ماجرای ترس بازیکن دختر عربستانی از سفر به ایران + ویدیو

یکی از بازیکنان عربستان از تمایل خود برای سفر به ایران گفت، اما به دلیل ترس از کشته شدن، منصرف شده بود. پس از توضیح من درباره نادرستی این تصورات، آیدی پیجم را دادم. پستم با لباس محلی و تفنگ او را شگفت‌زده کرد.

صنعت گردشگری ایران که همواره می‌توانست به دلیل برخورداری از تمدنی کهن، میراث فرهنگی غنی و جاذبه‌های طبیعی منحصربه‌فرد، یکی از پررونق‌ترین بخش‌های اقتصادی کشور باشد، در سال‌های اخیر با افت شدید و چشمگیری در تعداد بازدیدکنندگان بین‌المللی مواجه شده است. 

ماجرای ترس بازیکن دختر عربستانی از سفر به ایران pic.twitter.com/t7sCldNWuI

— Iranian UK (@IranianUk) November 21, 2025

این روند نزولی که با همه‌گیری جهانی کرونا آغاز شد، متأسفانه پس از پایان محدودیت‌ها، آن‌طور که انتظار می‌رفت، به حالت قبل بازنگشت. این کاهش نه تنها به معنای از دست رفتن درآمد ارزی حیاتی برای کسب‌وکارهای محلی است، بلکه نشان‌دهنده از دست رفتن فرصتی بزرگ برای معرفی فرهنگ غنی ایران و تقویت «دیپلماسی مردم با مردم» است که می‌توانست سدی در برابر پدیده «ایران‌هراسی» باشد. 

بسیاری از آژانس‌های مسافرتی بزرگ در کشورهای غربی، به دنبال افزایش ریسک‌ها، ایران را به طور کامل از فهرست مقاصد خود خارج کرده‌اند و این امر، بازگشت به شرایط عادی را بسیار دشوار ساخته است.

یکی از مهم‌ترین عواملی که به‌طور مستقیم بر تصمیم گردشگران غربی تأثیر منفی گذاشته، ترس فزاینده از بازداشت‌های خودسرانه و ناگهانی توسط نهادهای امنیتی است. 

گزارش‌های متعدد و مستند از دستگیری اتباع خارجی و دوتابعیتی‌ها به اتهاماتی چون «جاسوسی» یا «اقدام علیه امنیت ملی» که اغلب مبهم و اثبات‌نشده هستند، یک جو عمومی از ناامنی را در افکار عمومی دنیا ایجاد کرده است. 

گردشگران خارجی، به‌خصوص آن‌هایی که تابعیت کشورهای غربی را دارند، به‌شدت نگران این هستند که در صورت بروز هرگونه مشکل جزئی یا حتی بدون هیچ دلیل موجهی، به یک «گروگان سیاسی» تبدیل شوند. 

این افراد عملاً به مهره‌هایی در مذاکرات سیاسی میان ایران و کشورهای غربی تبدیل شده‌اند و به نظر می‌رسد از آن‌ها به عنوان اهرم فشار برای تبادل زندانی یا کسب امتیازات سیاسی و مالی استفاده می‌شود. این دیپلماسی گروگان‌گیری، اعتماد بین‌المللی به ایران به عنوان مقصدی امن را به کلی از بین برده است.

این نگرانی‌ها در سطوح رسمی نیز نمود پیدا کرده و باعث شده است که وزارت‌خانه‌های امور خارجه بسیاری از کشورهای اروپایی، کانادا و استرالیا، توصیه‌های «از هر گونه سفر به ایران خودداری کنید» را صادر کنند. 

این بالاترین سطح هشدار مسافرتی است و مستقیماً بر صنعت گردشگری تأثیر می‌گذارد. پیامد اصلی چنین توصیه‌هایی این است که بیمه‌های مسافرتی بین‌المللی از پوشش دادن هرگونه سفر به ایران امتناع می‌ورزند. 

این موضوع عملاً برای بسیاری از مسافران خارجی غیرقابل پذیرش است؛ زیرا سفر به مکانی که در صورت بروز حادثه یا بیماری، بیمه مسافرتی آن‌ها باطل باشد، یک ریسک مالی و جانی غیرقابل توجیه محسوب می‌شود. در نتیجه، حتی کسانی که علاقه شخصی زیادی به بازدید از ایران دارند، به دلیل نداشتن پوشش حمایتی و بیمه‌ای، از سفر خود منصرف می‌شوند.

علاوه بر مسائل امنیتی و سیاسی، چالش‌های زیرساختی نیز نقش مهمی در دلسرد کردن گردشگران دارند. فیلترینگ گسترده و شدید پلتفرم‌های ارتباطی پرکاربرد نظیر اینستاگرام، واتساپ، تلگرام و شبکه‌های اجتماعی مورد استفاده عموم جهان، یک مانع جدی برای گردشگران است. 

یک توریست مدرن، نیاز مبرم به دسترسی آسان و سریع به اینترنت برای مسیریابی، برقراری ارتباط با خانواده، و به‌اشتراک‌گذاری تجربیات خود دارد؛ اما در ایران، این امکان به شدت محدود شده است. همچنین، نبود زیرساخت‌های مالی بین‌المللی مانند کارت‌های اعتباری ویزا و مسترکارت، گردشگران را مجبور به حمل مقادیر زیادی پول نقد می‌کند که خود خطر سرقت را افزایش می‌دهد و از آسایش سفر می‌کاهد. 

این مشکلات روزمره، در کنار سخت‌گیری‌های فرهنگی خاص، تجربه سفر را ناخوشایند ساخته و آرزوی سفری آسان و بدون دغدغه را از آنان سلب می‌کند.

در نتیجه مجموع این عوامل، ایران سهم خود را در بازار جهانی گردشگری به شکل فاجعه‌باری از دست داده است. در حالی که کشورهای رقیب در منطقه، سرمایه‌گذاری‌های عظیمی برای جذب توریست انجام داده و رشد بی‌سابقه‌ای را تجربه می‌کنند، ایران همچنان درگیر چالش‌های سیاسی داخلی و خارجی خود باقی مانده است. 

فعالان بخش خصوصی گردشگری بارها هشدار داده‌اند که اگر روند بازداشت‌های خارجی‌ها و فضای کلی عدم امنیت سیاسی ادامه پیدا کند، «برند گردشگری ایران» در جهان به‌طور کامل از بین خواهد رفت و بازگرداندن آن به فهرست مقاصد امن و جذاب، نیازمند سال‌ها تلاش، ثبات سیاسی و مهم‌تر از همه، بازگرداندن اعتماد بین‌المللی خواهد بود که در سایه وضعیت فعلی، چشم‌اندازی بسیار مبهم و دور از دسترس دارد.