از سران حکومت سر سفره خامنه‌ای تا تنش "زیر پای مادر.

عکس اولی خیلی جالبه جهل که میگن همینه به جای اینکه اون رو بخونن میزارن رو سرشون .

pars40 - فرایبورگ، سوییس - این کتاب ظاهری دارد و باطنی. ظاهرش به دردِ منطقه خود می‌خورد و جأیی که در آن‌ نازل شد ; " ما برایِ هر قوم از بینِ خود و زبانشان پیامبری فرستادیم، باشد که در این امر تعقل کرده در تفاوتها به یکدیگر احترام بگذارید که خداوند از شما به امورتان داناتر است " . اما ابتدا فرهنگِ جاهلیت و پس از جاهلیت , مکر و طمع استعمار، ظاهرِ این کتاب را برایِ دیگر مردم خواست و عده ایی را مامور به ترویجِ آن‌ کرد. دینی که بر ایرانی نازل شد و پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردارِ نیک را شامل می شود ختم کلامِ بشریت است و برایِ تمام دوران و تمامِ انسانها کاربرد دارد. و اما یک فرد میتواند به خاطرِ کنکاش و گسترش دنیایش به قعر بیشتر رفته , جزئیات را بیاموزد، که ابنِ سینا ، حافظ ، سعدی ، مولوی و در این راستا اینکار را کردند، آنهم به دلخواه و تحقیق . بدونِ شک پایه فکری همه اینها بر ذاتِ پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردار نیک گذارده است. اما مولوی‌ وقتی‌ به آن‌ درجه و اعتبار باطنی میرسد باید در مثنوی در بکار گیری الفاظِ رکیک از مرزِ ظاهری گفتارِ نیک گذر کند ..

2- این کاربرد نه از ادبِ او می‌کاهد و نه از اعتبار او چیزی کم می‌کند. او به همه چیز به عنوان ابزاری در دست حقیقت می‌نگرد هر جا لازم است آن‌ را به کار می‌برد. این حق هر انسان است که خود راه و طریقِ خود را بیابد و همچنین حقِ انسانهأیی است که بخواهند، فراتر از منطقه و زبانِ خود به دیگر ادیان یا باورها گرایش داشته , تمام و کمال آن را انجام دهند. اما تنها برایِ خود و نه دیگران. قوانینی را که به حدودِ دیگران وارد میشود را تبعیت نکرده به جایش بر امورِ خود واقف و در صدد تربیتِ خود برآیند. تا کسی‌ به درجه امر به معروف و نهی از منکر از خود فراتر نرفته ، انجام اینکار تنها فریب، تظاهر و فرافکنی ست که مانندِ جامعه کنونی ایران سنگ رویِ سنگ بند نمی‌شود , همه‌اش بار است و خطا نه تربیت و پیشرفت جامعه. . به همین خاطر جوامع مترقی و متمدن برایِ ایجادِ نظم در جامعه و قانونی‌ فراگیر, به فراهم کردنِ قوانینی‌ پرداختند که مطابق با زمان بوده و تمامِ اقشارِ جامعه را در بر گیرد تا بدینوسیله همه از عدل ، انصاف و حق قانونی‌ برابر بهره‌مند شونده تا راه قانون گریزی به هر بهانه ایی بسته شود .

