«کی گفته رضا پهلوی بچه مولویه! دعوای خنده دار دو طرفدار رضا پهلوی»

ماجرا از این قرار است که یکی از طرفداران پهلوی روی لباسش نوشته: رضا پهلوی، بچه مولوی و دیگر به او اعتراض می کند که این نوشته تو تخریب ادبیات ایران است و حال آنکه منظور نویسنده شعار دنیا آمدن رضا پهلوی در منطقه مولوی تهران است.

اختلاف در ادبیات و استراتژی اپوزیسیون

روایت درگیری لفظی میان دو تن از طرفداران رضا پهلوی در خارج از ایران، بار دیگر شکاف‌های عمیق موجود در بدنه اپوزیسیون خارج از کشور را به نمایش گذاشت. 

گذاشتمش هروقت حالم خوش نبود ببینم منفجر شم=)))))))))
قشنگ کمدی ساله:)))))))

عقل باهوش ترین پهلوی‌ستیز: pic.twitter.com/u36xAwNicf

— �"��2کامروا�"�� (@imdearie2) September 30, 2025

این ماجرا که ظاهراً بر سر استفاده از یک شعار سیاسی خاص و نحوه نگارش آن روی لباس رخ داده، نشان می‌دهد که اختلاف نظرها تا چه حد می‌تواند از موضوعات کلان استراتژیک به مسائل جزئی و ظاهری گسترش یابد. 

در حالی که یکی از طرفین، احتمالاً با انگیزه‌هایی برای بیان موضع یا ارادت خود، از ادبیاتی استفاده کرده که شاید جنبه‌های بومی یا عامیانه‌تری داشته باشد، طرف دیگر این اقدام را به عنوان تخریب ادبیات و فرهنگ ایران یا ضربه زدن به وجهه جریان سیاسی خود تلقی کرده است. این دست تنش‌ها، که گاهی اوقات به لحظات خنده‌دار یا عجیب تبدیل می‌شوند، بیش از هر چیز بر عدم وجود یک انسجام فکری و یک زبان مشترک در میان حامیان اپوزیسیون تمرکز دارند؛ وضعیتی که دستیابی به یک هدف واحد و بزرگ‌تر را با چالش‌های جدی روبه‌رو می‌سازد.

پیامی از حاشیه به متن سیاست
این درگیری‌های کوچک و حاشیه‌ای، در واقع پیام‌های بزرگی در دل خود دارند. در فضایی که انتظار می‌رود مخالفان یک نظام سیاسی، با تمام توان خود بر نقاط اشتراک تمرکز کرده و تصویری از وحدت و قدرت ارائه دهند، چنین نزاع‌هایی بر سر مسائل سلیقه‌ای، نشان‌دهنده شکنندگی و عدم پختگی در مدیریت اختلافات داخلی است. 

این موضوع این پرسش جدی را مطرح می‌کند که اگر یک جریان نتواند حامیان خود را بر سر یک ادبیات و شیوه بیان واحد متحد کند، چگونه می‌تواند ادعای رهبری و سازماندهی یک جنبش گسترده‌تر در داخل کشور را داشته باشد؟ این لحظات نه تنها از دید رسانه‌ها دور نمی‌مانند، بلکه به سرعت به مثابه نمونه‌ای از اختلافات بیهوده به اشتراک گذاشته شده و به ابزاری برای نقد و تمسخر از سوی رقبا تبدیل می‌شوند، و در نهایت، به جای تقویت روحیه تلاش و مبارزه، باعث سرخوردگی و خستگی در میان دنبال‌کنندگان اهداف بزرگ‌تر خواهند شد.

همچنین، این وقایع کوچک نمایی از این واقعیت است که برای بسیاری از کنشگران سیاسی خارج از کشور، دغدغه‌های شخصی و گروهی گاهی بر هدف اصلی غلبه می‌کند. تمرکز بر اینکه کدام شعار "ادبی‌تر" است، یا چه کسی حق دارد چه چیزی را بیان کند، نشان‌دهنده یک مبارزه داخلی بر سر مرجعیت و مشروعیت سخنوری در جریان اپوزیسیون است. 

این نزاع‌ها انرژی عظیمی را که می‌توانست صرف سازماندهی، تحلیل سیاسی یا ایجاد شبکه‌های حمایتی شود، هدر می‌دهد. در نهایت، این درگیری‌ها تصویر یک اپوزیسیون پراکنده و متفرق را تقویت می‌کند، جریانی که به نظر می‌رسد به جای جنگیدن با رقیب اصلی، بیشتر مشغول جنگیدن با سایه خود است؛ و این امر بیش از هر چیز به ضرر آن دست از ایرانیان داخل کشور تمام می‌شود که همچنان با امید به یک اتحاد، حوادث بیرونی را دنبال می‌کنند و انتظار دارند رهبرانشان تصویری منسجم و قدرتمند ارائه دهند.

نتیجه این گونه اختلافات، افزایش حس بدبینی و بی‌اعتمادی عمومی نسبت به توانایی هرگونه ائتلاف موفق در آینده است. هنگامی که مردم می‌بینند رهبران و هواداران یک جریان سیاسی به جای تمرکز بر ریشه‌های بحران‌های اقتصادی و سیاسی کشور، به سادگی درگیر مجادلات لفظی و ادبی می‌شوند، این باور تقویت می‌شود که این نیروها برای مدیریت یک کشور درگیر بحران، آمادگی لازم را ندارند. این ماجرا، نمونه‌ای واضح از این است که چگونه فقدان فرهنگ گفت‌وگو و تحمل اختلاف نظر، حتی در سطوح پایین‌تر هواداری، می‌تواند کل هدف یک جنبش را تضعیف کند.

 به جای آنکه این هواداران بتوانند با هم‌فکری و تساهل، یک جبهه متحد ایجاد کنند، به سادگی به میدان نمایشی تبدیل می‌شوند که تنها بر نقاط ضعف خود نور می‌تاباند و در نتیجه، امیدی که باید به قلب مردم تزریق شود، به دلیل نمایش‌های تفرقه، هر روز کم‌رنگ‌تر می‌گردد.