نی‌نوا، نوآوری و ساختارشکنی - گفت‌وگو با حسین علیزاده (۱).

با احترام به هنر شما در حرف‌هایتان نکات قابلِ تامل است اما بلاتکلیفی میدهد خود اثبات و خود مجدد نفی می‌کنید, البته هند باید به سمت سازی شدن پیش رود و بخواهد از این طریق جهانی‌ شود چون مولانا ، حافظ و سعدی ندارند که اشعارشان جهانی‌ باشد همانگونه که سمفونی‌های بتهون ، باخ ، موتزارت ، شوپن که از قیدِ شعر آزاد است باز هم مورد توجه خواص است نه عوام , همانگونه که چون با رقص در فکر چرا اگر بخواهیم به نو آوری رو بیاوریم باید دست آوردهای قبلی‌ را زیرِ پا بگذاریم، البته دیگر کشورها مولانا ندارند که اولین ساز را نای انسان بداند دیگر چرا باید ربعِ پرده کمرنگ شود ، ساز ایرانی خاصیتش همین ظرافت هاست ، البته که سازهای دست ساز ایرانی باید دنبال ردیفِ موسیقی آوازای ایرانی‌ باشد چون مولانا اولین ساز را نای انسان میداند ، البته که غزلیات حافظ ندارند که در زندگی‌ عام و خاص جریان داشته با فرهنگمان عجین شده باشد،, وقتی‌ این سه، نای و شعر و ساز با هم تلفیق شور میافریند،...

.. فواصل موسیقی‌ مخصوصا ربع پرده از ظرافت ملودی‌های ایرانی‌ نشأت می‌گیرد، میتوانیم همه را با هم داشته هیچ یک را فدای دیگری نکنیم حتی برای آهنگهای ایرانی‌ با پیانو کوک آن را برابر با دستگاه‌های موسیقی ایرانی تنظیم میکنند، پس دستگاه‌های موسیقی خود را از هفت به دو برسانیم برسانیم که مثلِ بقیه شود، پیشینیان دستگاه‌ها را به ما هدیه کردند ، شما و دیگر صاحبان سبک روی موسیقی حماسی کار کنید تا به اشعار فردوسی بخورد, دستگاه چهارگاه و ماهور که حماسی است و از موضع قدرت، هر دو را داشته باشیم هم اصالت هم نو آوری . باور دارم با اشرافی که با ساز ، ملودی و آهنگ دارید میتوانید آهنگ‌های بی‌ نظیری برای اشعارِ فردوسی‌ بسازید و به قولِ خودتان تصویر موسیقایی آن را بسازید.