علی خادمحسینی؛ از کودکی زیر موشکهای عراقی تا تدریس در دانشگاههای آمریکا
+3
رأی دهید
-0
خادمحسینی فقط ۵۰ سال دارد ولی تقریبا هزار مقاله علمیپژوهشی منتشر کرده و بیش از ۱۴۰هزار بار به کارهای او ارجاع داده شده استایران وایر: رقیه رضایی«علی خادمحسینی»، دانشمند و کارآفرین ایرانیتباری است که از ۱۲سالگی در کانادا زندگی کرده و بزرگ شده. او که فارغالتحصیل دانشگاههای تورنتو و امآیتی ست، سالهاست که در معتبرترین دانشگاههای آمریکا، مثل «هاروارد»، دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، «یوسیالای (UCLA)» و «امآیتی» درس میدهد و شرکت دانشبنیانی که در رشته زیستپزشکی بنا نهاده، بیماریهای مختلف و سختدرمان را برای میلیونها نفر در جهان سادهتر میکند.
خادمحسینی فقط ۵۰ سال دارد، اما تقریبا هزار مقاله علمی پژوهشی منتشر کرده و نوآوریهای او و تیم همکارانش در صنعت پزشکی و بازسازی بافتهای مختلف بدن برای تست ترکیبات دارویی، پروسههای تست بالینی را کوتاهتر و روشهای درمانی را کارآمدتر میکنند.
***
خادمحسینی، متولد آبان۱۳۵۴، ۵۰ساله و متولد تهران است. او تا ۱۲سالگی در ایران زندگی کرده و با مهاجرت والدیناش در سال ۱۹۸۷ (۱۳۶۵-۱۳۶۶) به کانادا، ساکن این کشور شده است. این دانشمند ایرانیتبار در حال حاضر مدیرعامل و مدیر موسسه نوآوری زیستپزشکی «تراساکی» در لسآنجلس، کالیفرنیا است.
خادمحسینی استاد دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در لسآنجلس، «یوسیالای (UCLA)» است. او رییس بورسیه «لوی جیمز نایت» در دانشکده مهندسی این دانشگاه و استاد مهندسی زیستی، رادیولوژی و مهندسی شیمی و بیومولکولی در این دانشگاه نیز هست.
این دانشمند و مهندس زیستیِ ایرانیتبار قبل از سال ۲۰۱۷ که به یوسیالای بپیوندد، عضو هیات علمی دانشکده پزشکی هاروارد و از سال ۲۰۱۷ نیز عضو هیات علمی موسسه مهندسی الهامگرفته از زیستشناسی «Wyss » بوده است.
این استاد ایرانیتبار در یکی از مصاحبههایش درباره نحوه علاقهمندیاش به رشته مهندسی زیستی گفته که وقتی سال سوم رشته مهندسی شیمی در دانشگاه تورنتو بوده، در یک آزمایشگاه مشغول بهکار میشود و متوجه میشود که در علم پزشکی چقدر جای نوآوریهای رشته های مهندسی خالی است: «مهندسی شیمی خوانده بودم و دیدم پزشکی چیزی (رشتهای) است که خیلی در آن مهندسی وارد نشده است. دکترها اولین چیزی که دستشان آمده، استفاده کردند. زیاد فکر نکردند که چطور میشود این را بهتر کرد از این جهت برایم خیلی قشنگ بود که چیزهایی که در مهندسی خوانده بودم را به چیزی تبدیل کنم. برایم قشنگ بود و بعد از آن شروع کردم در آزمایشگاه کار میکردم.»
خادمحسینی تاکنون حدود ۱۰۰۰مقاله علمی پژوهشی منتشر کرده است، مقالاتی که بیش از ۱۴۰هزار بار در سایر کارهای علمی و پژوهشی مورد استناد قرار گرفتهاند. حوزه پژوهش این استاد دانشگاه، زیستمواد، مهندسی بافت، میکروفلوئیدیک و زیستساخت است.
خادمحسینی علاوه بر فعالیت در دانشگاهها بهعنوان استاد، در زمینه کارآفرینی و ترجمه علم به فناوری نیز فعال بوده است. او در توسعه محصولات تجاری در حوزه زیستپزشکی، از جمله درزگیرهای جراحی، حسگرهای پوشیدنی و مواد آمبولیک، سهم بزرگی داشته است.
