چپِ بی‌ریشه و آخوندِ بی‌سواد؛ همدستان سقوط ایران‎

ارشان اذری

ایران قرن بیستم آماده‌ی یک خیز بزرگ به سوی مدرنیته بود. اصلاحات گسترده، آموزش نوین، آزادی‌های اجتماعی و گسترش زیرساخت‌ها ایران را در مسیری قرار داده بود که می‌توانست به‌تدریج مذهب را به حاشیه براند و آزادی کامل اجتماعی و فردی را به ملت هدیه کند. اما این فرصت تاریخی قربانی یک همدستی شوم شد: مارکسیست‌های بی‌ریشه و آخوندهای بی‌سواد.

این دو جریان، که در ظاهر دشمن هم بودند، در واقع علیه شاهنشاهی و مسیر نوسازی ایران به وحدت رسیدند. یکی از «عدالت اجتماعی» علی و حسین سخن گفت و دیگری از «عدالت طبقاتی» مارکس و لنین. هر دو اما یک نتیجه داشتند: ویرانی ایران.

چرا هیچ‌گاه قاجار نقد نمی‌شود؟
یک پرسش اساسی اینجاست: چرا مخالفان پهلوی هرگز از گذشته نکبت‌بار قاجار سخنی به میان نمی‌آورند؟ چرا روشنفکران چپ، اسلام‌گرایان و حتی مدعیان ملی‌گرایی، همه تاریخ را از میانه قطع می‌کنند و فقط به شاه و مصدق می‌چسبند؟

دلیل روشن است: اگر قاجار نقد شود، نقش نجات‌بخش پهلوی‌ها عیان می‌گردد. قاجار میراثی جز عقب‌ماندگی، بی‌سوادی، خرافات مذهبی و فساد دربار نداشت. ایران در دوران ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه، به یکی از اسیرترین و فقیرترین کشورها بدل شده بود. زنان در تاریکی مطلق، اقتصاد در نابودی، ارتش در فلاکت و مذهب در اوج سلطه بود.

اگر پهلوی‌ها نبودند، ایران همان‌جا دفن می‌شد. پس برای پوشاندن این حقیقت، چپ‌ها و اسلام‌گرایان هرگز قاجار را نقد نکردند؛ چون اگر این کار را می‌کردند، نمی‌توانستند شاه را متهم اول بنامند.

مصدق؛ قاجاری در لباس آزادی‌خواهی
همین سکوت در مورد قاجار، در پرونده مصدق هم دیده می‌شود. مصدق، یک قاجاری بود، از همان طبقه‌ای که ایران را به تاریکی کشانده بود. او در عمل «آخوند بدون عمامه» بود: مذهبی، متعصب، و وابسته به همان سنت عقب‌مانده.

مخالفان پهلوی، مصدق را قهرمان آزادی جا زدند، اما واقعیت تاریخی روشن است:

مصدق مجلس را بست، و این دقیقاً یک «خودکودتا» بود.

مصدق نخست‌وزیر منصوب شاه بود؛ بنابراین سخن گفتن از «کودتای شاه علیه دولت خودش» بی‌معناست.

در حقیقت، این مصدق بود که علیه نظام مشروطه شورید و با بستن مجلس و سرپیچی از فرمان قانونی شاه، کشور را در بحران انداخت.

اما چرا چپ‌ها و اسلامیست‌ها از او قهرمان ساختند؟ چون نیاز به یک نماد داشتند. چون نمی‌توانستند به مردم بگویند رهبرشان خمینی است، پس مصدق را عَلَم کردند. همان کمونیست‌ها که امروز خمینی را هم تقدیس می‌کنند، دیروز مصدق را پرچم کردند.

اصلاحات پهلوی؛ فرصت رهایی از مذهب
محمدرضا شاه پهلوی، با همه کاستی‌ها، راهی گشود که می‌توانست ایران را به سوی یک جامعه سکولار و آزاد هدایت کند.

زنان به دانشگاه‌ها رفتند و حق رأی گرفتند.

مدارس مدرن گسترش یافت.

موسیقی، تئاتر و سینما رونق گرفت.

آزادی‌های اجتماعی، هرچند محدود، اما بی‌سابقه در تاریخ ایران بود.

این مسیر آرام‌آرام مذهب را از مرکز جامعه به حاشیه می‌راند. ایرانی که می‌توانست دین را به حوزه خصوصی برگرداند و آزادی کامل اجتماعی را تجربه کند، در حال شکل‌گیری بود.

اتحاد شوم علیه شاه
چپ‌ها و آخوندها در یک نقطه به هم رسیدند: دشمنی با شاه و نظام مدرن‌ساز پهلوی. برایشان مهم نبود شاه دانشگاه و آزادی زن و قانون مدنی ساخته؛ او را «دست‌نشانده امپریالیسم» نامیدند. خمینی – یک آخوند بی‌سواد – را پرچم مبارزه کردند.

این اتحاد شوم، مسیری را که می‌توانست ایران را به آزادی کامل برساند، منهدم کرد.

پس از انقلاب؛ ویرانی مداوم
نتیجه این همدستی روشن است:

اسلام سیاسی، با شعار عدالت علوی، دهان‌ها را بست و آزادی را کشت.

مارکسیست‌ها، یا سر به دار شدند یا به خدمت همین نظام درآمدند.

آزادی اجتماعی که شاه آغاز کرده بود، یک‌باره به بند کشیده شد.

امروز هم همان ورشکستگان سیاسی در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی از همان ایده‌ها دفاع می‌کنند. هنوز هم شاه را متهم می‌کنند که مسجد ساخت یا اسلام‌پناه بود، اما هرگز نمی‌گویند اگر پهلوی‌ها نبودند، ایران در همان نکبت مذهبی قاجاری دفن شده بود.

جمع‌بندی
اگر اصلاحات شاهانه ادامه می‌یافت، ایران امروز کشوری آزاد و سکولار می‌بود. اما اتحاد شوم چپِ بی‌ریشه و آخوندِ بی‌سواد، این فرصت را نابود کرد و ایران را به ویرانی کشاند.

مخالفان پهلوی هیچ‌گاه قاجار را نقد نکردند، چون با نقد قاجار حقیقت آشکار می‌شود: ایران را پهلوی‌ها از نکبت مذهبی و عقب‌ماندگی بیرون کشیدند. مصدق هم قاجاری بود، و همان‌قدر اسیر سنت‌های عقب‌مانده که هم‌دستان مذهبی‌اش.

امروز، هیچ راهی جز عبور کامل از این دو جریان پوسیده – چپ مارکسیستی و اسلام سیاسی – باقی نمانده است. ایران باید از سایه سنگین هر دو رها شود تا به آزادی و پیشرفت برسد.