صحبت‌های تند مجری شبکه «من‌وتو» به شرکت‌کنندگان کنسرت بهنام بانی در لس‌آنجلس + ویدیو

ویدیویی از صحبت‌های امید خلیلی، مجری شبکه من‌و‌تو، خطاب به شرکت‌کنندگان کنسرت بهنام بانی در لس‌آنجلس را ببینید:

وقتی بهنام بانی، خواننده پاپ مقیم ایران، تور آمریکایش را اعلام کرد، کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد این رویداد موسیقی به صحنه نبرد قدرت تبدیل شود.

صحبت‌های تند مجری شبکه «من‌وتو» به شرکت‌کنندگان کنسرت بهنام بانی در لس‌آنجلس pic.twitter.com/iu8nimps72

— Iranian UK (@IranianUk) October 5, 2025

۱. شکاف عمیق میان شادی و مقاومت: کانون بحران لس‌آنجلس
کنسرت اخیر بهنام بانی در لس‌آنجلس، که با استقبال گسترده و فروش چشمگیر بیش از هفت هزار بلیت همراه بود، به سرعت از یک رویداد صرفاً فرهنگی، به صحنه‌ی تقابل ایدئولوژیک در جامعه ایرانیان خارج از کشور تبدیل شد. 

این کنسرت که از سوی بسیاری به عنوان نمادی از نیاز ایرانیان به موسیقی شاد و حفظ هویت فرهنگی در غربت دیده شد، در جبهه مقابل با خشم و اعتراض شدید فعالان اپوزیسیون و منتقدان سیاسی روبرو گشت. این رویداد، بیش از هر چیز، خطوط گسل موجود در دیاسپورای ایرانی را عیان ساخت؛ یک طرفدارن عادی‌سازی و لذت از زندگی در سایه هنر، و طرف دیگر، جریان‌هایی که اصرار دارند جامعه ایرانی در خارج از کشور، باید تمام‌قد در وضعیت «مبارزه و اعتراض» باقی بماند و از هرگونه تفریحی که بوی عافیت‌طلبی بدهد، دوری جوید.

۲. اتهام «عادی‌سازی» و تضعیف اعتراضات: سنگر مخالفان
عمده‌ترین و شدیدترین انتقاد مخالفان، از منظر سیاسی مطرح شد و بر واژه «عادی‌سازی» متمرکز بود. آن‌ها معتقد بودند که هنرمندانی که در داخل کشور فعالیت کرده و با دریافت مجوز از نهادهای ذی‌ربط، به نوعی با سیستم حاکم همکاری کرده‌اند، نباید در خارج از کشور مورد حمایت قرار گیرند. 

از نظر این منتقدان، حضور پرشور در کنسرت یک خواننده «داخلی»، پیامی اشتباه به داخل ایران مخابره می‌کند و به نوعی مشروعیت‌بخشی به وضعیت فرهنگی موجود در کشور تلقی می‌شود. این طیف، با تأکید بر شرایط اجتماعی و سیاسی ناگوار در ایران، هرگونه ابراز شادی و تفریحی را به مثابه‌ی «خیانت به آرمان‌ها» و «بی‌حرمتی به خون کشته‌شدگان» معرفی کرده و فضای شبکه‌های اجتماعی را آکنده از اتهامات اخلاقی و سیاسی علیه شرکت‌کنندگان کردند.


۳. استاندارد دوگانه و تناقض در رفتار اپوزیسیون
یکی از جنجالی‌ترین ابعاد این ماجرا، نقد وارد بر استاندارد دوگانه برخی جریان‌های مخالف بود. کاربران و تحلیل‌گران متعددی در فضای مجازی به این تناقض اشاره کردند که چگونه جریانات سیاسی خارج از کشور، در حالی که خود از حقوق کامل شهروندی و تفریحی در غرب برخوردارند و آزادانه در کنسرت‌های گران‌قیمت شرکت می‌کنند، برای مردم داخل ایران و سایر ایرانیان خارج از کشور، «مبارزه تمام‌وقت» و «پرهیز از شادی» را تجویز می‌کنند. 

این رویکرد دوگانه، سبب شد تا منتقدان، اپوزیسیون خارج از کشور را به دورویی و عدم صداقت متهم کرده و این حملات را نه برآمده از دغدغه‌های واقعی سیاسی، بلکه ناشی از منافع گروهی و رقابت‌های قدرت‌طلبانه تفسیر کنند.

