سام درخشانی: «کسی حاضر نبود با پژمان جمشیدی بازی کند!» + ویدیو

سام درخشانی در ویدیویی که اخیراً در فضای مجازی وایرال شده، به بیان خاطرات جالبی از نخستین تجربه همکاری خود با پژمان جمشیدی در سریال پژمان پرداخته است. 

درخشانی در این افشاگری، عنوان کرد که در ابتدا هیچ‌کدام از بازیگران مطرح، به دلیل سابقه فوتبالی جمشیدی، تمایلی به همکاری با او نداشتند؛ تا جایی که حتی یک بازیگر (اشاره به پوریا پورسرخ) قراردادش را لغو کرده است.

سام درخشانی: «کسی حاضر نبود با پژمان جمشیدی بازی کند!» pic.twitter.com/g0T2h1A3y8

— Iranian UK (@IranianUk) November 8, 2025

به گفته درخشانی، این واهمه وجود داشت که حضور یک فوتبالیست در عرصه بازیگری به اعتبار حرفه‌ای آن‌ها لطمه بزند. با این حال، او افزود که پیمان قاسم‌خانی (نویسنده) با پذیرش ریسک این همکاری و اصرار بر توانایی‌های پژمان، این پروژه را به پیش برد و در نهایت، همین انتخاب باعث ظهور زوج هنری موفق درخشانی و جمشیدی شد.

رفاقت پایدار در سینما؛ سام درخشانی و پژمان جمشیدی
سام درخشانی و پژمان جمشیدی، دو هنرمند محبوب و پرکار سینما و تلویزیون ایران، تنها به دلیل بازیگری شناخته نمی‌شوند، بلکه به واسطه رفاقت عمیق و طولانی‌مدت خود که در پشت و جلوی دوربین ادامه داشته، به یک زوج هنری موفق و ماندگار تبدیل شده‌اند. 

این همکاری هنری فراتر از چند نقش مشترک است و به نوعی به امضای کاری آن‌ها بدل شده است. اولین نقطه عطف این زوج، سریال "پژمان" بود که در آن پژمان جمشیدی در نقش یک فوتبالیست مشهور و سام درخشانی در نقش مدیر برنامه‌های او (و رفیق صمیمی‌اش) ظاهر شدند.

موفقیت بی‌نظیر این سریال کمدی، نه تنها راه را برای ورود جدی پژمان به دنیای بازیگری هموار کرد، بلکه شیمی و هماهنگی کم‌نظیر بین این دو را به جامعه نشان داد و زمینه‌ساز همکاری‌های بعدی شد. این دو، توانستند با تلفیق توانایی‌های کمدی و دراماتیک خود، در دل مخاطبان جا باز کنند.

از "پژمان" تا "خوب، بد، جلف"؛ تثبیت یک زوج هنری
پس از سریال "پژمان"، سام درخشانی و پژمان جمشیدی هوشمندانه تصمیم گرفتند تا این زوج موفق را وارد عرصه سینما کنند. این تصمیم با فیلم "خوب، بد، جلف" به کارگردانی پیمان قاسم‌خانی به ثمر نشست. 

این فیلم که عملاً بر پایه همین زوج و شیمی کمدی آن‌ها بنا شده بود، فروش فوق‌العاده‌ای را در گیشه تجربه کرد و به یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های سال خود تبدیل شد. موفقیت "خوب، بد، جلف" یک نکته مهم را ثابت کرد: مخاطب ایرانی، نه تنها بازی مجدد این دو را می‌پذیرد، بلکه از این ترکیب استقبال جدی می‌کند. 

این فیلم عملاً فرمول طنز مبتنی بر سوءتفاهم‌ها و چالش‌های رفاقت این دو کاراکتر را تثبیت کرد، به طوری که هر نقشی را که در کنار یکدیگر بازی می‌کنند، ناخودآگاه مخاطب را به یاد همان زوج رفیق و بامزه می‌اندازد.

تکرار یک موفقیت در ادامه‌های سینمایی
یکی از دلایلی که نام این دو بازیگر همیشه در کنار هم می‌آید، تکرار نقش‌های مشترک در دنباله‌های سینمایی است. پس از موفقیت نسخه اول "خوب، بد، جلف"، سازندگان ترغیب شدند تا دنباله‌های آن را بسازند و این زوج بار دیگر در فیلم‌های "خوب، بد، جلف ۲: ارتش سری" و سپس "خوب، بد، جلف ۳: رادیواکتیو" حضور یافتند. 

این تداوم در یک مجموعه، باعث شد تا شخصیت‌های آن‌ها برای مخاطب کاملاً جا افتاده و باورپذیر شوند. حضور مجدد در کنار هم در یک فضای مشابه، ریسک شکست در گیشه را به شدت کاهش داد، زیرا مخاطبان با انتظار تماشای دوباره این زوج و فضای کمدی خاص آن‌ها بلیت تهیه می‌کردند. این تکرار نه تنها خسته‌کننده نشد، بلکه به نوعی به یک عادت سینمایی برای تماشاگران تبدیل شد.

راز ماندگاری رفاقت در دنیای پر زرق و برق
یکی از جنبه‌های جذاب رابطه سام درخشانی و پژمان جمشیدی، صداقت و پایداری رفاقت آن‌هاست که به وضوح در مصاحبه‌ها و فضای مجازی دیده می‌شود. در حالی که دنیای سینما و شهرت معمولاً با رقابت‌های پنهان و آشکار همراه است، این دو هنرمند همواره حمایت متقابل خود را نشان داده‌اند. 

این رفاقت واقعی باعث شده تا بازی آن‌ها در کنار هم، بسیار طبیعی و روان به نظر برسد؛ چیزی که در اصطلاح بازیگری به آن "شیمی قوی" می‌گویند. این نزدیکی در زندگی واقعی، به آن‌ها کمک کرده است تا در ایفای نقش‌هایی که اغلب نقش رفاقت و صمیمیت را دارند، موفق‌تر عمل کنند و کمدی آن‌ها، ریشه در یک رابطه عمیق و قابل لمس داشته باشد. این الگو، نشان‌دهنده یک مدل موفق همکاری در صنعت هنر است که در آن، دوستی می‌تواند به تقویت کار حرفه‌ای منجر شود.

تأثیر این زوج بر کمدی سینمای ایران 
سام درخشانی و پژمان جمشیدی با همکاری‌های پی در پی خود، تأثیری غیرقابل انکار بر ژانر کمدی زوجی در سینمای ایران گذاشتند. آن‌ها ثابت کردند که یک زوج ثابت می‌تواند برای چند سال، به عنوان موتور محرکه گیشه عمل کند و این موضوع، راه را برای شکل‌گیری زوج‌های مشابه در پروژه‌های دیگر نیز باز کرد. 

این دو نه تنها مخاطب را می‌خندانند، بلکه توانسته‌اند با شخصیت‌های خود، نوعی طنز انتقادی اجتماعی را نیز به مخاطب منتقل کنند. 

میراث آن‌ها، فراتر از یک سرگرمی زودگذر است؛ بلکه نشان‌دهنده چگونگی استفاده موفق از شخصیت‌های فرعی محبوب (نقش مدیر برنامه) و ارتقاء آن‌ها به نقش اصلی است که در نهایت به تثبیت یک پدیده فرهنگی-هنری منجر شد و نام این دو را به عنوان یکی از زوج‌های طلایی کمدی سینمای معاصر ایران ثبت کرد.