عذرخواهی کریستین امانپور به‌خاطر لاپوشانی جنایات حماس - ویدیو

اما آزادی آن‌ها پایان رنج نبود، بلکه آغازی برای روایت وضعیت وخیم جسمی و روانی بود که در طول دوران اسارت در غزه تجربه کرده بودند. این گروگان‌ها که عمدتاً غیرنظامیان اسرائیلی و اتباع خارجی بودند، در شرایطی غیرانسانی نگهداری شدند که موجب شد دولت‌های آمریکا، اسرائیل، استرالیا و دیگر متحدان غربی به شدت آن را محکوم کنند.

یکی از تکان‌دهنده‌ترین جنبه‌های شرایط نگهداری، مسئله سوءتغذیه شدید در میان آزادشدگان بود. پزشکان اسرائیلی پس از معاینه این افراد، کاهش وزن شدید و کمبود جدی مواد مغذی در بدن بسیاری از آن‌ها را تأیید کردند. 

رژیم غذایی ناکافی، نامنظم و فاقد ویتامین‌های حیاتی در دوران اسارت، سلامت جسمی و توانایی ذهنی آن‌ها را به شدت تضعیف کرده و زمینه‌ساز ابتلا به بیماری‌های مختلف شده بود. این شرایط درحالی بود که کل نوار غزه نیز در بحران غذایی به سر می‌برد.

علاوه بر مشکلات تغذیه‌ای، شرایط فیزیکی نگهداری گروگان‌ها بسیار غیربهداشتی و دشوار بود. بر اساس شهادت‌های آزادشدگان، بسیاری از آن‌ها در تونل‌های تاریک، مرطوب و تنگ یا اتاقک‌هایی بدون دسترسی به نور خورشید و تهویه مناسب محبوس بودند. 

این حبس طولانی‌مدت در محیط‌های زیرزمینی، ناراحتی‌های جدی جسمی مانند مشکلات پوستی و قلبی ایجاد کرده و فقدان دسترسی به آب کافی، وضعیت بهداشتی آن‌ها را وخیم‌تر ساخته بود.

از لحاظ روانی، فشار ذهنی و روحی طاقت‌فرسایی بر گروگان‌ها اعمال شده بود. ایزوله‌سازی کامل، عدم اطمینان از آینده و سرنوشت خود، و جدایی مطلق از خانواده، شرایط روحی آن‌ها را به مرز فروپاشی رسانده بود. این افراد برای مدت‌های طولانی، از هرگونه ارتباط انسانی محروم بوده و در معرض شدید اضطراب، افسردگی و انزوا قرار داشتند. گزارش‌ها حاکی از آن بود که بسیاری از جراحات یا بیماری‌های مزمن آن‌ها در طول اسارت بدون درمان رها شده بودند.

در پی آزادی گروگان‌ها و علنی شدن وضعیت سلامت آن‌ها، دولت‌های ایالات متحده، اسرائیل، استرالیا و دیگر کشورهای غربی، اقدامات حماس را در نقض آشکار قوانین بین‌المللی و کنوانسیون‌های ژنو محکوم کردند. 

آن‌ها تأکید داشتند که نگهداری غیرنظامیان به عنوان اهرم فشار و در چنین شرایط غیرانسانی، مصداق بارز جنایت جنگی بوده و مسئولیت مستقیم حفظ جان گروگان‌ها بر عهده حماس قرار داشته است.

رهبران این کشورها با ابراز نگرانی عمیق از وضعیت سلامت آزادشدگان، خواستار ارائه گزارش دقیق از وضعیت گروگان‌های باقی‌مانده و تضمین دسترسی نهادهای بین‌المللی به آن‌ها شدند. 

شرایط ناگوار بهداشتی و تغذیه‌ای آزادشدگان، به عنوان شاهدی محکم بر نقض حقوق انسانی، فشار بین‌المللی برای تسهیل روند تبادل و آزادی دیگر اسرا را دوچندان کرد و گفت‌وگوهای آتش‌بس را تحت‌الشعاع قرار داد.

در نهایت، روایت رنج‌های مشترک گروگان‌های آزادشده از غزه، یک فاجعه انسانی را به تصویر کشید که فراتر از مناقشات سیاسی بود. سوءتغذیه، بیماری و آسیب‌های روانی عمیقی که در دوران اسارت بر آن‌ها تحمیل شد، لزوم حمایت و مراقبت‌های ویژه پزشکی و روانی را برای مدتی طولانی پس از آزادی آن‌ها گوشزد می‌کند. 

این داستان‌ها، مهر تأییدی بود بر محکومیت هرگونه اقدام تروریستی که زندگی غیرنظامیان بی‌گناه را به گروگان می‌گیرد.

 

نهادهای بین‌المللی حقوق بشری و صلیب سرخ جهانی مکرراً اعلام کردند که حماس با نگهداری این افراد در شرایط غیرانسانی، حقوق بنیادین گروگان‌ها را که در معاهدات بین‌المللی تضمین شده بود، نقض کرده بود. عدم اجازه دسترسی نهادهای بی‌طرف به گروگان‌ها، به‌ویژه برای ارائه دارو و ارزیابی وضعیت سلامتی، یکی از شدیدترین انتقادهایی بود که متوجه حماس شد. این عمل محکومیت جهانی را به همراه داشت و نشانگر آن بود که در طول این بحران، کمترین استانداردهای نگهداری از اسرا رعایت نشده بود.

وضعیت فاجعه‌بار گروگان‌های آزادشده، به یک عامل تسریع‌کننده و تعیین‌کننده در روند مذاکرات تبدیل شد. گزارش‌های پزشکی مستند از وضعیت سلامت آن‌ها، خانواده‌های گروگان‌های باقی‌مانده را بر آن داشت تا فشار بیشتری بر دولت‌ها وارد کنند تا هرچه سریع‌تر برای آزادی عزیزانشان توافق حاصل شود. این شرایط وخیم، به نوبه خود، نشان داد که به تأخیر افتادن هر روزه مبادلات، به معنای به خطر افتادن بیشتر جان و سلامت افرادی بود که در شرایط سخت درون غزه محبوس مانده بودند.

با وجود رهایی از بند اسارت، فرآیند درمان و بازیابی این گروگان‌ها، به یک چالش طولانی‌مدت برای سیستم بهداشت و درمان تبدیل شد. آزادشدگان نیازمند مراقبت‌های ویژه برای درمان سوءتغذیه، بهبود مشکلات جسمی ناشی از شرایط غیربهداشتی، و از همه مهم‌تر، رسیدگی به آسیب‌های عمیق روانی و اختلالات استرس پس از سانحه (PTSD) بودند که در تونل‌های غزه تجربه کرده بودند. بسیاری از آن‌ها در ماه‌های پس از آزادی نیز درگیر کابوس‌ها، حملات پانیک و عدم توانایی در بازگشت به زندگی عادی بودند و این نشان داد که زخم‌های اسارت بسیار فراتر از جراحات فیزیکی بوده‌اند.