عسل جون, مرسی ! مردم رو فراموش کن, و اولین کسی که نقش مردمی را برایم ایفا میکرد, مادر بسیار دانا و مهربانم بود , که نزدیکترین دوستم بود و هر وقت ایشان از من ایراد میگرفت, میدونستم که " خودم " هستم و یک احساس یگانگی و سبکی میکردم, زیرا از بچه گی فشار " گفته های " مردم بسیار زیاد بود, که منو اذیت میکرد ! خلاصه کلام عسل خانم, باید بادمجون بی رگ شد ! گور پدر ارزشهای پوسیده مردمی. شاد و نو باشیم ! |