ببینید: ناآرامیها در نپال، هتل هیلتون کاتماندو را به خاکستر تبدیل کرد
+30
رأی دهید
-2
فاجعهای که هتل هیلتون کاتماندو را به کام خود کشید، چیزی فراتر از یک آتشسوزی ساده بود.این حادثه تلخ، نمادی از درهمتنیدگی پیچیده امید و ناامیدی در قلب نپال به شمار میرود؛ کشوری که سالهاست میان بازسازی پس از زلزلهای ویرانگر و چالشهای سیاسی و اجتماعی داخلی دست و پنجه نرم میکند.
هتل هیلتون، با معماری پیشرفته و ضدزلزله خود، قرار بود شاهدی بر توانایی نپال برای برخاستن از ویرانهها و ساختن آیندهای درخشان باشد، اما ناگهان به صحنهای برای نمایش خشم و خشونت بدل شد. اکنون، آنچه از آن سازه باشکوه باقی مانده، نه تنها یک ویرانه فیزیکی، بلکه نشانهای از زخم عمیقی است که بر پیکره جامعه نپال وارد شده است.
این هتل که با سرمایهگذاری هنگفت ۲.۸ میلیارد باتی ساخته شده بود، تنها یک ساختمان لوکس نبود، بلکه یک پروژهی ملی با هدف جذب گردشگران ثروتمند و احیای صنعت حیاتی گردشگری نپال محسوب میشد.
پس از زلزله مهیب سال ۲۰۱۵، نپال برای بازگرداندن اعتماد گردشگران به زیرساختهای خود، تلاشهای بسیاری کرد و هتل هیلتون یکی از برجستهترین نمادهای این تلاش بود. اکنون، با نابودی این بنا، نه تنها میلیاردها بات سرمایه از بین رفته، بلکه تصویری منفی از ناامنی و بیثباتی در ذهن سرمایهگذاران خارجی و گردشگران احتمالی نقش بسته است. این آتشسوزی، بار دیگر شکنندگی اقتصاد نپال را در برابر بحرانهای داخلی به نمایش گذاشت.
گروهی که خود را «نسل Z» مینامیدند و مسئول این حمله معرفی شدند، با خشم و شورش به خیابانها آمدند، اما اهداف و انگیزههای واقعی آنها فراتر از یک اعتراض ساده به ممنوعیت شبکههای اجتماعی بود. این ممنوعیت، شاید جرقهای برای شعلهور شدن نارضایتیهای انباشتهشده از سالها مشکلات اقتصادی، بیعدالتی و ناکارآمدی دولت بود.
نسل جوان نپال که با رؤیای آیندهای بهتر بزرگ شدهاند، اکنون با بیثباتی سیاسی و اقتصادی دست و پنجه نرم میکنند. حمله به هتل هیلتون، به نوعی ابراز خشم این نسل از شرایط موجود بود؛ خشم از نمادی که به نظر آنها نمایانگر سرمایهداری و پیشرفتی بود که منافعش به مردم عادی نمیرسید.
سیاستهای دولت نپال در قبال اعتراضات، بهجای آرام کردن اوضاع، به تشدید آن منجر شد. گزارشها حاکی از آن است که نیروهای امنیتی با خشونت با معترضان برخورد کردند، که این امر نهتنها به کشته شدن تعدادی از مردم بیگناه انجامید، بلکه موج جدیدی از خشم عمومی را برانگیخت.
این واکنش شدید، اعتماد مردم به دولت را از بین برد و زمینه را برای خشونتهای بیشتر فراهم کرد. برقراری حکومت نظامی در کاتماندو، اگرچه شاید به طور موقت به ناآرامیها پایان دهد، اما ریشه اصلی مشکلات را حل نخواهد کرد و ممکن است در آینده اعتراضات شدیدتری را به دنبال داشته باشد.
هتل هیلتون که به دلیل استفاده از تکنولوژیهای پیشرفته مانند دیوارهای برشی و سیستمهای کاهش ارتعاش در برابر زلزله مقاوم بود، در برابر خشم انسانها کاملاً آسیبپذیر نشان داد. این پارادوکس غمانگیز، به روشنی نشان میدهد که گاهی اوقات، بزرگترین تهدید برای زیرساختها و پیشرفت یک کشور، نه بلایای طبیعی، بلکه بحرانهای اجتماعی و سیاسی است.
معماری ضدزلزله هتل نتوانست در برابر شعلههای آتش و تخریبهای عمدی مقاومت کند و این امر، یادآور آن است که بدون ثبات اجتماعی، هیچ پیشرفت تکنولوژیکی پایداری وجود نخواهد داشت.
