ادعای جنجالی جهانگیر الماسی: «بهروز وثوقی پیش از انقلاب عامل ساواک بود!» + ویدیو

جهانگیر الماسی در گفت‌وگویی با ایران ۲۴ مدعی شد که بهروز وثوقی پیش از انقلاب با ساواک همکاری داشته است. این مصاحبه را ببینید:

الماسی فعالیت خود را سال 1348 از تئاتری در اهواز شروع کرد؛ او با فیلم ریشه در خون به کارگردانی سیروس الوند در سال 1363 سن 29 سالگی وارد سینما شد. با همکاری پرویز بشتردوست در سال 1352 گروه تئاتر آژیده را تشکیل داد سپس در واحد فرهنگی تلویزیون و انتشار نشریه نوشین در سال 1358 – 59 همکاری داشت. 

ادعای جنجالی جهانگیر الماسی: «بهروز وثوقی پیش از انقلاب عامل ساواک بود!» pic.twitter.com/aACKg4QALj

— Iranian UK (@IranianUk) October 6, 2025

تدریس در دانشگاه ها و مدارس، عضویت در کمیته های انتخاب فیلم فجر، کمیته انتخاب انجمن جوانان ایرانی و انجمن فیلم داخلی جوانان از دیگر فعالیت های الماسی بود. او در سال 71 فیلم کوتاهی ساخت که در جشنواره اصفهان جایزه کارگردانی برد که متنش را هم آقای بهشتی نوشته بودند.
-------------
اخبار مرتبط:
اسطوره تکرار نشدنی سینمای ایران: بهروز وثوقی
بهروز وثوقی، بی‌شک یکی از درخشان‌ترین و تأثیرگذارترین چهره‌های تاریخ سینمای ایران است که نامش با دوران طلایی و پرشکوه هنر هفتم در ایران گره خورده است. او تنها یک بازیگر نبود؛ نمادی از یک نسل، نماینده دردهای اجتماعی و تجسمی از شور و سرکشی جوانی بود که توانست با سبک خاص بازیگری و کاریزمای منحصر به فردش، جایگاهی فراتر از یک سلبریتی کسب کند. 

حضور او بر پرده سینما، یک رخداد بود؛ تماشاگر را به وجد می‌آورد، او را می‌گریاند و تا عمق وجود، با شخصیت‌هایی که خلق می‌کرد، درگیر می‌ساخت. بیش از هر چیز، توانایی او در ایفای نقش‌های متضاد، از قهرمانان سرکش و شورشی گرفته تا شخصیت‌های مظلوم و شکست‌خورده، مهر تأییدی بر استعداد خارق‌العاده‌اش بود.

آغاز راه و صعود به قله‌های شهرت:
فعالیت هنری وثوقی از اواخر دهه ۳۰ شمسی آغاز شد، اما دهه ۴۰ و ۵۰ اوج شکوفایی او بود. او با گام‌های محکم و انتخابی هوشمندانه، به سرعت از نقش‌های فرعی به جایگاه ستاره اول سینما رسید. همکاری او با کارگردانان موج نوی سینمای ایران، مانند مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی، نقطه عطفی در کارنامه هنری او محسوب می‌شود. 

این کارگردانان توانستند از پتانسیل نهفته در وجود وثوقی استفاده کنند و شخصیت‌هایی خلق کنند که تا ابد در حافظه سینمادوستان باقی ماندند. موفقیت او تنها به خاطر ظاهر یا جذابیت نبود؛ بلکه ریشه در درک عمیق او از شخصیت‌ها و توانایی‌اش در انتقال احساسات پیچیده به مخاطب داشت.

"قیصر" و تولد یک اسطوره ملی:
شاید نقطه عطف مطلق در دوران بازیگری بهروز وثوقی، ایفای نقش "قیصر" در فیلمی به همین نام (۱۳۴۸) به کارگردانی مسعود کیمیایی باشد. این فیلم، تنها یک اثر سینمایی نبود؛ بلکه بیانیه‌ای اجتماعی و فرهنگی بود که موج نوی سینمای ایران را تثبیت کرد و بهروز وثوقی را به یک قهرمان ملی تبدیل ساخت. 

شخصیت قیصر با آن انتقام‌جویی کلاسیک و زبان خاص، تجسمی از جوانمردی آسیب‌دیده و طبقه پایین جامعه بود که از قانون سرخورده و خود دست به اجرای عدالت می‌زند. پس از "قیصر"، بهروز وثوقی به نماد غیرت و سرکشی بدل شد و از آن پس، هر نقشی که بازی می‌کرد، با انتظاراتی عظیم از سوی تماشاگران همراه بود.

