مکان‌های تحصیلی کودکان در سراسر جهان.

یک زمانی‌ در مدارس ایران روز با آهنگی شاد و انرژی بخش شروع میشد، ساعت ۱۰ صبحانه‌ای مغذی، پنیر و نان گاهی اوقات حتا پسته داده میشد که برای بعضیها هنوز طعم آن زنده است. گاهی صفی تشکیل میشد ، همه با آستین‌های بالا و اندکی‌ اضطراب برای واکسینه شدن ضد همه بیماری‌هایی پلیدی که بود، معلمها برای اینکه بهترین و بالاترین نمرات و درصدِ قبولی را داشته باشند رقیب هم بودند، به کودکی تجاوز نمیشد، کودکی در آتش نمیسوخت..................

......................کودکی چاقوی خشم بر سینه معلمش نمیکوفت. از سر کلاس درس به اوین برده نمیشد،.............. نه حسرت گذشته را نخوریم( دوستی‌ میگفت همین اواخر) که به بهتر از آن رسیدیم راستی‌ هم چرا حسرت ؟ آن بچه‌های بی‌ غمِ آن‌روز سیه مشق جریمه چه ندانم کاری را قلم زدند، که هنوز پایانی ندارد؟

......................کودکی چاقوی خشم بر سینه معلمش نمیکوفت. از سر کلاس درس به اوین برده نمیشد،.............. نه حسرت گذشته را نخوریم( دوستی‌ میگفت همین اواخر) که به بهتر از آن رسیدیم راستی‌ هم چرا حسرت ؟ آن بچه‌های بی‌ غمِ آن‌روز سیه مشق جریمه چه ندانم کاری را قلم زدند، که هنوز پایانی ندارد؟

یک زمانی‌ در مدارس ایران روز با آهنگی شاد و انرژی بخش شروع میشد، ساعت ۱۰ صبحانه‌ای مغذی، پنیر و نان گاهی اوقات حتا پسته داده میشد که برای بعضیها هنوز طعم آن زنده است. گاهی صفی تشکیل میشد ، همه با آستین‌های بالا و اندکی‌ اضطراب برای واکسینه شدن ضد همه بیماری‌هایی پلیدی که بود، معلمها برای اینکه بهترین و بالاترین نمرات و درصدِ قبولی را داشته باشند رقیب هم بودند، به کودکی تجاوز نمیشد، کودکی در آتش نمیسوخت..................

یک زمانی‌ در مدارس ایران روز با آهنگی شاد و انرژی بخش شروع میشد، ساعت ۱۰ صبحانه‌ای مغذی، پنیر و نان گاهی اوقات حتا پسته داده میشد که برای بعضیها هنوز طعم آن زنده است. گاهی صفی تشکیل میشد ، همه با آستین‌های بالا و اندکی‌ اضطراب برای واکسینه شدن ضد همه بیماری‌هایی پلیدی که بود، معلمها برای اینکه بهترین و بالاترین نمرات و درصدِ قبولی را داشته باشند رقیب هم بودند، به کودکی تجاوز نمیشد، کودکی در آتش نمیسوخت..................

......................کودکی چاقوی خشم بر سینه معلمش نمیکوفت. از سر کلاس درس به اوین برده نمیشد،.............. نه حسرت گذشته را نخوریم( دوستی‌ میگفت همین اواخر) که به بهتر از آن رسیدیم راستی‌ هم چرا حسرت ؟ آن بچه‌های بی‌ غمِ آن‌روز سیه مشق جریمه چه ندانم کاری را قلم زدند، که هنوز پایانی ندارد؟

یک زمانی‌ در مدارس ایران روز با آهنگی شاد و انرژی بخش شروع میشد، ساعت ۱۰ صبحانه‌ای مغذی، پنیر و نان گاهی اوقات حتا پسته داده میشد که برای بعضیها هنوز طعم آن زنده است. گاهی صفی تشکیل میشد ، همه با آستین‌های بالا و اندکی‌ اضطراب برای واکسینه شدن ضد همه بیماری‌هایی پلیدی که بود، معلمها برای اینکه بهترین و بالاترین نمرات و درصدِ قبولی را داشته باشند رقیب هم بودند، به کودکی تجاوز نمیشد، کودکی در آتش نمیسوخت..................

......................کودکی چاقوی خشم بر سینه معلمش نمیکوفت. از سر کلاس درس به اوین برده نمیشد،.............. نه حسرت گذشته را نخوریم( دوستی‌ میگفت همین اواخر) که به بهتر از آن رسیدیم راستی‌ هم چرا حسرت ؟ آن بچه‌های بی‌ غمِ آن‌روز سیه مشق جریمه چه ندانم کاری را قلم زدند، که هنوز پایانی ندارد؟

......................کودکی چاقوی خشم بر سینه معلمش نمیکوفت. از سر کلاس درس به اوین برده نمیشد،.............. نه حسرت گذشته را نخوریم( دوستی‌ میگفت همین اواخر) که به بهتر از آن رسیدیم راستی‌ هم چرا حسرت ؟ آن بچه‌های بی‌ غمِ آن‌روز سیه مشق جریمه چه ندانم کاری را قلم زدند، که هنوز پایانی ندارد؟

یک زمانی‌ در مدارس ایران روز با آهنگی شاد و انرژی بخش شروع میشد، ساعت ۱۰ صبحانه‌ای مغذی، پنیر و نان گاهی اوقات حتا پسته داده میشد که برای بعضیها هنوز طعم آن زنده است. گاهی صفی تشکیل میشد ، همه با آستین‌های بالا و اندکی‌ اضطراب برای واکسینه شدن ضد همه بیماری‌هایی پلیدی که بود، معلمها برای اینکه بهترین و بالاترین نمرات و درصدِ قبولی را داشته باشند رقیب هم بودند، به کودکی تجاوز نمیشد، کودکی در آتش نمیسوخت..................