آخوندها کاخ سفید را به حسینیه تبدیل نکردند که هیچ، مسجدهای خودشان هم به دیسکو تبدیل شد

ویدیویی که به تازگی در رسانه‌های اجتماعی بازتاب داشته، نشان می‌دهد که گروهی از مردم در مسجد جامع یزد در حال همخوانی ترانه «قصه عشق» هستند که با صدای ابی اجرا شده است.

در جوامعی که فضای سیاسی و اجتماعی آن بسته است، مردم غالباً برای بیان نارضایتی و اعتراض خود به سراغ روش‌های غیرمستقیم و نمادین می‌روند. در ایران نیز، موسیقی همواره نقشی محوری در این زمینه ایفا کرده است. در شرایطی که امکان تجمع و سخنرانی آزادانه وجود ندارد، یک ترانه یا حتی یک ملودی ساده می‌تواند به ابزاری قدرتمند برای ابراز مخالفت تبدیل شود. این اقدام نه تنها یک نمایش هنری، بلکه یک کنش سیاسی و اجتماعی است که به صورت غیرکلامی، پیام‌های عمیقی را به گوش حاکمیت و جهان می‌رساند.

کلک مرغابی🦆
کلک آخوندها برای حفظ مساجد و اسلام در ایران؛
برگزاری کنسرت در مسجد جامع یزد!
🗣 مسجد جامع را دیسکو کازینو کنیم
حوزه و پاستور را بخاک و خون می کشیم😁 pic.twitter.com/QiATZECShn

— Rkzasafari (@rkzasafari) September 6, 2025

موسیقی، زبان احساس و اتحاد

یکی از دلایل اصلی قدرت موسیقی در اعتراضات، توانایی آن در بیان احساساتی است که کلام قادر به بیان کامل آن نیست. یک ترانه می‌تواند درد، امید، اندوه و مقاومت یک ملت را در خود جای دهد. هنگامی که یک آهنگ اعتراضی در یک جمع به صورت همگانی خوانده می‌شود، یک حس همبستگی قوی ایجاد می‌کند و به افراد اطمینان می‌دهد که تنها نیستند. این عمل جمعی، ترس را از بین می‌برد و روحیه مقاومت را تقویت می‌کند. این ترانه‌ها به زبانی مشترک تبدیل می‌شوند که همگان، فارغ از هرگونه تفاوت سیاسی، آن را درک کرده و با آن ارتباط برقرار می‌کنند.

یکپارچگی و هماهنگی درونی

خواندن یک ترانه در مکان‌های عمومی، نمادی از اتحاد و یکپارچگی است. این عمل نشان می‌دهد که نارضایتی‌ها محدود به گروه‌های کوچک نیست، بلکه یک احساس عمومی و گسترده است. هنگامی که مردم در خیابان یا حتی در مکان‌های مذهبی مانند یک مسجد، ناگهان شروع به خواندن یک ترانه اعتراضی می‌کنند، یک پیام واضح به حکومت می‌فرستند: "صدای ما خاموش‌شدنی نیست." این اقدام هماهنگ، نوعی شورش علیه سکوت اجباری است و قدرت مردم را در قالب یک حرکت جمعی به نمایش می‌گذارد.

تأثیر روانی بر حاکمیت

این نوع اعتراضات، تأثیر روانی عمیقی بر حاکمیت دارد. مقابله با یک شعار یا یک حرکت فیزیکی ممکن است برای نیروهای امنیتی آسان باشد، اما مقابله با یک ترانه که به صورت همزمان در چندین نقطه خوانده می‌شود، بسیار دشوارتر است. یک ترانه می‌تواند از دیوارها عبور کند، در اذهان باقی بماند و به سرعت در جامعه پخش شود. این شکل از مقاومت غیرقابل لمس، نشان می‌دهد که کنترل بر ذهن و قلب مردم از دست رفته است و حکومت در جنگ بر سر روایت‌ها شکست خورده است.

تسخیر فضاهای عمومی و مذهبی

انتخاب مکان‌های عمومی برای خواندن این ترانه‌ها، خود یک حرکت نمادین قوی است. خیابان‌ها و میادین، فضاهایی هستند که حکومت تلاش می‌کند کنترل کاملی بر آن‌ها داشته باشد. خواندن یک ترانه اعتراضی در این مکان‌ها، به معنای بازپس‌گیری این فضاها توسط مردم است. از این فراتر، خواندن این ترانه‌ها در یک مسجد یا مکان مذهبی، که غالباً با اقتدار حکومت مرتبط است، یک عمل بسیار قوی‌تر و تهاجمی‌تر به شمار می‌آید. این اقدام، به معنای به چالش کشیدن مشروعیت مذهبی حکومت و بازگرداندن این فضاها به مردم است.

تاریخچه‌ای از مقاومت در قالب هنر

استفاده از موسیقی به عنوان ابزار اعتراض، ریشه در تاریخ معاصر ایران دارد. از ترانه‌های انقلابی دهه ۵۰ شمسی تا ترانه‌های اعتراضی پس از حوادث سال ۸۸، موسیقی همواره همراه مردم در مبارزات اجتماعی و سیاسی‌شان بوده است. این ترانه‌ها نه تنها منعکس‌کننده وقایع زمانه خود هستند، بلکه به عنوان نمادهای فرهنگی مقاومت نیز عمل می‌کنند و از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شوند. به همین دلیل، یک ترانه قدیمی می‌تواند در شرایط کنونی نیز معنای جدیدی پیدا کند و به عنوان پلی میان گذشته و حال عمل کند.

در نهایت، خواندن یک ترانه اعتراضی در خیابان یا مسجد، تنها یک آوازخوانی ساده نیست. این یک اقدام پیچیده، عمیق و چندلایه است که ریشه در نیاز انسان به ابراز وجود در برابر ستم دارد. این عمل، نمادی از امید، شجاعت و اتحاد است که به صورت غیرمستقیم، مشروعیت حکومت را زیر سوال می‌برد و نشان می‌دهد که حتی با وجود شدیدترین فشارهای سیاسی، روح مقاومت در جامعه زنده است. در حقیقت، این ترانه‌ها آینه‌ای از درونیات یک ملت هستند که در برابر ظلم و خفقان، سکوت را نمی‌پذیرند.