۴. رقابت‌های پشت پرده و زوال مافیای موسیقی لس‌آنجلسی
بخشی از این جنجال، ریشه‌های اقتصادی و رقابتی در پشت پرده داشت. لس‌آنجلس دهه‌هاست که مرکز سنتی موسیقی پاپ ایرانی در خارج از کشور بوده و تهیه‌کنندگان و خوانندگان قدیمی این شهر، سلطه‌ای دیرینه بر بازار داشته‌اند. استقبال کم‌نظیر از کنسرت خواننده‌ای از نسل جدید داخل ایران، به عنوان شکستی بزرگ برای «مافیای» قدیمی موسیقی لس‌آنجلسی و تهیه‌کنندگان باسابقه تلقی شد. 

این طیف، با مشاهده زوال نفوذ خود و اقبال مخاطبان به هنرمندان جدید، تلاش کردند تا با استفاده از ابزارهای سیاسی و اتهام‌زنی‌های ایدئولوژیک، این تهدید تجاری را خنثی کرده و مانع از موفقیت تورهای آینده هنرمندان داخلی شوند. این مسئله، پرده از جنگی خاموش میان دو نسل و دو قطب فرهنگی برداشت.

۵. دو قطبی شدن جامعه و اتهامات متقابل در شبکه‌های اجتماعی
فضای رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی به سرعت به میدان جنگی تبدیل شد. از یک سو، کمپین‌هایی برای تحریم کنسرت شکل گرفت و از سوی دیگر، کسانی که در کنسرت شرکت کرده بودند یا از آن دفاع می‌کردند، با سیل فحاشی و اتهامات سنگین سیاسی، نظیر «حکومتی بودن» و «نداشتن شرافت» مواجه شدند. 

این درگیری‌های لفظی، مرزهای دو جامعه (ایرانیان مقیم و اپوزیسیون) را بیش از پیش پررنگ کرد و نشان داد که اختلاف نظر صرفاً بر سر نوع موسیقی نیست، بلکه بر سر تعریف از «ایرانی بودن» در خارج از کشور، شیوه «مبارزه» و حدود «تفریح مجاز» در شرایط کنونی است. بسیاری از شرکت‌کنندگان نیز در واکنش به این حملات، حق انتخاب خود را فریاد زده و منتقدان را به «دیکتاتوری فکری» متهم کردند.

۶. نقش سازماندهندگان و حامیان اقتصادی کنسرت
یکی از محورهای مورد حمله مخالفان، متوجه سازماندهندگان و سرمایه‌گذاران کنسرت بود. آن‌ها ادعا کردند که ورود هنرمندان داخلی به بازار آمریکا یک حرکت صرفاً فرهنگی نیست، بلکه با حمایت‌هایی خاص و در راستای منافع سیاسی یا اقتصادی جریان‌های مرتبط با داخل کشور انجام می‌شود. 

اگرچه این ادعاها هیچگاه به طور رسمی اثبات نشد، اما طرح آن‌ها به دامن زدن به شایعات و بدبینی‌ها در جامعه ایرانیان خارج کمک شایانی کرد. این امر باعث شد تا هر گونه اقدام فرهنگی یا هنری که از سوی داخل ایران مدیریت شود، در نظر بخشی از جامعه با سوءظن شدید مواجه شود و به عنوان یک پروژه «نفوذ» تلقی گردد.

۷. تأثیر کنسرت بر فرهنگ نسل جوان در غربت
در مقابل این مخالفت‌ها، هواداران کنسرت بر جنبه‌ی مثبت فرهنگی تأکید داشتند. آن‌ها معتقد بودند که موسیقی پاپ و اجرای زنده، به‌ویژه برای نسل جوانی که در غرب به دنیا آمده یا در سنین پایین مهاجرت کرده، یکی از مؤثرترین راه‌ها برای ارتباط با ریشه‌های فرهنگی و زبان فارسی است. 

از این دیدگاه، تلاش برای ممنوع کردن یا تحریم کردن هر نوع فعالیت هنری مرتبط با داخل کشور، در نهایت منجر به انزوای فرهنگی بیشتر نسل جدید و قطع شدن پیوند آن‌ها با ایران می‌شود. این دیدگاه، خواستار تفکیک هنر از سیاست و احترام به حق انتخاب فردی برای لذت بردن از موسیقی بود.