علی خادم حسینی لیسانس و فوق لیسانس خود را در دانشگاه خوشنام تورنتو در رشته مهندسی شیمی گرفته و بعد از آن تحصیلاتش را در مقطع دکترا در رشته مهندسی زیستی در دانشگاه «امآیتی» ادامه داده است. او در سال ۲۰۰۵ از این دانشگاه فارغالتحصیل شده و بلافاصله در دانشکده پزشکی هاروارد بهعنوان استاد مشغول بهکار شده است.
او طی این بیست سال بهجز تدریس، در توسعه فناوریهای میکرو و نانو زیستپزشکی شخصیسازیشده، با کاربردهایی چون رفع یا ترمیم نارسایی اندامها، بیماریهای قلبی عروقی و سرطانشناسی نقش داشته است. فعالیت او و تیمهایی که با او همکاری داشتهاند در زمینه بازسازی بافتهای مختلف بدن در فضای آزمایشگاهی که مهندسی بافت نام دارد، کاربردهای بالینی بسیاری داشته، از جمله در درزگیرهای جراحی و عوامل هموستاتیک.
یکی از این نوآوریها، فناوری به نام «ژلاتین متاکریلوئیلس است که با نام تجاری «ژلما GelMA» شناخته میشود. ژلما از ژلاتینی مشتق شده که بهصورت شیمیایی اصلاح شده تا امکان پیوند نوری را فراهم کند و بهدلیل زیستسازگاری و زیستتخریبپذیریاش، کاربرد گستردهای در درزگیرهای ترمیم بافتهای آسیبدیده حین جراحی، پیدا کرده است. این درزگیرها اغلب با پرینترهای سه بعدی و بهصورت شخصی شده پرینت گرفته میشوند و در زبان سادهتر، ژلما در واقع، نقش مواد اولیه برای این پرینترها را دارد.
مطالعات متعددی نشان دادهاند که انواع مختلف سلولها هنگام کپسوله شدن در ژلما، عملکرد خود را حفظ میکنند. بنابراین این محصول، به یک جوهر زیستی رایج برای کاربردهای زیستساختی سهبعدی تبدیل شده است. تیم خادمحسینی همچنین با ترکیب نانوموادی مانند نانوذرات طلا و ترکیبات مبتنی بر کربن در فرمولاسیونهای ژلما، امکانهای جدید را توسعه دادهاند.
او همچنین در توسعه پلتفرمهای «چند اندامی روی یک تراشه» که سنسورهایی برای بررسی آنی دارند نیز، نقش داشته است. این نوع فناوری، بالقوه قابلیت استفاده در آزمایشهای بالینی دارو و مدلسازی بیماری را دارد و میتواند سرعت و دقت تحقیقات برای توسعه، تولید و تایید یک داروی جدید یا تحقیق درباره نحوه عملکرد بیماریهای سختدرمانی مثل برخی سرطانها را سادهتر کند و از این جهت، زندگی میلیونها انسان را در جهان تحت تاثیر قرار داده و خواهد داد.
یکی دیگر از حوزههای نوآوری آقای خادمحسینی و همکارانش، پچهای هوشمند بهبود زخم است که عملکردهای حسگری و درمانی را در یک دستگاه واحد ادغام میکنند. چسبهای زیستی و درزگیرهای بافتی نیز همانطور که گفته شد از دیگر فناوریهایی بوده که با تحقیقات و عملکرد این دانشمند و کارآفرین ایرانیتبار بهدست آمده است.
علی خادمحسینی و جمعی از محققان همکارش در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در لسآنجلساز کودکی در جنگ تا کارآفرینی که جوایز متعددی را از آن خود کرده است
علی خادمحسینی تاکنون چندین شرکت دانشبنیان را بنا نهاده، شرکتهایی که همگی در زمینه پزشکی زیستی فعال بودهاند. شرکت «اوبسیدیو مدیکال (Obsidio Medical)» یکی از آنهاست، شرکتی که محصول هیدروژلی ساخته شده از نانوذرات سیلیکونی آن در توسعه ابزار و موادی که برشهای فوق نازک در رگهای خونی آمبولیزه شده ایجاد میکنند، انقلابی در صنعت مهندسی پزشکی و پزشکی زیستی ایجاد کرده است. این فناوری توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تایید شد و Obsidio Medical در اوت ۲۰۲۲ توسط شرکت «بوستون ساینتیفیک» خریداری شده است.