2- این کاربرد نه از ادبِ او می‌کاهد و نه از اعتبار او چیزی کم می‌کند. او به همه چیز به عنوان ابزاری در دست حقیقت می‌نگرد هر جا لازم است آن‌ را به کار می‌برد. این حق هر انسان است که خود راه و طریقِ خود را بیابد و همچنین حقِ انسانهأیی است که بخواهند، فراتر از منطقه و زبانِ خود به دیگر ادیان یا باورها گرایش داشته , تمام و کمال آن را انجام دهند. اما تنها برایِ خود و نه دیگران. قوانینی را که به حدودِ دیگران وارد میشود را تبعیت نکرده به جایش بر امورِ خود واقف و در صدد تربیتِ خود برآیند. تا کسی‌ به درجه امر به معروف و نهی از منکر از خود فراتر نرفته ، انجام اینکار تنها فریب، تظاهر و فرافکنی ست که مانندِ جامعه کنونی ایران سنگ رویِ سنگ بند نمی‌شود , همه‌اش بار است و خطا نه تربیت و پیشرفت جامعه. . به همین خاطر جوامع مترقی و متمدن برایِ ایجادِ نظم در جامعه و قانونی‌ فراگیر, به فراهم کردنِ قوانینی‌ پرداختند که مطابق با زمان بوده و تمامِ اقشارِ جامعه را در بر گیرد تا بدینوسیله همه از عدل ، انصاف و حق قانونی‌ برابر بهره‌مند شونده تا راه قانون گریزی به هر بهانه ایی بسته شود .

pars40 - فرایبورگ، سوییس - این کتاب ظاهری دارد و باطنی. ظاهرش به دردِ منطقه خود می‌خورد و جأیی که در آن‌ نازل شد ; " ما برایِ هر قوم از بینِ خود و زبانشان پیامبری فرستادیم، باشد که در این امر تعقل کرده در تفاوتها به یکدیگر احترام بگذارید که خداوند از شما به امورتان داناتر است " . اما ابتدا فرهنگِ جاهلیت و پس از جاهلیت , مکر و طمع استعمار، ظاهرِ این کتاب را برایِ دیگر مردم خواست و عده ایی را مامور به ترویجِ آن‌ کرد. دینی که بر ایرانی نازل شد و پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردارِ نیک را شامل می شود ختم کلامِ بشریت است و برایِ تمام دوران و تمامِ انسانها کاربرد دارد. و اما یک فرد میتواند به خاطرِ کنکاش و گسترش دنیایش به قعر بیشتر رفته , جزئیات را بیاموزد، که ابنِ سینا ، حافظ ، سعدی ، مولوی و در این راستا اینکار را کردند، آنهم به دلخواه و تحقیق . بدونِ شک پایه فکری همه اینها بر ذاتِ پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردار نیک گذارده است. اما مولوی‌ وقتی‌ به آن‌ درجه و اعتبار باطنی میرسد باید در مثنوی در بکار گیری الفاظِ رکیک از مرزِ ظاهری گفتارِ نیک گذر کند ..

عکس اولی خیلی جالبه جهل که میگن همینه به جای اینکه اون رو بخونن میزارن رو سرشون .

عکس اولی خیلی جالبه جهل که میگن همینه به جای اینکه اون رو بخونن میزارن رو سرشون .

pars40 - فرایبورگ، سوییس - این کتاب ظاهری دارد و باطنی. ظاهرش به دردِ منطقه خود می‌خورد و جأیی که در آن‌ نازل شد ; " ما برایِ هر قوم از بینِ خود و زبانشان پیامبری فرستادیم، باشد که در این امر تعقل کرده در تفاوتها به یکدیگر احترام بگذارید که خداوند از شما به امورتان داناتر است " . اما ابتدا فرهنگِ جاهلیت و پس از جاهلیت , مکر و طمع استعمار، ظاهرِ این کتاب را برایِ دیگر مردم خواست و عده ایی را مامور به ترویجِ آن‌ کرد. دینی که بر ایرانی نازل شد و پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردارِ نیک را شامل می شود ختم کلامِ بشریت است و برایِ تمام دوران و تمامِ انسانها کاربرد دارد. و اما یک فرد میتواند به خاطرِ کنکاش و گسترش دنیایش به قعر بیشتر رفته , جزئیات را بیاموزد، که ابنِ سینا ، حافظ ، سعدی ، مولوی و در این راستا اینکار را کردند، آنهم به دلخواه و تحقیق . بدونِ شک پایه فکری همه اینها بر ذاتِ پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردار نیک گذارده است. اما مولوی‌ وقتی‌ به آن‌ درجه و اعتبار باطنی میرسد باید در مثنوی در بکار گیری الفاظِ رکیک از مرزِ ظاهری گفتارِ نیک گذر کند ..

