایی بینشان رخ بدهد. او با آنها چندین بار به مسافرت داخل و خارج کشور رفته و البته به ضرب‌المثل حساب حساب است و کاکا برادر هم پایبند است: «نرخ ثابتی برای کارهایمان داریم که بابک تعیین می‌کند و گاهی وقتی به دوستی آشنایی تخفیفی می‌دهد، آن را از سهم خودش کم می‌کند و یا اگر یک مشتری او را دور بزند و با خودم تماس بگیرد تا برنامه را فیکس کند، من بازهم سهم ۵۰ هزار تومانی بابک را کنار می‌گذارم.»

 

درآمد آمیتیس ماهی ۳۰ تا ۴۰ میلیون هست و دو هفته در ماه کار می‌کند. هر بار که پیش کسی می‌رود از ۲۵۰ تا ۵۰۰ هزار تومان طلب می‌کند. به او می‌گویم کمتر پزشک یا جراحی را می‌شناسم که با دو هفته کار انقدر در بیاورد و جواب می‌دهد: «من هم دکترم و هم روسپی. باید درآمدم بیشتر باشد.» آمیتیس حس و حال تجریباتش را با من در جریان می‌گذارد و با اینکه هر آنی فکر می‌کنم الان گریه می‌کند، سرش را تمام مدت بالا گرفته و با من صحبت می‌کند، او غمی از کاری که می‌کند ندارد و آن را یک شغل می‌داند که به رویاهایش نزدیکش کرده است:

نه والدین و نه دوستان آمیتیس از کاری که او می‌کند خبر ندارند و اوایل کار به همه گفته که مشغول دیدن یک دوره آموزشی فن آرایشگری است و بعد از چند وقت برای اینکه دروغش برملا نشود، اعلام کرده که در یک مجموعه مشغول به کار است، مجموعه که چند پلاک با خانه استیجاری‌ او فاصله دارد و برای همین می‌تواند این دروغ را سرهم کند و به راحتی آن را جمع کند. او می‌گوید بعد از ۵ سال کار،‌اندوخته‌ای جمع کرده که با حساب سرانگشتی با کار کردن تا ۵ سال دیگر، می‌تواند خانه خودش را در یک محله دیگر داشته باشد و قصد دارد که کار و بار را در سی سالگی تعطیل کند:
«ما حق آشنایی با دیگر نیروهای بابک را نداریم ولی به هر حال از اینور آنور درباره بچه‌ها می‌شنویم. خیلی از آنها تا ۵۰ سالگی هم کار می‌کنند و خیلی‌ها هم بعد از یک ماه پشیمان می‌شوند و کار را ول می‌کنند. ما نه اینکه ستاره داشته باشیم و این چیزها، ولی مشتریانی که از هرکداممان بیشتر راضی باشند، طبیعتا پوئن مثبتی برای ما حساب می‌آید. بابک مثل پشتیبانی سایت‌ها بعد از انجام ماموریت ما، به مشتری تماس می‌گیرد و اوضاع و احوال را می‌پرسد. گاهی پیش می‌آید که اگر چند مشتری ناراضی باشند، آن نیرو را از تیم بیرون می‌کند و آن شخص هم دیده شده که مشتریان بابک را دور می‌زند. افرادی هم بودند که دستگیر شدند و برخی مواقع بابک با آشناهایش می‌تواند کاری کند و برخی مواقع هم کاری از پسش بر نمی‌آید. موردهایی داریم که مشتری ازشان دزدی کرده و یا حتی آنها را گروگان گرفته و از آن بدتر کیس‌هایی را می‌شناسم که از زیر ۱۸ سالگی وارد این بازار کار شدند.»او قول می‌دهد که با تک تک اشخاصی که برایم تشریح کرد صحبت کند و آنها را راضی به گفتمان با من کند، قولی که بعدها به آن وفا کرد و من با تک تک افراد با شرایط خاصی که برایم گفت توانستم همکلام شوم. از آمیتیس می‌پرسم اگر عقب برگردد همین روش را پیش می‌گیرد؟ و بعد از گفتن اینکه قرار نبود سوال‌های ژورنالیستی از او پرسیده شود و صرفا قصد داشت تا شرح حالی از زندگی عجیبش را با من در میان بگذارد، می‌گوید: «اگر برگردم عقب و زندگی همین بازی را با من کند، چرا که نه؟» او به خاطر رشته و تحصیلاتی که کرده مراقب است تا دچار بیماری مقاربتی نشود و می‌گوید برخی مشتریان هستند که اصرار ایجاد ارتباط بدون پوشش را دارند:
«تنها و تنها در این حالت است که دست رد به سینه مشتری می‌زنم و بیرون می‌آیم. شغل ما پرخطرترین شغل دنیاست و هرآن با بیماری‌های مختلف مبارزه می‌کنیم.»از او می‌پرسم معتقد است که روسپیگری شغل است؟ می‌گوید: «جامعه شناسی و روانشناسی‌ام انقدر خوب نیست که بتوانم جواب این سوالت را اصولی بدهم ولی برای من و هزاران مثل من دیگر نه تنها شغل است، بلکه بخشی از زندگی‌مان شده. گاهی روزها و هفته‌ها با یک مشتری سر می‌کنیم تا بتوانیم پول بیشتری در آخر کار بگیریم و به اصطلاح خودمان، یک ماه کار را تعطیل کنیم.» آمیتیس در ماه با بیش از ۳۰ نفر ملاقات می‌کند که در کمال تعجب یکی دوتا از آنها زوجینی هستند که جزو مشتریان ثابت او شده‌اند. با تمام این تفاسیر او در حال حاضر با مردی آشنا شده و می‌گوید که اوایل کار بعد از بازنشستگی‌اش قصد ازدواج با او را داشت ولی بعد از اینکه کارش بیشتر شده، حس و حال ازدواج و عشق و عاشقی از سرش پریده:
«الان فقط دلم می‌خواهد خانه‌ای بالای یک مجتمع مسکونی داشته باشم و با هیچ‌کس حرف نزنم.»