او همچنین شرکت«اُمیت Omeat Inc» را تاسیس کرده و هدف آن تولید گوشت کِشتشده به روشی مقرونبهصرفه است. اُمین یک شرکت گوشت کشتشده است (گوشت مصنوعی) که جایگزینی برای سرم جنینی انسانی و مقرونبهصرفه نیز تولید میکند.
این استاد و کارافرین ایرانیتبار کانادایی و آمریکایی تاکنون جوایز بسیاری را در داخل ایالات متحده و در سطح بینالمللی از آن خود کرده است. جوایزی چون «تاثیر جهانی مواد زیستی» در سال ۲۰۲۴، جایزه «مصطفی» در سال ۲۰۱۹ که از سوی حکومت ایران اعطا میشود، مدال نقره «اکتا بایومتریال» در سال ۲۰۱۸ به او اهدا شده است. جایزه دانشمند ارشد انجمن مهندسی بافت و پزشکی بازساختی آمریکا در سال ۲۰۱۷ و «تامپسون رویترز» برای پراستنادترین محقق که در فاصله سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۴، هر سال به او اعطا شده، نیز از دیگر جوایزی است که این دانشمند ایرانیتبار کانادایی-آمریکایی از آنِ خود کرده است.
او همچنین عضویت در نهادها و انجمنهای علمی و پژوهشی بزرگی را نیز در کارنامه خود دارد؛ از جمله آکادمی ملی مخترعین ایالات متحده، آکادمی بینالمللی مهندسی پزشکی و زیستی، آکادمی مهندسی کانادا، موسسه آمریکایی مهندسی پزشکی و زیستی، انجمن سلطنتی شیمی کانادا و انجمن آمریکایی پیشرفت علم.
با اینحال آقای خادمحسینی در اغلب مصاحبههایش به کودکیاش که در دوران جنگ ایران و عراق گذشته، اشاره میکند. به اینکه در همسایگیشان خانههایی را دیده که با موشکهای ارتش عراق خراب شدهاند و او که فرصت این را داشته از کشور و سرزمین مادری و پدریاش که در آن سالهای بعد از انقلاب گرفتار جنگ بوده، به کشور امنی برسد و در فرهنگ مهاجرپذیر و کثرتگرایانه کانادا بزرگ شود. او بارها این فرهنگ و همزیستی بینظیر مردمانی از کشورهای مختلف در کانادا را فرصتی برای رشد دانسته است؛ فرصتی که ایران گرفتار جنگ نمیتوانست در اختیار او قرار دهد.
خادمحسینی فقط ۵۰ سال دارد، اما تقریبا هزار مقاله علمی پژوهشی منتشر کرده و نوآوریهای او و تیم همکارانش در صنعت پزشکی و بازسازی بافتهای مختلف بدن برای تست ترکیبات دارویی، پروسههای تست بالینی را کوتاهتر و روشهای درمانی را کارآمدتر میکنند.
***
خادمحسینی، متولد آبان۱۳۵۴، ۵۰ساله و متولد تهران است. او تا ۱۲سالگی در ایران زندگی کرده و با مهاجرت والدیناش در سال ۱۹۸۷ (۱۳۶۵-۱۳۶۶) به کانادا، ساکن این کشور شده است. این دانشمند ایرانیتبار در حال حاضر مدیرعامل و مدیر موسسه نوآوری زیستپزشکی «تراساکی» در لسآنجلس، کالیفرنیا است.
خادمحسینی استاد دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در لسآنجلس، «یوسیالای (UCLA)» است. او رییس بورسیه «لوی جیمز نایت» در دانشکده مهندسی این دانشگاه و استاد مهندسی زیستی، رادیولوژی و مهندسی شیمی و بیومولکولی در این دانشگاه نیز هست.
این دانشمند و مهندس زیستیِ ایرانیتبار قبل از سال ۲۰۱۷ که به یوسیالای بپیوندد، عضو هیات علمی دانشکده پزشکی هاروارد و از سال ۲۰۱۷ نیز عضو هیات علمی موسسه مهندسی الهامگرفته از زیستشناسی «Wyss » بوده است.