پیامدهای این حادثه تنها به از بین رفتن یک هتل محدود نمیشود. غارت فروشگاهها و آتشسوزی در ساختمانهای دولتی و خصوصی، نشان از گسترش ناآرامیها و از بین رفتن نظم و قانون دارد. این هرجومرج، آیندهی نپال را در هالهای از ابهام قرار داده است.
اگر دولت نتواند با درایت و تدبیر با نارضایتیها برخورد کند و زمینه را برای گفتگوی ملی فراهم سازد، ممکن است شاهد فرورفتن کشور در یک بحران طولانیمدت باشیم. پیامدهای این بیثباتی، میتواند سالها اقتصاد و جامعه نپال را تحت تأثیر قرار دهد و امید به آیندهای روشن را از بین ببرد.
این حادثه، هشداری جدی برای دولتهای دیگر در سراسر جهان است. سرکوب اعتراضات مردمی و نادیده گرفتن نارضایتیهای عمیق اجتماعی، میتواند به نتایجی فاجعهبار منجر شود. تجربه نپال نشان میدهد که ممنوعیت شبکههای اجتماعی و ابزارهای ارتباطی، نهتنها جلوی اعتراضات را نمیگیرد، بلکه خشم مردم را به مسیری خطرناک و غیرقابل پیشبینی هدایت میکند. در عصر اطلاعات، مردم به دنبال راههایی برای ابراز صدای خود هستند و محروم کردن آنها از این ابزار، تنها به انفجارهای اجتماعی میانجامد.
تصویر سوخته و ویران هتل هیلتون کاتماندو، نه تنها پایان یک پروژه بزرگ، بلکه نمادی از شکست در مدیریت یک بحران ملی است. این تصویر، چهره تاریک یک کشور در حال توسعه را نشان میدهد؛ کشوری که در مسیر پیشرفت قرار داشت، اما در میانهی راه، گرفتار ناآرامیهایی شد که تمام دستاوردهای گذشته را به خطر انداخت.
اکنون، نپال باید با درس گرفتن از این فاجعه، راهی برای ترمیم زخمهای اجتماعی خود بیابد و با برقراری عدالت و گفتگو، مسیری جدید برای آیندهای پایدار و امن ترسیم کند.
۵۹
Fery,R - سالرزبورگ، اتریش
از بس ،دیکتاتور هستند ،شاه و ملکه ،یه مستند دیدن ،مثل قرن وسطی ،،هیچکس حق نداره به ملک نگاه کنه ،هر کسب باهاش حرف میزنه باید ،تا گرن دولا بشه ،یعنی هیچ کس لیاقت نداره صورت اونو ببینه ،،هر کاری ،،هر کاری، حتی درست نکردن یک کفش در یک فروشگاه باید ،به دستور شاه و ملکه بشه ،یعنی تا اونا اجازه ندن ،نمیتونه ست کنه ،،،با مزهاینجاست ،که چقدر هم میزان سخت نمیدن، هر کسی،نمیتونه ویزا بگیره بره اونجا،،مگر ضنین کنه روزی ،،چند صد دلار ،خرج کنه ،،خلاصه ،
20
6
پنجشنبه ۲۰ شهریور ۱۴۰۴ - ۰۹:۱۴
۵۹
Fery,R - سالرزبورگ، اتریش
قطع شد ببخشید ،مگر تضمین کنه،روزی چند صد دلار خرج کنه ،،خلاصه ،فرعون ،و نمرودی،،،هستند برای خودشون ،و مردم بیچاره غلام حلقه بدوش اونا ،،،مگر شاه و ملکه کی هستند؟ ،،یکی از ،همین مردم ،از کره ماه که نیومدن
20
5
پنجشنبه ۲۰ شهریور ۱۴۰۴ - ۰۹:۱۶
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۵۹
Fery,R - سالرزبورگ، اتریش
در تعجب هستم،،دیگهرای منفی برای چی گرفتم ،،اون چیزی بود که توی مستند دیدم،،،دیکتاتور بودن ،شاه و ملکه ،و چیزهایی که دیدم در مستند از سخت گیری شون بر سر مردم،،،منفی داره؟؟؟؟حرف زشت زدم؟؟یا طرفدار های سلطنت بهشون بر خورد؟ طرف یه طراح مطرح ایتالیایی بود ،رفته بود اونجا و با فیلم و استناد ،این چیز ها رو تعریف و نشون میداد، ،برام جالبه بدونم،،دیگه رای منفی، ،چی میگه این وسط
22
6
پنجشنبه ۲۰ شهریور ۱۴۰۴ - ۰۹:۴۱
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