2- این کاربرد نه از ادبِ او می‌کاهد و نه از اعتبار او چیزی کم می‌کند. او به همه چیز به عنوان ابزاری در دست حقیقت می‌نگرد هر جا لازم است آن‌ را به کار می‌برد. این حق هر انسان است که خود راه و طریقِ خود را بیابد و همچنین حقِ انسانهأیی است که بخواهند، فراتر از منطقه و زبانِ خود به دیگر ادیان یا باورها گرایش داشته , تمام و کمال آن را انجام دهند. اما تنها برایِ خود و نه دیگران. قوانینی را که به حدودِ دیگران وارد میشود را تبعیت نکرده به جایش بر امورِ خود واقف و در صدد تربیتِ خود برآیند. تا کسی‌ به درجه امر به معروف و نهی از منکر از خود فراتر نرفته ، انجام اینکار تنها فریب، تظاهر و فرافکنی ست که مانندِ جامعه کنونی ایران سنگ رویِ سنگ بند نمی‌شود , همه‌اش بار است و خطا نه تربیت و پیشرفت جامعه. . به همین خاطر جوامع مترقی و متمدن برایِ ایجادِ نظم در جامعه و قانونی‌ فراگیر, به فراهم کردنِ قوانینی‌ پرداختند که مطابق با زمان بوده و تمامِ اقشارِ جامعه را در بر گیرد تا بدینوسیله همه از عدل ، انصاف و حق قانونی‌ برابر بهره‌مند شونده تا راه قانون گریزی به هر بهانه ایی بسته شود .

عکس اولی خیلی جالبه جهل که میگن همینه به جای اینکه اون رو بخونن میزارن رو سرشون .

pars40 - فرایبورگ، سوییس - این کتاب ظاهری دارد و باطنی. ظاهرش به دردِ منطقه خود می‌خورد و جأیی که در آن‌ نازل شد ; " ما برایِ هر قوم از بینِ خود و زبانشان پیامبری فرستادیم، باشد که در این امر تعقل کرده در تفاوتها به یکدیگر احترام بگذارید که خداوند از شما به امورتان داناتر است " . اما ابتدا فرهنگِ جاهلیت و پس از جاهلیت , مکر و طمع استعمار، ظاهرِ این کتاب را برایِ دیگر مردم خواست و عده ایی را مامور به ترویجِ آن‌ کرد. دینی که بر ایرانی نازل شد و پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردارِ نیک را شامل می شود ختم کلامِ بشریت است و برایِ تمام دوران و تمامِ انسانها کاربرد دارد. و اما یک فرد میتواند به خاطرِ کنکاش و گسترش دنیایش به قعر بیشتر رفته , جزئیات را بیاموزد، که ابنِ سینا ، حافظ ، سعدی ، مولوی و در این راستا اینکار را کردند، آنهم به دلخواه و تحقیق . بدونِ شک پایه فکری همه اینها بر ذاتِ پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردار نیک گذارده است. اما مولوی‌ وقتی‌ به آن‌ درجه و اعتبار باطنی میرسد باید در مثنوی در بکار گیری الفاظِ رکیک از مرزِ ظاهری گفتارِ نیک گذر کند ..