این استاد ایرانیتبار در یکی از مصاحبههایش درباره نحوه علاقهمندیاش به رشته مهندسی زیستی گفته که وقتی سال سوم رشته مهندسی شیمی در دانشگاه تورنتو بوده، در یک آزمایشگاه مشغول بهکار میشود و متوجه میشود که در علم پزشکی چقدر جای نوآوریهای رشته های مهندسی خالی است: «مهندسی شیمی خوانده بودم و دیدم پزشکی چیزی (رشتهای) است که خیلی در آن مهندسی وارد نشده است. دکترها اولین چیزی که دستشان آمده، استفاده کردند. زیاد فکر نکردند که چطور میشود این را بهتر کرد از این جهت برایم خیلی قشنگ بود که چیزهایی که در مهندسی خوانده بودم را به چیزی تبدیل کنم. برایم قشنگ بود و بعد از آن شروع کردم در آزمایشگاه کار میکردم.»
خادمحسینی تاکنون حدود ۱۰۰۰مقاله علمی پژوهشی منتشر کرده است، مقالاتی که بیش از ۱۴۰هزار بار در سایر کارهای علمی و پژوهشی مورد استناد قرار گرفتهاند. حوزه پژوهش این استاد دانشگاه، زیستمواد، مهندسی بافت، میکروفلوئیدیک و زیستساخت است.
خادمحسینی علاوه بر فعالیت در دانشگاهها بهعنوان استاد، در زمینه کارآفرینی و ترجمه علم به فناوری نیز فعال بوده است. او در توسعه محصولات تجاری در حوزه زیستپزشکی، از جمله درزگیرهای جراحی، حسگرهای پوشیدنی و مواد آمبولیک، سهم بزرگی داشته است.
علی خادم حسینی لیسانس و فوق لیسانس خود را در دانشگاه خوشنام تورنتو در رشته مهندسی شیمی گرفته و بعد از آن تحصیلاتش را در مقطع دکترا در رشته مهندسی زیستی در دانشگاه «امآیتی» ادامه داده است. او در سال ۲۰۰۵ از این دانشگاه فارغالتحصیل شده و بلافاصله در دانشکده پزشکی هاروارد بهعنوان استاد مشغول بهکار شده است.
او طی این بیست سال بهجز تدریس، در توسعه فناوریهای میکرو و نانو زیستپزشکی شخصیسازیشده، با کاربردهایی چون رفع یا ترمیم نارسایی اندامها، بیماریهای قلبی عروقی و سرطانشناسی نقش داشته است. فعالیت او و تیمهایی که با او همکاری داشتهاند در زمینه بازسازی بافتهای مختلف بدن در فضای آزمایشگاهی که مهندسی بافت نام دارد، کاربردهای بالینی بسیاری داشته، از جمله در درزگیرهای جراحی و عوامل هموستاتیک.
یکی از این نوآوریها، فناوری به نام «ژلاتین متاکریلوئیلس است که با نام تجاری «ژلما GelMA» شناخته میشود. ژلما از ژلاتینی مشتق شده که بهصورت شیمیایی اصلاح شده تا امکان پیوند نوری را فراهم کند و بهدلیل زیستسازگاری و زیستتخریبپذیریاش، کاربرد گستردهای در درزگیرهای ترمیم بافتهای آسیبدیده حین جراحی، پیدا کرده است. این درزگیرها اغلب با پرینترهای سه بعدی و بهصورت شخصی شده پرینت گرفته میشوند و در زبان سادهتر، ژلما در واقع، نقش مواد اولیه برای این پرینترها را دارد.
مطالعات متعددی نشان دادهاند که انواع مختلف سلولها هنگام کپسوله شدن در ژلما، عملکرد خود را حفظ میکنند. بنابراین این محصول، به یک جوهر زیستی رایج برای کاربردهای زیستساختی سهبعدی تبدیل شده است. تیم خادمحسینی همچنین با ترکیب نانوموادی مانند نانوذرات طلا و ترکیبات مبتنی بر کربن در فرمولاسیونهای ژلما، امکانهای جدید را توسعه دادهاند.
