ورود موبایل به ورزشگاه‌های ایران ممنوع شد + ویدیو

تصمیم اخیر سازمان لیگ فوتبال ایران مبنی بر ممنوعیت کامل فیلم‌برداری و انتشار تصاویر از داخل ورزشگاه‌ها، نه یک تصمیم ورزشی، بلکه حکم به خفقان رسانه‌ای در مستطیل سبز است. 

این مصوبه که عکاسان، خبرنگاران و حتی تماشاگران عادی را هدف گرفته، با تکیه بر بهانه‌ای نخ‌نما به نام حق پخش، عملاً دروازه‌های ورزشگاه‌ها را به روی شفافیت و آزادی اطلاعات بسته‌ است. 

ورود موبایل به ورزشگاه‌های ایران ممنوع شد pic.twitter.com/OtbxHyR3gv

— Iranian UK (@IranianUk) October 2, 2025

این اقدام نه تنها در تضاد آشکار با اصول ابتدایی اطلاع‌رسانی در عصر دیجیتال است، بلکه نشان می‌دهد مسئولین به جای حل مشکلات عدیده ورزشگاه‌ها، ترجیح می‌دهند صورت مسئله را پاک کنند و دهان منتقدان را ببندند. آیا در دنیای امروز که هر شهروند خود یک رسانه است، چنین فرمان‌هایی جز یک شوخی تلخ با مفهوم آزادی بیان است؟

سازمان لیگ با این فرمان، خود را در قامت یک انحصارگر مطلق حقایق فوتبال ایران قرار داده است. در کجای جهان، یک نهاد ورزشی تا این حد خود را فراتر از رسانه‌ها و افکار عمومی می‌داند که نه تنها پخش زنده، بلکه حتی ضبط چند ثانیه ویدئو با یک موبایل شخصی را نیز مستلزم خرید حق پخش می‌داند؟ 

این تصمیم نه برای ساماندهی، بلکه صرفاً برای کسب درآمد از هر طریق ممکن و در عین حال، کنترل کامل محتوا صورت گرفته است. سازمان لیگ باید بداند که رسانه‌ها و عکاسان، بازوی روشنگری جامعه هستند، نه ابزاری برای تولید محتوای سفارشی؛ تذکر «جدی» و تهدید به «محرومیت» برای کسانی که صرفاً کارشان انعکاس واقعیت‌هاست، اوج استبداد محتوایی است.

اما بخش دردناک‌تر ماجرا، نیت پنهان پشت پرده این ممنوعیت است. در حالی که سازمان لیگ سنگ حق پخش را به سینه می‌زند، هدف اصلی این تصمیم، جلوگیری از انتشار نقایص و مشکلات زیرساختی ورزشگاه‌های فرسوده ایران است. وضعیت اسفناک سرویس‌های بهداشتی، کمبود امکانات رفاهی، نواقص امنیتی و صندلی‌های شکسته، واقعیاتی هستند که سال‌هاست بر تارک فوتبال ما می‌درخشند و به دلیل همین ممنوعیت‌ها، کمتر فرصت دیده شدن پیدا می‌کنند. 

مسئولین به جای اینکه بودجه خود را صرف نوسازی و رفع این کاستی‌ها کنند، ساده‌ترین راه، یعنی پنهان کردن فاجعه، را برگزیده‌اند. این نوع مدیریت، نه تنها توهین به هواداران است، بلکه خیانت به سلامت فضای ورزشی کشور محسوب می‌شود.

فراتر از خبرنگاران، ممنوعیت استفاده رسانه‌ها از ویدئوهای ضبط‌شده توسط تماشاگران یک گام بی‌سابقه و بسیار نگران‌کننده است. این مصوبه به صراحت نشان می‌دهد که سازمان لیگ حتی از تصاویر یک شهروند-خبرنگار عادی که مشکلات را از چشم خود دیده و ثبت کرده، واهمه دارد. 

اگر هدف صرفاً حق پخش مسابقات است، چرا تصاویر هواداران از وضعیت سکوها یا امکانات جانبی باید ممنوع شود؟ این قانون ناعادلانه، مهر تأییدی است بر این باور که تمام این بگیر و ببندها، صرفاً با هدف پوشاندن ضعف‌ها و کمبودهای مدیریتی اتخاذ شده است.

به سازمان لیگ باید یادآوری کرد که در عصر اینترنت و شبکه‌های اجتماعی، حصار کشیدن دور اطلاعات، نه ممکن است و نه مشروع. هر گوشی موبایلی که به ورزشگاه وارد می‌شود، یک دوربین و یک تریبون بالقوه است. 

تلاش برای کنترل مطلق انتشار تصاویر از داخل ورزشگاه، یک نبرد از پیش باخته در برابر جریان آزاد اطلاعات است. نتیجه این سیاست‌های قجری، چیزی جز بی‌اعتمادی عمیق‌تر میان مردم، رسانه‌ها و نهادهای ورزشی نخواهد بود. فوتبال، صنعتی مردمی است که حیاتش به شفافیت و تعامل باز وابسته است.

این مصوبه، جریان خبری فوتبال ایران را عقیم و بی‌اثر خواهد کرد. رسانه‌هایی که برای بازتاب یک لحظه خاص یا نقد یک کمبود مجبور به خرید «حق پخش» از نهادی هستند که خود باید مورد نقد قرار گیرد، عملاً به بوق‌های تبلیغاتی تبدیل خواهند شد. این نوع خفقان، تنها به نفع مدیرانی است که می‌خواهند بی‌کفایتی‌هایشان زیر نورافکن‌ها دیده نشود. 

جامعه فوتبال ایران شایسته این سطح از کنترل و دستکاری محتوا نیست؛ این حق مردم است که واقعیت‌های ورزشگاه‌ها را، با تمام زشتی‌ها و زیبایی‌هایش، ببینند.

در نهایت، باید با صدای بلند گفت که این تصمیم سازمان لیگ، یک عقب‌گرد فاجعه‌بار در حوزه رسانه و ورزش است. این مصوبه، به جای حل مشکلات ریشه‌ای فوتبال، بر آنها سرپوش می‌گذارد و حق مردم برای آگاهی و حق رسانه برای نقد آزادانه را به سادگی زیر پا می‌گذارد. سازمان لیگ باید فوراً این قانون ارتجاعی را لغو کند و به جای جنگ با دوربین‌ها، به جنگ با فساد و فرسودگی ورزشگاه‌ها برود. تا زمانی که این ممنوعیت پابرجاست، مستطیل سبز فوتبال ایران بیش از آنکه میدان ورزش باشد، نماد یک حکومت نظامی محتوایی خواهد بود.