زد و خورد فیزیکی و جنجال بی‌سابقه در برنامه «عشق ابدی» نسخه افغانستان!+ ویدیو

درگیری فیزیکی شدید میان شرکت‌کنندگان برنامه جنجالی عشق ابدی نسخه افغانستان، به سرعت در شبکه‌های اجتماعی وایرال شده و واکنش‌های گسترده‌ای را به دنبال داشته است.

برنامه «عشق ابدی» که با الگوبرداری از فورمت‌های موفق خارجی (مانند Love Island و Aşk Adası) تولید و در یوتیوب پخش می‌شود، از همان ابتدا با یک شکاف عمیق ارزشی مواجه شد. 

زد و خورد فیزیکی و جنجال بی‌سابقه در برنامه «عشق ابدی» نسخه افغانستان! pic.twitter.com/Bh4nwRRdse

— Iranian UK (@IranianUk) November 18, 2025

منتقدان، به‌ویژه رسانه‌های داخلی، این برنامه را به‌شدت مورد حمله قرار دادند و عناوینی چون «حراج عشق در ویلا»، «عشق لجنی» و «ابتذال در پوششِ عشق» را برای توصیف آن به کار بردند. دیدگاه غالب منتقدین این است که برنامه با نمایش روابط سطحی، زودگذر، و رقابت‌آمیز برای یافتن پارتنر بر اساس جذابیت‌های ظاهری و جنسی، به مقدسات «عشق»، «ازدواج» و «خانواده» توهین کرده و ارزش‌های اخلاقی و فرهنگی جامعه را تضعیف می‌کند. 

آن‌ها معتقدند که این رئالیتی‌شو نه تنها «بدآموزی» دارد، بلکه با تبدیل‌کردن روابط عاطفی به یک «کالای بی‌ارزش» در برابر دیدگان عمومی، منجر به «فرسایش معنایی» روابط سالم و عمیق در ذهن جوانان می‌شود. 

در مقابل، طرفداران برنامه آن را صرفاً یک «سرگرمی» جذاب و به‌روز می‌دانند که منعکس‌کننده واقعیت مدرن روابط جوانان در جهان امروز است و حق انتخاب آن‌ها برای تماشای این محتوا را امری شخصی می‌دانند.

بخش قابل توجهی از جنجال‌ها پیرامون برنامه «عشق ابدی» بر سر تناقض محتوای آن با «هنجارهای فرهنگی و اجتماعی» رایج در داخل کشور است. مقامات قضایی کشور این برنامه و برنامه‌ای مشابه مانند «زن روز» را مصداق «ترویج سبک زندگی ضدحیا و ضدخانواده» ارزیابی کرده و اقدام به توقیف صفحات اینستاگرامی تعدادی از شرکت‌کنندگان و پیگرد قانونی صاحبان این صفحات کردند. 

این برخورد قضایی خود به بحث‌های دوقطبی در شبکه‌های اجتماعی دامن زد. عده‌ای از این اقدام استقبال کردند و آن را دفاع از «سلامت اخلاقی» جامعه دانستند و خواهان نظارت بیشتر بر محتواهای مشابه خارجی شدند که با زبان فارسی در پلتفرم‌هایی مانند یوتیوب منتشر می‌شوند. 

اما در طرف دیگر، کاربران زیادی از این اقدام انتقاد کردند و آن را «مداخله» در انتخاب‌های شخصی و سلیقه جوانان دانستند که در فضایی خارج از حوزه قضایی کشور تولید شده است. 

این گروه بر این باورند که در عصر اینترنت، تلاش برای مسدودسازی یا پیگرد قانونی محتوای پرطرفدار تنها به ایجاد عطش بیشتر در مخاطبان و سوق‌دادن آن‌ها به پلتفرم‌های غیررسمی‌تر (مانند کانال‌های تلگرامی) منجر خواهد شد.

یکی از ایده‌های محوری در تحلیل «عشق ابدی» در فضای مجازی، موضوع انگیزه شرکت‌کنندگان است. منتقدان معتقدند که هدف اصلی افراد حاضر در برنامه نه لزوماً یافتن «عشق ابدی» بلکه کسب «شهرت لحظه‌ای»، افزایش فالوور و دیده شدن در فضای مجازی است، به‌گونه‌ای که «آنان می‌پذیرند که مورد قضاوت دیگران قرار بگیرند تا در فضای مجازی دیده شوند». 

این دیدگاه بر این نکته تأکید دارد که برنامه، با بهره‌برداری از میل به شهرت، شرکت‌کنندگان را به ایفای نقش‌هایی سوق می‌دهد که مملو از دروغ، تهمت، و رفتارهای غیر اخلاقی برای افزایش درام و تنش است. در مقابل، برخی کاربران شبکه‌های اجتماعی و حتی برخی شرکت‌کنندگان سابق این برنامه‌ها، از حق خود برای شرکت در یک رئالیتی‌شو دفاع کرده‌اند و این اتهام را رد می‌کنند که افراد طبقه بالای اجتماعی و فرهنگی لزوماً از این برنامه‌ها اجتناب می‌کنند. 