او همچنین در توسعه پلتفرمهای «چند اندامی روی یک تراشه» که سنسورهایی برای بررسی آنی دارند نیز، نقش داشته است. این نوع فناوری، بالقوه قابلیت استفاده در آزمایشهای بالینی دارو و مدلسازی بیماری را دارد و میتواند سرعت و دقت تحقیقات برای توسعه، تولید و تایید یک داروی جدید یا تحقیق درباره نحوه عملکرد بیماریهای سختدرمانی مثل برخی سرطانها را سادهتر کند و از این جهت، زندگی میلیونها انسان را در جهان تحت تاثیر قرار داده و خواهد داد.
یکی دیگر از حوزههای نوآوری آقای خادمحسینی و همکارانش، پچهای هوشمند بهبود زخم است که عملکردهای حسگری و درمانی را در یک دستگاه واحد ادغام میکنند. چسبهای زیستی و درزگیرهای بافتی نیز همانطور که گفته شد از دیگر فناوریهایی بوده که با تحقیقات و عملکرد این دانشمند و کارآفرین ایرانیتبار بهدست آمده است.
علی خادمحسینی و جمعی از محققان همکارش در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا در لسآنجلساز کودکی در جنگ تا کارآفرینی که جوایز متعددی را از آن خود کرده استعلی خادمحسینی تاکنون چندین شرکت دانشبنیان را بنا نهاده، شرکتهایی که همگی در زمینه پزشکی زیستی فعال بودهاند. شرکت «اوبسیدیو مدیکال (Obsidio Medical)» یکی از آنهاست، شرکتی که محصول هیدروژلی ساخته شده از نانوذرات سیلیکونی آن در توسعه ابزار و موادی که برشهای فوق نازک در رگهای خونی آمبولیزه شده ایجاد میکنند، انقلابی در صنعت مهندسی پزشکی و پزشکی زیستی ایجاد کرده است. این فناوری توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده تایید شد و Obsidio Medical در اوت ۲۰۲۲ توسط شرکت «بوستون ساینتیفیک» خریداری شده است.
او همچنین شرکت«اُمیت Omeat Inc» را تاسیس کرده و هدف آن تولید گوشت کِشتشده به روشی مقرونبهصرفه است. اُمین یک شرکت گوشت کشتشده است (گوشت مصنوعی) که جایگزینی برای سرم جنینی انسانی و مقرونبهصرفه نیز تولید میکند.
این استاد و کارافرین ایرانیتبار کانادایی و آمریکایی تاکنون جوایز بسیاری را در داخل ایالات متحده و در سطح بینالمللی از آن خود کرده است. جوایزی چون «تاثیر جهانی مواد زیستی» در سال ۲۰۲۴، جایزه «مصطفی» در سال ۲۰۱۹ که از سوی حکومت ایران اعطا میشود، مدال نقره «اکتا بایومتریال» در سال ۲۰۱۸ به او اهدا شده است. جایزه دانشمند ارشد انجمن مهندسی بافت و پزشکی بازساختی آمریکا در سال ۲۰۱۷ و «تامپسون رویترز» برای پراستنادترین محقق که در فاصله سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۴، هر سال به او اعطا شده، نیز از دیگر جوایزی است که این دانشمند ایرانیتبار کانادایی-آمریکایی از آنِ خود کرده است.
او همچنین عضویت در نهادها و انجمنهای علمی و پژوهشی بزرگی را نیز در کارنامه خود دارد؛ از جمله آکادمی ملی مخترعین ایالات متحده، آکادمی بینالمللی مهندسی پزشکی و زیستی، آکادمی مهندسی کانادا، موسسه آمریکایی مهندسی پزشکی و زیستی، انجمن سلطنتی شیمی کانادا و انجمن آمریکایی پیشرفت علم.
با اینحال آقای خادمحسینی در اغلب مصاحبههایش به کودکیاش که در دوران جنگ ایران و عراق گذشته، اشاره میکند. به اینکه در همسایگیشان خانههایی را دیده که با موشکهای ارتش عراق خراب شدهاند و او که فرصت این را داشته از کشور و سرزمین مادری و پدریاش که در آن سالهای بعد از انقلاب گرفتار جنگ بوده، به کشور امنی برسد و در فرهنگ مهاجرپذیر و کثرتگرایانه کانادا بزرگ شود. او بارها این فرهنگ و همزیستی بینظیر مردمانی از کشورهای مختلف در کانادا را فرصتی برای رشد دانسته است؛ فرصتی که ایران گرفتار جنگ نمیتوانست در اختیار او قرار دهد.