پناهیان: مساجد به مراکز خبرچینی تبدیل شوند

به گزارش ایرنا، پناهیان در سخنرانی پیش از خطبه‌های نماز جمعه ساری، با نقد ساختارهای فرهنگی و سیاسی غرب، تأکید کرد: تمدن غرب، مردم را به نظاره‌گرانی منفعل تبدیل کرده و مشارکت واقعی را از آنان گرفته است.

استاد حوزه و دانشگاه گفت: تمدن غرب، مردم را به نظاره‌گرانی منفعل تبدیل کرده و مشارکت واقعی را از آنان گرفته است. 

حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان در سخنرانی پیش از خطبه‌های نماز جمعه ساری، با نقد ساختارهای فرهنگی و سیاسی غرب، تأکید کرد: تمدن غرب، مردم را به نظاره‌گرانی منفعل تبدیل کرده و مشارکت واقعی را از آنان گرفته است. 

این استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به تفاوت بنیادین میان جامعه اسلامی و جوامع غربی، گفت: در جامعه اسلامی، مردم در اداره امور نقش دارند و مسئولیت‌پذیرند، اما در جوامع غربی، اکثریت تنها تماشاگرند و اقلیتی محدود از مزایای واقعی بهره‌مند می‌شوند. 

وی با بیان اینکه نباید موفقیت جوامع را صرفاً با معیارهایی چون رشد فناوری یا انباشت ثروت سنجید، افزود: بسیاری از مردم در غرب، در سرنوشت خود نقشی ندارند و ساختارهای سرمایه‌داری و لیبرال دموکراسی، آنان را از مشارکت مؤثر دور کرده است. 

پناهیان با اشاره به نمادهای فرهنگی غرب، معماری آمفی‌تئاتر را نماد زندگی تماشاگرانه دانست و گفت: در مقابل، مسجد در فرهنگ اسلامی، نماد مشارکت و مسئولیت اجتماعی است. تمدن اسلامی، مردم را به مسجد رسانده و تمدن غرب، به صندلی‌های تماشاچی در آمفی‌تئاتر. 

وی با تأکید بر تفاوت مردم‌سالاری دینی با نظام‌های انتخاباتی غربی، اظهار داشت: در مردم‌سالاری دینی، رأی‌گیری آغاز مشارکت است، نه پایان آن. مردم باید پس از انتخابات نیز در اداره امور کشور نقش‌آفرین باشند. 

وی نقش مساجد را در حل مسائل فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی کلیدی دانست و افزود: اگر مساجد تقویت شوند و بتوانند در اشتغال‌زایی، گزارش فساد، نظارت بر ادارات و حل مشکلات مردم نقش ایفا کنند، توصیه‌های فرهنگی آنان نیز مؤثر خواهد بود. 

پناهیان پیشنهاد داد که مساجد به مراکز گزارش‌دهی مردمی تبدیل شوند و در صورت مشاهده فساد اداری، بتوانند با اختیارات مشخص، از مدیران و کارمندان پاسخ بخواهند. 

وی در پایان با تأکید بر جایگاه نماز جمعه در حکمرانی شهری گفت: نماز جمعه باید به پایگاه تصمیم‌گیری شهر تبدیل شود؛ جایی که طرح مسائل مهم، آغاز مسیر حل آن‌ها باشد. اگر مردم ببینند که تصمیمات کلان از تریبون نماز جمعه آغاز می‌شود، اعتماد و حضور آنان نیز تقویت خواهد شد.

---------------------

در سال‌های اخیر، پرونده‌های فساد اقتصادی در ایران به یکی از موضوعات اصلی و جنجالی در فضای سیاسی و رسانه‌ای تبدیل شده است. در این میان، نام‌های بسیاری مطرح شده که هر کدام به نوعی به یکی از مراکز قدرت نزدیک بوده‌اند. یکی از این نام‌ها که در چند وقت اخیر در کانون توجه قرار گرفته، علیرضا پناهیان، روحانی و واعظی است که به دلیل نزدیکی به رهبری و سخنرانی‌های پرشور خود، از نفوذ و شهرت بالایی در محافل مذهبی و سیاسی برخوردار است. مطرح شدن نام او در پرونده‌های فساد، پرسش‌های زیادی را درباره شفافیت مالی در نهادهای حکومتی و افراد وابسته به آن‌ها به وجود آورده است.