تنوع نقش‌ها و عمق شخصیت‌پردازی:
یکی از ویژگی‌های بارز کارنامه وثوقی، تنوع حیرت‌آور نقش‌های اوست. او در "گوزن‌ها" (۱۳۵۳) نقش سید رسول، یک معتاد فروپاشیده و در آستانه مرگ، را بازی کرد که تصویری دردناک از وضعیت اجتماعی زمان خود ارائه می‌داد و نشان داد که او استاد بازی درونی و مینی‌مال است. 

در "سوته‌دلان" (۱۳۵۶) شاهکار علی حاتمی، نقش مجید ظروفچی (مجید سینه مالیده) را بازی کرد؛ شخصیتی ساده‌دل و عقب‌مانده ذهنی که مظلومیتش تماشاگر را به اشک می‌آورد. این تنوع، از "تنگسیر" (مبارزی خستگی‌ناپذیر) تا "داش آکل" (جوانمردی با عشقی خاموش)، نشان می‌دهد که او مرزهای ژانر و نقش را درنوردیده و به معنی واقعی کلمه یک بازیگر متد بوده است.

چشم‌ها و زبان بدنِ گویا:
قدرت بازیگری وثوقی اغلب در چشمان نافذ و پر احساسش خلاصه می‌شد. او با کمترین حرکت یا دیالوگ، می‌توانست دریایی از حس را منتقل کند. نگاه‌های عصیانگر، غمگین یا عاشقانه‌اش، زبان مشترکی با مخاطب برقرار می‌کرد که نیاز به واسطه کلام نداشت. 

در کنار این، زبان بدن او همیشه متناسب با شخصیت بود؛ از گام‌های سنگین و خسته سید رسول گرفته تا ایستادن مغرورانه و نگاه‌های آتشین داش آکل. این تسلط بر جزئیات، باعث می‌شد شخصیت‌های او به جای کاراکترهای روی کاغذ، موجودات زنده‌ای به نظر آیند که از دل جامعه بیرون آمده‌اند و واقعیت دارند.

تأثیر بر سینما و نسل‌های پس از خود:
بهروز وثوقی نه تنها دوران خود را تحت تأثیر قرار داد، بلکه به معیاری برای بازیگری مردانه در سینمای ایران تبدیل شد. بسیاری از بازیگران نسل‌های بعدی، به ویژه در ژانر اجتماعی و اکشن، همواره خود را تحت تأثیر سبک و کاریزمای او دانسته‌اند. فیلم‌هایی که او در آن‌ها نقش‌آفرینی کرد، جزئی از میراث فرهنگی ایران هستند و در دانشگاه‌ها و محافل هنری مورد تحلیل و بررسی قرار می‌گیرند. 

میراث او، فراتر از موفقیت‌های گیشه است؛ او سلیقه تماشاگر ایرانی را ارتقا داد و ثابت کرد که سینمای ایران می‌تواند داستان‌های عمیق، بومی و در عین حال جهانی روایت کند.

دوری اجباری و ادامه مسیر هنری:
پس از انقلاب ۱۳۵۷، بهروز وثوقی مجبور به ترک وطن و ادامه فعالیت در خارج از کشور شد. این دوری اجباری، یکی از حسرت‌های بزرگ برای سینمای ایران و هوادارانش بود، چرا که سال‌ها از توانایی‌های این اسطوره در سینمای داخل محروم ماندیم. با این حال، او هرگز از هنر دست نکشید و با وجود محدودیت‌ها، همچنان در برخی پروژه‌های بین‌المللی و ایرانیان خارج از کشور حضور یافت. اگرچه این آثار نتوانستند شکوه آثار پیشین او را تکرار کنند، اما همین حضورها، ارتباط او با هنر و مخاطبانش را زنده نگه داشت.

جایگاه ابدی در قلب مردم:
با گذشت دهه‌ها، بهروز وثوقی همچنان "سوپراستار" بی‌رقیب سینمای ایران باقی مانده است. دلیل این عشق و ماندگاری، شاید در این باشد که شخصیت‌های او، آینه‌ای از آرزوها، شکست‌ها و خشم‌های خاموش جامعه ایرانی بودند. مردم با دیدن او، خود را می‌دیدند؛ جوانمردی را که می‌خواستند باشند یا ظلمی را که تجربه کرده بودند. نام بهروز وثوقی، فراتر از یک اسم، تبدیل به یک هویت جمعی و یک نوستالژی قدرتمند شده است؛ اسطوره‌ای که جایگاهش نه در تاریخ سینما، بلکه در قلب مردم ثبت شده و هرگز فراموش نخواهد شد.