ببینید: خاطره جنجالی آزیتا لاچینی از خوردن شیرش توسط عزتالله انتظامی!
+40
رأی دهید
-8
آزیتا لاچینی: «عزتالله انتظامی شیر مرا خورده بود!»آزیتا لاچینی، یکی از پیشکسوتان و چهرههای شناختهشدهی تئاتر، سینما و تلویزیون ایران است که عمدهی شهرت و محبوبیت خود را مدیون صدای گرم و لحن محکم خود در دوبله و بازی در نقشهای مکمل مادرانه و دلسوز در سینماست. او در سال ۱۳۱۷ در تهران متولد شد و فعالیت هنری خود را از دههی چهل خورشیدی با تئاتر آغاز کرد.
خاطره جنجالی آزیتا لاچینی از خوردن شیرش توسط عزتالله انتظامی pic.twitter.com/kgGpnnEKVQ
— Iranian UK (@IranianUk) September 27, 2025
اما ورودش به عرصهی دوبلاژ، جایی که با صدای منحصربهفرد و تواناییاش در جان بخشیدن به شخصیتهای مختلف درخشان عمل کرد، مسیر هنری او را برای همیشه تثبیت کرد. لاچینی در طول دههها فعالیت هنری، نمونهی یک هنرمند متعهد و پرکار در سه عرصهی اصلی هنرهای نمایشی باقی ماند.
فعالیت آزیتا لاچینی در حوزهی دوبله، از مهمترین بخشهای کارنامهی او به شمار میرود. صدای او برای نسلهای متمادی ایرانیان، تداعیگر شخصیتهای ماندگاری در فیلمها و سریالهای خارجی است.
او با تسلط کامل بر احساسات و قدرت بیان، توانست نقشهای زنانه و مادرانه را با عمق خاصی به مخاطب فارسیزبان منتقل کند. این صدای آشنا و پخته، هم در دوران طلایی دوبله و هم در سالهای بعد، مورد توجه کارگردانان و مدیران دوبلاژ قرار گرفت و جایگاه او را به عنوان یکی از "صداهای مادرانه" و مقتدر در تاریخ دوبلهی ایران تثبیت کرد.
در کنار دوبله، لاچینی به عنوان بازیگر نیز حضوری فعال و تأثیرگذار در سینما و تلویزیون داشت. او در فیلمهای متعددی به ایفای نقش پرداخت که اغلب در نقش مادران سنتی، مهربان و باوقار یا شخصیتهایی با مشکلات اجتماعی و خانوادگی ظاهر میشد.
ایفای نقشهای مکمل توسط او، همواره با دقت و ظرافت همراه بود و توانست به خوبی عمق شخصیتهای فرعی داستان را به نمایش بگذارد. حضور او در مجموعههای تلویزیونی و فیلمهای سینمایی، از او چهرهای محبوب و قابل اعتماد در نزد مخاطبان عام ساخت و این امر نشان از موفقیت وی در برقراری ارتباط عمیق و حسی با بینندگان داشت.
در مجموع، آزیتا لاچینی را میتوان از جمله هنرمندانی دانست که با اخلاق حرفهای، ثبات در کار و کیفیت در اجرا، توانست برای خود در تاریخ هنر ایران جایگاهی ویژه کسب کند. میراث هنری او تنها به نقشهایی که بازی کرده یا صداهایی که جان بخشیده محدود نمیشود، بلکه به تأثیر فرهنگی است که با صدای خود بر خاطرات جمعی ایرانیان گذاشته است. او با وجود کهولت سن نیز همچنان به صورت گزیده فعالیتهای هنری خود را ادامه داده و نامش در زمرهی هنرمندان محترم و بیحاشیهی سینمای ایران باقی مانده است.
عزتالله انتظامی (۱۳۰۳–۱۳۹۷)، بیشک یکی از تأثیرگذارترین و محترمترین بازیگران تاریخ سینما، تئاتر و تلویزیون ایران است که به دلیل عمق و وسعت نقشآفرینیها و همچنین منش و اخلاق حرفهای، لقب "آقای بازیگر" را از آن خود کرد. فعالیت هنری او از دههی بیست خورشیدی با تئاتر آغاز شد و با تحصیل در آکادمی هنرهای دراماتیک برنارد برشت در آلمان، دانش و مهارت خود را در بازیگری به اوج رساند.
او که از نسل طلایی هنرپیشگان ایرانی بود، توانست در دورانهای مختلف تاریخ هنر ایران، از دههی چهل تا دههی نود خورشیدی، همچنان چهرهای فعال و پیشرو باقی بماند.
شهرت اصلی انتظامی با آغاز موج نوی سینمای ایران در دههی چهل رقم خورد. همکاری او با کارگردانان بزرگی چون داریوش مهرجویی نقطهی عطفی در کارنامهاش بود؛ بازی در نقشهای ماندگاری چون «حاجی» در گاو (۱۳۴۸) و «مش حسن» در اجارهنشینها (۱۳۶۵) نه تنها جایگاه او را تثبیت کرد، بلکه او را به الگویی برای بازیگری واقعگرا و عمیق بدل ساخت.
انتظامی در طول فعالیتش نشان داد که قادر است به خوبی در نقشهای کمدی، درام، و اجتماعی، با لهجهها و شخصیتهای کاملاً متفاوت، فرو رود و هر نقش را با جزئیات تمام و مهارتی مثالزدنی ایفا کند.
انتظامی در دهههای شصت و هفتاد، به عنوان یکی از ستونهای اصلی سینمای پس از انقلاب، با بازی در فیلمهایی نظیر هامون، ناصرالدین شاه آکتور سینما، روز واقعه و خانهای روی آب، همچنان در اوج ماند. ویژگی برجستهی او، تنوع نقشها و توانایی در انتقال احساسات پیچیده بود.
او در عین حال که بسیار حرفهای و متعهد به کار بود، به اخلاق و منش خود در پشت صحنه نیز معروف بود و به همین دلیل، مورد احترام شدید همکاران و هنردوستان قرار داشت. نقشآفرینیهای او همواره با افتخارات و جوایز متعدد جشنوارههای داخلی همراه بود.
به طور خلاصه، عزتالله انتظامی بیش از یک بازیگر بود؛ او یک فرهنگ و یک مدرسهی بازیگری به شمار میرفت. حضور او در هر فیلم، ضمانتی برای کیفیت آن اثر بود. هنر و شخصیت او، از او یک اسطوره ساخت که نه تنها تکنیکهای بازیگری، بلکه مفهوم متانت و وقار هنری را نیز به نسلهای بعد از خود آموخت. درگذشت او در سال ۱۳۹۷، ضایعهای بزرگ برای جامعهی هنری ایران بود، اما میراث او در قالب دهها اثر ماندگار، همچنان زنده و الهامبخش باقی خواهد ماند.