آن‌ها می‌گویند که حضور در مقابل دوربین و پذیرش قضاوت عمومی، بخشی از ماهیت رئالیتی‌شوها است و کسب فالوور، یک نتیجه جانبی و طبیعی از حضور در یک برنامه پرمخاطب است.

با وجود تمام انتقادات شدید، برنامه «عشق ابدی» با استقبال گسترده‌ای از سوی مخاطبان فارسی‌زبان مواجه شد و آمارهای بالایی از بازدید در یوتیوب ثبت کرد. این میزان از تماشا، خود تبدیل به یک موضوع بحث شده است. 

یک دیدگاه تحلیلی در رسانه‌ها این موفقیت را در چارچوب پدیده‌ای به نام «بومی‌سازی ابتذال» قرار می‌دهد. بر اساس این تحلیل، در شرایطی که برنامه‌های تلویزیونی داخلی (صداوسیما) قادر به تأمین نیازهای سرگرمی و نمایشی جوانان در حوزه روابط عاطفی نیستند، «عشق ابدی» با فراهم‌کردن یک محیط آشنا (بازیگران و مجری ایرانی، زبان فارسی) اما با مضامین خط قرمز (روابط نامتعارف و هنجارشکنی)، خلأ موجود را پر کرده و از این تضاد بهره می‌برد. 

به عبارت دیگر، برنامه پاسخی به نیازی است که در رسانه‌های رسمی کشور نادیده گرفته شده است. این استقبال، هرچند که در جامعه‌شناسی رسانه بحث‌برانگیز است، نشان‌دهنده تغییر سلیقه مخاطب جوان و میل به تماشای محتوایی است که منعکس‌کننده آزادی‌های بیشتری در حوزه سبک زندگی باشد.

اجرای برنامه توسط پرستو صالحی، بازیگر مهاجرت‌کرده، بُعد دیگری از جنجال‌ها را فعال کرده است. منتقدانی مانند مسعود فراستی اظهار داشته‌اند که «عشق ابدی توهینی به ایرانی و زن است» و لحن مجری را «وقیح» و «توهین‌آمیز» نسبت به شرکت‌کنندگان و بینندگان قلمداد کرده‌اند. 

آن‌ها نقش مجری را در «نمایش جذابیت‌های جنسی و جسمی» و هدایت داستان به سمت حواشی جنجالی برای افزایش بازدید، زیر سؤال می‌برند. در مقابل، طرفداران برنامه، اجرای پرستو صالحی را «بی‌نظیر»، «پر حرارت» و «نکته‌سنجانه» توصیف می‌کنند که توانسته است ترکیبی از هیجان، درام، و طنز را در برنامه ایجاد کند. 

این تفاوت دیدگاه‌ها نشان‌دهنده این است که مجری، به‌جای اینکه یک عامل خنثی باشد، خود بخشی از درام و جنجال برنامه است که تعمداً یا ناخواسته، مرزهای اخلاقی و اجتماعی را جابه‌جا می‌کند و به دوقطبی شدن نظرات در فضای مجازی دامن می‌زند.

سؤالی که در اینترنت مطرح می‌شود این است که آیا «عشق ابدی» یک «کپی ضعیف» از نمونه‌های خارجی است که صرفاً با حواشی، بازدید جذب می‌کند یا یک تهدید جدی برای تولیدکنندگان داخلی محسوب می‌شود؟ 

برخی منتقدان، این برنامه را فاقد کیفیت محتوایی لازم می‌دانند و آن را تنها یک بازتولید ناقص از فورمت‌های غربی می‌شمارند. با این حال، موفقیت عظیم این برنامه در جذب بازدید، تأثیر خود را بر فضای تولید محتوای آنلاین فارسی گذاشته است. رئالیتی‌شوهای آنلاین ایرانی (مانند برنامه‌های ساخته شده در پلتفرم‌های داخلی) از نظر محتوایی و سبک زندگی، محدودیت‌های شدیدی دارند و این امر باعث شده است تا مخاطبان به سمت تولیدات خارجی با زبان فارسی روی بیاورند. 

برنامه «عشق ابدی» نشان داد که چگونه برنامه‌سازان خارج از کشور می‌توانند با سرمایه‌گذاری بر روی خط قرمزهای فرهنگی و اجتماعی داخل، و در قالب یک ژانر محبوب (رئالیتی‌شو)، بخش عظیمی از مخاطبان را جذب کنند و این موضوع، زنگ خطری جدی برای تولیدکنندگان محتوای داخلی است تا در جهت پاسخ‌گویی به سلیقه در حال تغییر مخاطبان گام بردارند.