رائفی‌پور: اسرائیل به کامیون‌ها و خودروهای هوافضای سپاه نفوذ کرده! + ویدیو

رائفی‌پور: اسرائیل به کامیون‌ها و خودروهای هوافضای سپاه نفوذ کرده!

رائفی پور گفت: حین جنگ ۱۲ روزه کامیون های بنز و خودروهای تویوتا هوافضای سپاه در قسمت ترابری ، انتقالات ، لجستیک و کِشنده خاموش (قفل) شده بودند.

رائفی‌پور: اسرائیل به کامیون‌ها و خودروهای هوافضای سپاه نفوذ کرده؟ pic.twitter.com/wnTkenGpnQ

— Iranian UK (@IranianUk) October 31, 2025

------------------------سردرگمی حکومت ایران پس از نفوذ اسرائیل در جنگ دوازده روزه
واقعه نفوذ نیروهای اسرائیلی به عمق خاک ایران، آن هم در بحبوحه "جنگ دوازده روزه" ، یک شکست نظامی و اطلاعاتی نبود؛ بلکه ضربه‌ای مهلک بر پیکره اصلی‌ترین ابزار بقای جمهوری اسلامی، یعنی پروپاگاندای اقتدار و نفوذ، وارد آورد. 

سردرگمی کنونی در دستگاه حاکمیتی نه یک نقص اداری، بلکه یک فلج وجودی است که ریشه در تضاد غیرقابل حل میان واقعیت شکست و ادعای شکست‌ناپذیری دارد. پس از این ضربه، ابتدا سکوت، و سپس تلاش‌های نصفه‌ونیمه برای تقلیل ابعاد حادثه، فقط بر شدت شایعات افزود و به سرعت، این باور را در میان مردم و ناظران منطقه‌ای تقویت کرد که حکومت در حال کتمان یک فاجعه امنیتی با ابعاد غیرقابل تصور است، و همین کتمان، خود بزرگ‌ترین اعتراف به عمق آسیب وارده است.

چگونگی نفوذ نیروهای متخاصم به زیرساخت‌های کلیدی کشور، به یک کابوس داخلی برای دستگاه‌های امنیتی تبدیل شده است. این رخداد به وضوح نشان می‌دهد که نه تنها سپر دفاعی ایران قادر به تشخیص و دفع تهدیدات پیشرفته نبوده، بلکه شبکه‌های اطلاعاتی و ضدجاسوسی نیز دچار نارسایی‌های سیستماتیک هستند که امکان چنین نفوذ عمیقی را فراهم آورده است.

 سردرگمی کنونی دولت در اصل ناشی از وحشت داخلیِ رهبران از «چگونگی» این شکست است؛ اینکه آیا این امر نتیجه یک رخنه باندی و خیانتکارانه است، یا محصول فرسایش تدریجی و بی‌کفایتی مفرط در نهادهای حافظ امنیت. تا زمانی که این معمای داخلی حل نشود و انگشت اتهام از یک نهاد به نهاد دیگر نچرخد، انتظار یک پاسخ واحد و قاطع از تهران بیهوده خواهد بود.

این سردرگمی به سرعت به یک فلج سیاسی در ساختار قدرت تبدیل شده است. گروه‌های اصلی ذی‌نفوذ، از سپاه پاسداران و وزارت اطلاعات گرفته تا قوه مجریه و هسته مرکزی رهبری، هر یک با هدف حفظ اعتبار سازمانی خود و مقصر جلوه دادن رقیب، در حال لابی‌های پشت پرده هستند. 

در حالی که منطق ایدئولوژیک حاکمیت، یک پاسخ سخت و فوری را برای احیای وجهه از دست رفته طلب می‌کند، واقعیتِ عریانِ ضعف عملیاتی که در میدان بروز یافته، حکم به احتیاط و حتی عقب‌نشینی موقت می‌دهد. این کشمکش میان «باید» ایدئولوژیک و «نمی‌توان» عملیاتی، یک خلاء تصمیم‌گیری ایجاد کرده است که نتیجه آن، سکوت ممتد و عدم توانایی در اتخاذ یک استراتژی شفاف، چه برای مقابله و چه برای توضیح است.

نتیجه مستقیم این فلج سیاسی، فاجعه‌ای تمام‌عیار در حوزه ارتباطات عمومی و رسانه‌ای است. در عصری که اخبار در لحظه مخابره می‌شوند، دستگاه پروپاگاندای دولتی که عادت به کنترل انحصاری روایت‌ها دارد، در مواجهه با این شکست غافلگیر شده است. فقدان یک «روایت واحد» قابل قبول، باعث شده رسانه‌های رسمی به انتشار گزارش‌های متناقض، مبهم و اغلب مضحک روی آورند که خود، سوخت بیشتری بر آتش بی‌اعتمادی عمومی ریخته است. 

مردم ایران که پیش از این نیز به سختی به گزارش‌های رسمی اعتماد داشتند، اکنون با دیدن لکنت و تناقض در سخنان مسئولان، به یقین رسیده‌اند که آنچه از ابعاد واقعی فاجعه پنهان شده، بسیار بزرگ‌تر از چیزی است که تصور می‌شود، و این خود سندی بر ناکارآمدی و عدم صداقت دولت است.

بازتاب این سردرگمی در سطح منطقه‌ای، اعتبار منطقه‌ای ایران و کل «محور مقاومت» را به شدت تضعیف کرده است. تمام وزن سیاسی و نظامی تهران در خاورمیانه بر پایه تصویر یک قدرت بلامنازع استوار بود که قادر است ضربه بزند و در برابر هرگونه تجاوزی، با شدت و قاطعیت پاسخ دهد. اکنون، سکوت طولانی‌مدت و عدم توانایی در واکنش نشان دادن، این تصویر را شکسته است. 

متحدان منطقه‌ای ایران دچار تردید شده‌اند و رقبای منطقه‌ای جرأت بیشتری برای اقدام مستقیم یا غیرمستقیم پیدا کرده‌اند. این فلج در پاسخگویی، نه تنها یک بحران داخلی، بلکه یک بحران در استراتژی منطقه‌ای جمهوری اسلامی است که بهای آن را باید در کاهش نفوذ و افزایش آسیب‌پذیری محیط پیرامونی خود بپردازد.

به طور خلاصه، سردرگمی کنونی حکومت ایران بر سر نفوذ نیروهای اسرائیلی، بهایی است که دولت برای دهه‌ها پنهان‌کاری، خودبزرگ‌بینی و نادیده گرفتن شکاف‌های امنیتی و سیاسی پرداخته است. این سردرگمی صرفاً به خاطر یک حمله نظامی نیست، بلکه به خاطر پدیدار شدن این حقیقت تلخ است که تمام شالوده‌های امنیتی و تبلیغاتیِ دولت در یک لحظه فرو ریخته‌اند. 

تا زمانی که دولت به جای پاسخگویی به مردم و احیای اعتماد عمومی، همچنان مشغول بازی‌های قدرت داخلی و پنهان‌کاری باشد، این سردرگمی ادامه خواهد یافت و هر روز، شکاف میان مردم و حاکمیت را عمیق‌تر کرده، و آسیب‌پذیری کشور را در برابر تهدیدات داخلی و خارجی افزایش خواهد داد.