«گوگوش چگونه به دستور اشرف تا سرحد مرگ کتک خورد؟ دو هفته در کما بود!» - ویدیو

محسن شایان در مصاحبه‌ای ادعا کرده که به دستور اشرف پهلوی آنقدر گوگوش را زدند که او دو هفته به کما رفت.

پرداختن به ماجرای رابطه میان اشرف پهلوی (خواهر قدرتمند محمدرضا شاه) و بهروز وثوقی (بازیگر پرآوازه سینمای ایران)، مستلزم واکاوی شایعات، ادعاهای تأیید نشده و البته زمینه تاریخی دوران پهلوی است؛ دورانی که قدرت سیاسی به‌شدت در زندگی هنرمندان نفوذ داشت. 

محسن شایان: ضرب و شتم گوگوش به فرمان اشرف پهلوی؛ دو هفته در کما بود! pic.twitter.com/vcZWyiV8HY

— Iranian UK (@IranianUk) October 18, 2025

اشرف پهلوی، به عنوان یکی از بانفوذترین چهره‌های دربار شاهنشاهی، و بهروز وثوقی، به عنوان سوپراستار بلامنازع و «قیصر» سینمای ایران، هر دو در اوج قدرت و شهرت خود در دهه ۱۳۵۰ خورشیدی قرار داشتند. این تلاقی میان یک شاهزاده سیاسی و یک ستاره مردمی، ناگزیر فضایی برای شایعه‌سازی خلق کرد. 

در آن دوران، شایعاتی مبنی بر علاقه‌مندی شدید اشرف به بهروز وثوقی و آغاز یک رابطه عاشقانه یا حمایتی بین این دو، به سرعت در محافل خصوصی و سپس در مطبوعاتِ زیرزمینی منتشر شد. این ماجرا، نمونه‌ای برجسته از نفوذ دربار در زندگی خصوصی افراد مشهور و تمایل جامعه به شنیدن داستان‌های ممنوعه بود.

برخی تحلیل‌ها و روایت‌های منتشر شده پس از انقلاب، مدعی هستند که صعود سریع بهروز وثوقی از یک بازیگر مستعد به گران‌ترین و پرنفوذترین هنرمند سینما، تنها به توانایی‌های هنری او محدود نمی‌شد. ادعا می‌شود که حمایت‌های قدرتمند پشت پرده، به ویژه از سوی محافل مرتبط با دربار و شخص اشرف پهلوی، در «چهره‌سازی» و تبدیل شدن او به یک «مافیای سینمایی» نقش محوری داشته است. 

بر اساس این ادعاها، وثوقی به دلیل این حمایت‌ها می‌توانست به آسانی برای فیلم‌های خود مجوز بگیرد یا مانع نمایش آثار رقبایش شود. اگرچه این ادعاها اغلب از منابع منتقد رژیم پهلوی نشأت می‌گیرند، اما به بخش جدایی‌ناپذیر این روایت تاریخی تبدیل شده‌اند.

زندگی شخصی اشرف پهلوی همواره پر از حواشی و ازدواج‌های متعدد بود و او به عنوان زنی که تشنه قدرت و لذت بود، شهرت داشت. تحلیل‌گران این دوره بر این باورند که نفوذ در زندگی یک ستاره محبوب مانند وثوقی، می‌توانست بخشی از عطش او برای در دست گرفتن کنترل و کسب نفوذ در حوزه‌های فراتر از سیاست باشد. 

بهروز وثوقی، نه فقط یک فرد، بلکه نماد شور جوانی و فرهنگ عامه بود. ارتباط با چنین شخصیتی، فارغ از جنبه عاشقانه، قدرت اشرف را در لایه‌های زیرین جامعه و حتی در رقابت‌های خانوادگی دربار (با برادرش شاه) به نمایش می‌گذاشت.

اوج این ماجرا، با ازدواج پر سر و صدای بهروز وثوقی و گوگوش، دو ستاره بزرگ آن زمان، در سال ۱۳۵۳ خورشیدی، گره خورد. در همان زمان، شایعاتی منتشر شد مبنی بر اینکه اشرف پهلوی از این ازدواج خشمگین بوده و آن را مانعی بر سر راه اهداف خود می‌دیده است. برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که جدایی سریع این زوج (پس از حدود یک سال) نیز بی‌ارتباط با فشارهای پشت پرده و دخالت‌های محافل قدرتمند نبوده است. 

این مسئله به خصوص با ادعاهای اخیر درباره ضرب و شتم شدید گوگوش به دستور اشرف، به این فرضیه دامن می‌زند که اشرف، وثوقی را به عنوان دارایی شخصی یا ابزار نفوذ می‌دانسته و رقابت بر سر او را تحمل نکرده است.

یکی دیگر از شایعات قوی مرتبط با وثوقی و اشرف، ماجرای دستگیری و زندانی شدن داریوش اقبالی، خواننده محبوب، بود. گفته می‌شود پس از جدایی وثوقی از گوگوش و علنی شدن روابط گوگوش و داریوش، بهروز وثوقی با استفاده از نفوذ خود و پشتیبانی اشرف پهلوی و نهادهای امنیتی، زمینه‌ساز دستگیری و زندانی شدن داریوش (به بهانه مسائل مواد مخدر) شد تا انتقام خود را از همسر سابق و رقیب عشقی خود بگیرد. 

اگر این روایت صحت داشته باشد، نشان می‌دهد که وثوقی چگونه از حمایت دربار برای تصفیه‌حساب‌های شخصی استفاده کرده و نفوذ اشرف تا چه حد در این ماجراها تعیین‌کننده بوده است.

بزرگ‌ترین چالش در بررسی ماجرای رابطه اشرف و وثوقی، فقدان اسناد و شواهد معتبر و تأییدشده از سوی طرفین است. زندگی خصوصی افراد در دربار، همواره در هاله‌ای از ابهام و مخفی‌کاری قرار داشته و کمتر سندی به طور رسمی این روابط را تأیید یا تکذیب کرده است. 

با این حال، ماهیت جذاب و جنجالی این داستان—تلاقی پرنسس قدرتمند با سوپراستار سرکش—باعث شده است که این شایعات دهان به دهان منتقل شده و به بخشی از تاریخ شفاهی و نوستالژی دوران پهلوی تبدیل شوند. این روایت‌ها، فارغ از واقعیت محض، تصویری از فساد سیاسی و اخلاقی در رأس حکومت را در ذهن مردم تثبیت کرده‌اند.

رابطه پرابهام میان اشرف پهلوی و بهروز وثوقی، صرف نظر از جزئیات آن، تأثیری عمیق بر میراث هنری وثوقی و تصویر دربار در ذهن عمومی گذاشته است. این ماجرا، به یک نمونه کلاسیک از دخالت قدرت در هنر تبدیل شد و این پیام را منتقل کرد که در حکومت‌های خودکامه، حتی موفق‌ترین هنرمندان نیز نمی‌توانند از سایه قدرت‌های پشت پرده رهایی یابند. 

میراث بهروز وثوقی، هرچند مملو از شاهکارهای سینمایی است، اما همواره با این شایعه نفوذ سیاسی آمیخته خواهد بود و این داستان، یکی از تیره و تارترین نقاط تقاطع قدرت و شهرت در تاریخ معاصر ایران باقی خواهد ماند.