ببینید: زن اسیدپاش دهدشتی پس از ۱۱ سال از زندان آزاد شد

پری‌سیما باستان زن ۲۹ ساله دهدشتی که به یک زن جوان دیگر اسیدپاشی کرده بود با رضایت شاکی آزاد شد. 

پری‌سیما باستان با رضایت و بخششِ شاکیِ دریادِل و بخشنده اَش، روز گذشته ۱۱ شهریورِ  بعد از ۱۱ سال، از زندان آزاد شد. شاکیِ پرونده بعداز رضایت، برای متهم و‌ ضاربِ خود آرزوی سلامتی، موفقیت و خوشبختی کرد!

ماجرای این اسیدپاشی به ۳۰ شهریور ۹۳ برمی‌گردد؛ زمانی که سیما (۲۷ ساله) و پری‌سیما (۱۸ ساله) پس از مدتی دوستی تلفنی در میدان شهر یکدیگر را ملاقات کردند. پس از چند دقیقه گفت‌وگو، پری‌سیما بطری اسیدی را از کیفش بیرون آورد و روی سیما پاشید. او دلیل این کار را ترک شدن توسط همسرش و سوءظن به رابطه سیما عنوان کرد؛ در حالی که سیما نامزد داشت و قرار بود به‌زودی ازدواج کند.

۱. پدیده اسیدپاشی در جامعه ایران:

اسیدپاش دهدشتی پس از ۱۱ سال از زندان آزاد شد pic.twitter.com/2uAxg891VA

— Iranian UK (@IranianUk) September 3, 2025

اسیدپاشی یکی از خشونت‌بارترین انواع جنایت است که متاسفانه در سال‌های اخیر در ایران افزایش یافته است. این عمل وحشیانه که قربانی را با درد و رنجی جبران‌ناپذیر و تغییرات جسمی و روانی دائمی روبرو می‌کند، غالباً ریشه در کینه‌توزی‌های شخصی، اختلافات خانوادگی، یا مسائل ناموسی دارد. عاملان این جنایت اغلب با انگیزه انتقام‌جویی دست به این اقدام می‌زنند، اما پیامدهای آن بسیار فراتر از تسویه حساب‌های فردی است و کل جامعه را متاثر می‌سازد.

۲. انگیزه‌های پشت این جنایت:
بررسی موارد مختلف اسیدپاشی در ایران نشان می‌دهد که انگیزه‌های اصلی این جنایت شامل طرد شدن در عشق، اختلافات مالی، و انتقام‌گیری از زنان برای رد کردن پیشنهاد ازدواج است. در بسیاری از موارد، مردان به دلیل احساس مالکیت بر زنان و عدم پذیرش "نه" شنیدن، از اسید به عنوان ابزاری برای تخریب و مجازات استفاده می‌کنند. این عمل نه تنها جسم قربانی را می‌سوزاند، بلکه روان او را نیز به شدت مجروح می‌کند و او را برای تمام عمر از زندگی عادی محروم می‌سازد.

۳. خلأهای قانونی و مشکلات اجرایی:
با وجود قوانین موجود که اسیدپاشی را جرم سنگینی تلقی می‌کنند و مجازات‌هایی مانند قصاص یا زندان‌های طولانی‌مدت برای آن در نظر گرفته‌اند، اجرای این قوانین با چالش‌های جدی روبروست. یکی از مشکلات اصلی، عدم اثبات عمد در برخی موارد و همچنین سختی اجرای قصاص در برابر اسیدپاشی است. بسیاری از قربانیان به دلیل ترس از تلافی مجدد و یا فشار خانواده، از پیگیری قانونی منصرف می‌شوند که این امر باعث می‌شود عاملان احساس مصونیت کنند.

۴. نقش سیستم قضایی در مجازات عاملان:
سیستم قضایی ایران تلاش می‌کند با این پدیده مقابله کند، اما روند دادرسی معمولاً طولانی و پیچیده است. در مواردی که قصاص (قصاص عضو) حکم داده می‌شود، اجرای آن بسیار دشوار است و نیاز به دقت و بررسی‌های پزشکی فراوان دارد. این امر اغلب به طولانی شدن پرونده‌ها و دلسردی قربانیان منجر می‌شود. علاوه بر این، در بسیاری از پرونده‌ها، عاملان با استفاده از راه‌های قانونی تلاش می‌کنند تا از مجازات قصاص فرار کنند.

۵. عدم حمایت کافی از قربانیان:
یکی از جنبه‌های غم‌انگیز اسیدپاشی، عدم وجود یک سیستم حمایتی جامع و کارآمد برای قربانیان است. قربانیان اسیدپاشی نه تنها از نظر جسمی و روحی نیاز به درمان‌های طولانی‌مدت دارند، بلکه اغلب با مشکلات مالی شدید و طرد اجتماعی نیز روبرو می‌شوند. کمک‌های دولتی و نهادهای حمایتی در این زمینه کافی نیست و بیشتر بار این مشکلات بر دوش خانواده‌های قربانیان است. این وضعیت باعث می‌شود قربانیان در مسیری دشوار و تنها قرار گیرند.

۶. نقش رسانه‌ها و افکار عمومی:
رسانه‌ها و افکار عمومی در آگاهی‌رسانی و مقابله با این پدیده نقش مهمی دارند. پوشش گسترده پرونده‌های اسیدپاشی و معرفی قربانیان به جامعه می‌تواند توجه عمومی را به این موضوع جلب کند و فشار بر سیستم قضایی برای رسیدگی عادلانه به پرونده‌ها را افزایش دهد. با این حال، باید توجه داشت که انتشار اخبار باید با رعایت کرامت انسانی قربانیان صورت گیرد تا از آسیب‌های روانی بیشتر به آنها جلوگیری شود.

۷. پیشگیری از اسیدپاشی:
برای مقابله مؤثر با اسیدپاشی، تنها مجازات عاملان کافی نیست. باید به ریشه‌های این پدیده پرداخت. آموزش‌های عمومی درباره کنترل خشم، احترام به حقوق فردی و مقابله با خشونت‌های خانگی می‌تواند در پیشگیری از این جنایت موثر باشد. همچنین، نظارت بیشتر بر فروش مواد شیمیایی خطرناک مانند اسید و ایجاد محدودیت در دسترسی به آن می‌تواند از وقوع این حوادث پیشگیری کند.

۸. نیاز به اقدام هماهنگ اجتماعی و قانونی:
مبارزه با اسیدپاشی نیازمند یک رویکرد چندبعدی است که شامل اقدامات قانونی، اجتماعی و فرهنگی باشد. دولت، سازمان‌های مردم‌نهاد، رسانه‌ها، و خانواده‌ها باید به صورت هماهنگ برای ایجاد یک جامعه امن‌تر که در آن خشونت جایی نداشته باشد، تلاش کنند. این امر مستلزم وضع قوانین سختگیرانه‌تر، حمایت‌های همه‌جانبه از قربانیان و ترویج فرهنگ صلح و احترام است تا این زخم عمیق از پیکره جامعه ایران پاک شود.