نخستین جرقه‌های این موضوع با انتشار اخباری درباره مالکیت املاک و زمین‌های گران‌قیمت توسط پناهیان و خانواده‌اش زده شد. رسانه‌های منتقد و کاربران شبکه‌های اجتماعی با انتشار اسناد و مدارکی، مدعی شدند که این واعظ مشهور، دارایی‌های قابل توجهی دارد که با درآمد رسمی او به عنوان یک روحانی، همخوانی ندارد. این اتهامات به ویژه در شرایطی که بخش قابل توجهی از جامعه با مشکلات اقتصادی و فقر دست‌وپنجه نرم می‌کنند، واکنش‌های تندی را در پی داشت و باعث شد تا بحث درباره فساد در میان چهره‌های مذهبی و حکومتی جدی‌تر دنبال شود.

یکی از اصلی‌ترین اتهامات مطرح‌شده، مربوط به مالکیت زمین و ویلایی در منطقه لواسان است که ارزش آن به میلیاردها تومان می‌رسد. این موضوع از آن جهت حساسیت‌برانگیز شد که لواسان به عنوان یکی از مناطق مرفه و گران‌قیمت شناخته می‌شود و وجود چنین املاکی در اختیار یک روحانی که خود را مدافع مستضعفین معرفی می‌کند، تناقضی آشکار به نظر رسید. حامیان پناهیان تلاش کردند تا این دارایی‌ها را با توجیهاتی نظیر کمک‌های مردمی یا وقف توجیه کنند، اما منتقدان این توضیحات را کافی ندانستند و خواهان شفاف‌سازی بیشتر شدند.

این پرونده تنها به مسائل مالی محدود نماند و ابعاد سیاسی نیز به خود گرفت. پناهیان به عنوان یکی از چهره‌های مورد حمایت و محبوب علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، شناخته می‌شود. این نزدیکی باعث شده تا بسیاری از تحلیل‌گران، این پرونده را فراتر از یک فساد مالی ساده بدانند و آن را به عنوان بخشی از یک درگیری پنهان در میان جناح‌های مختلف قدرت در نظر بگیرند. عده‌ای معتقدند که افشای این مسائل، با هدف تضعیف چهره‌های وابسته به جریان خاصی در حاکمیت صورت گرفته است.

در پاسخ به این اتهامات، حامیان پناهیان و برخی رسانه‌های وابسته به جناح‌های اصولگرا، تلاش کردند تا این افشاگری‌ها را به «پروژه تخریب چهره‌های انقلابی» نسبت دهند. آن‌ها با انکار وجود فساد، مدعی شدند که این اقدامات توسط دشمنان داخلی و خارجی برای ضربه زدن به نظام و رهبری انجام می‌شود. این موضع‌گیری نشان‌دهنده قطبی شدن فضای سیاسی در ایران است که حتی مسائل مربوط به فساد نیز از نگاه جناحی و حزبی دور نمی‌ماند.

در نهایت، پرونده پناهیان به نمادی از چالش‌های بزرگ‌تر در نظام جمهوری اسلامی تبدیل شده است. این پرونده نشان می‌دهد که فساد تنها به لایه‌های پایین‌تر محدود نیست و می‌تواند چهره‌های نزدیک به هسته مرکزی قدرت را نیز درگیر کند. همچنین، واکنش‌های متفاوت به این موضوع، نمایانگر فقدان یک سازوکار شفاف و مستقل برای رسیدگی به اتهامات مالی است و تا زمانی که این شفافیت وجود نداشته باشد، پرونده‌های مشابه همچنان به عنوان ابزاری در کشمکش‌های سیاسی مورد استفاده قرار خواهند گرفت و اعتماد عمومی به نهادهای حاکمیت بیشتر خدشه‌دار خواهد شد.