2- این کاربرد نه از ادبِ او می‌کاهد و نه از اعتبار او چیزی کم می‌کند. او به همه چیز به عنوان ابزاری در دست حقیقت می‌نگرد هر جا لازم است آن‌ را به کار می‌برد. این حق هر انسان است که خود راه و طریقِ خود را بیابد و همچنین حقِ انسانهأیی است که بخواهند، فراتر از منطقه و زبانِ خود به دیگر ادیان یا باورها گرایش داشته , تمام و کمال آن را انجام دهند. اما تنها برایِ خود و نه دیگران. قوانینی را که به حدودِ دیگران وارد میشود را تبعیت نکرده به جایش بر امورِ خود واقف و در صدد تربیتِ خود برآیند. تا کسی‌ به درجه امر به معروف و نهی از منکر از خود فراتر نرفته ، انجام اینکار تنها فریب، تظاهر و فرافکنی ست که مانندِ جامعه کنونی ایران سنگ رویِ سنگ بند نمی‌شود , همه‌اش بار است و خطا نه تربیت و پیشرفت جامعه. . به همین خاطر جوامع مترقی و متمدن برایِ ایجادِ نظم در جامعه و قانونی‌ فراگیر, به فراهم کردنِ قوانینی‌ پرداختند که مطابق با زمان بوده و تمامِ اقشارِ جامعه را در بر گیرد تا بدینوسیله همه از عدل ، انصاف و حق قانونی‌ برابر بهره‌مند شونده تا راه قانون گریزی به هر بهانه ایی بسته شود .

2- این کاربرد نه از ادبِ او می‌کاهد و نه از اعتبار او چیزی کم می‌کند. او به همه چیز به عنوان ابزاری در دست حقیقت می‌نگرد هر جا لازم است آن‌ را به کار می‌برد. این حق هر انسان است که خود راه و طریقِ خود را بیابد و همچنین حقِ انسانهأیی است که بخواهند، فراتر از منطقه و زبانِ خود به دیگر ادیان یا باورها گرایش داشته , تمام و کمال آن را انجام دهند. اما تنها برایِ خود و نه دیگران. قوانینی را که به حدودِ دیگران وارد میشود را تبعیت نکرده به جایش بر امورِ خود واقف و در صدد تربیتِ خود برآیند. تا کسی‌ به درجه امر به معروف و نهی از منکر از خود فراتر نرفته ، انجام اینکار تنها فریب، تظاهر و فرافکنی ست که مانندِ جامعه کنونی ایران سنگ رویِ سنگ بند نمی‌شود , همه‌اش بار است و خطا نه تربیت و پیشرفت جامعه. . به همین خاطر جوامع مترقی و متمدن برایِ ایجادِ نظم در جامعه و قانونی‌ فراگیر, به فراهم کردنِ قوانینی‌ پرداختند که مطابق با زمان بوده و تمامِ اقشارِ جامعه را در بر گیرد تا بدینوسیله همه از عدل ، انصاف و حق قانونی‌ برابر بهره‌مند شونده تا راه قانون گریزی به هر بهانه ایی بسته شود .

pars40 - فرایبورگ، سوییس - این کتاب ظاهری دارد و باطنی. ظاهرش به دردِ منطقه خود می‌خورد و جأیی که در آن‌ نازل شد ; " ما برایِ هر قوم از بینِ خود و زبانشان پیامبری فرستادیم، باشد که در این امر تعقل کرده در تفاوتها به یکدیگر احترام بگذارید که خداوند از شما به امورتان داناتر است " . اما ابتدا فرهنگِ جاهلیت و پس از جاهلیت , مکر و طمع استعمار، ظاهرِ این کتاب را برایِ دیگر مردم خواست و عده ایی را مامور به ترویجِ آن‌ کرد. دینی که بر ایرانی نازل شد و پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردارِ نیک را شامل می شود ختم کلامِ بشریت است و برایِ تمام دوران و تمامِ انسانها کاربرد دارد. و اما یک فرد میتواند به خاطرِ کنکاش و گسترش دنیایش به قعر بیشتر رفته , جزئیات را بیاموزد، که ابنِ سینا ، حافظ ، سعدی ، مولوی و در این راستا اینکار را کردند، آنهم به دلخواه و تحقیق . بدونِ شک پایه فکری همه اینها بر ذاتِ پندارِ نیک ، گفتارِ نیک و کردار نیک گذارده است. اما مولوی‌ وقتی‌ به آن‌ درجه و اعتبار باطنی میرسد باید در مثنوی در بکار گیری الفاظِ رکیک از مرزِ ظاهری گفتارِ نیک گذر کند ..

عکس اولی خیلی جالبه جهل که میگن همینه به جای اینکه اون رو بخونن میزارن رو سرشون .