ببینید: باز هم پای بُشکه در میان است؛ اینبار در راهپیمایی اربعین، کار دست مجری مشهور داد!

مراسم اربعین امسال هم با حواشی خاص خود همراه بود، اما یکی از عجیب‌ترین و خبرسازترین اتفاقات، سقوط یک مجری مشهور تلویزیونی از روی بشکه‌ای بود که برای اجرای مراسم روی آن رفته بود. 

این مجری که از قضا برای اجرای مراسمی در یکی از موکب‌های پر رفت‌وآمد اربعین انتخاب شده بود، قصد داشت با رفتن روی یک بشکه خالی، با شور و هیجان بیشتری جمعیت را مخاطب قرار دهد. اما این ایده خلاقانه به دلیل عدم ثبات بشکه، به فاجعه‌ای خنده‌دار تبدیل شد. ناگهان بشکه زیر پای او چرخید و مجری بخت‌برگشته به طرز وحشتناکی در مقابل هزاران نفر زمین خورد. 

این صحنه که توسط دوربین‌های موبایل حاضران به سرعت ضبط و در فضای مجازی منتشر شد، بازتاب گسترده‌ای داشت.

سقوط ناگهانی این مجری، به سوژه اول شبکه‌های اجتماعی تبدیل شد. تصاویر و ویدئوهای این حادثه با هشتگ‌های مختلف دست به دست می‌شد و کاربران با طنز و کنایه درباره آن صحبت می‌کردند. 

مجری تلویزیون از روی بشکه در راهپیمایی اربعین سقوط کرد pic.twitter.com/U6llGt1pbW

— Iranian UK (@IranianUk) August 27, 2025

برخی این اتفاق را نمادی از برنامه‌ریزی‌های ضعیف و عدم آمادگی مسئولان برای رویدادهای بزرگ می‌دانستند، در حالی که عده‌ای دیگر با لحنی طنزآمیز، مجری را به عنوان اولین قربانی «بشکه» در اربعین معرفی کردند. این حادثه در حالی رخ داد که مجری قصد داشت با این ژست، شور و حرارت مراسم را بالا ببرد و پیام اربعین را با انرژی بیشتری به مردم برساند. اما برعکس، این اقدام غیرحرفه‌ای، باعث به سخره گرفتن او و حتی به حاشیه رفتن اصل مراسم شد.

اگرچه حادثه برای مجری آسیب جدی به دنبال نداشت، اما این اتفاق نشان داد که در یک رویداد بزرگ و پرمخاطب مانند اربعین، کوچک‌ترین اشتباهات می‌توانند عواقب بزرگی داشته باشند. این حادثه همچنین مجدداً بحث در مورد سطح کیفی و حرفه‌ای بودن مجریان برنامه‌های مذهبی و ملی را مطرح کرد. بسیاری معتقدند که برنامه‌ریزان باید به جای استفاده از شگردهای غیرمتعارف، از مجریان کارآزموده و حرفه‌ای استفاده کنند که بتوانند با تسلط بر صحنه، مراسم را به بهترین شکل ممکن مدیریت کنند و از بروز چنین حوادثی جلوگیری نمایند.
«پشت پرده هزینه‌های هنگفت دولت ایران برای اربعین: نمایش قدرت یا هدررفت منابع؟»
راهپیمایی اربعین، که هر ساله میلیون‌ها نفر از زائران را از سراسر جهان به سوی کربلا می‌کشاند، در ایران به یک رویداد ملی و با هزینه‌های سنگین دولتی تبدیل شده است. شاید در نگاه اول، این حجم از هزینه‌ها کمی عجیب به نظر برسد. چرا یک کشور باید این همه پول خرج یک پیاده‌روی کند؟ به نظر می‌رسد دولت ایران این مراسم را فراتر از یک رویداد مذهبی می‌بیند و به آن به چشم یک پروژه ملی نگاه می‌کند که اهداف سیاسی، فرهنگی و حتی اقتصادی خاصی را دنبال می‌کند.

یکی از دلایل اصلی این حجم از هزینه‌ها، بُعد سیاسی و ژئوپلیتیکی این مراسم است. در واقع، دولت ایران با سرمایه‌گذاری گسترده در مراسم اربعین، در تلاش است تا نفوذ منطقه‌ای خود را افزایش دهد. با برپایی موکب‌های بزرگ، ارائه خدمات رایگان و تسهیل سفر برای میلیون‌ها زائر، ایران خود را به عنوان حامی و رهبر شیعیان جهان معرفی می‌کند. این اقدام نه تنها در عراق، بلکه در میان شیعیان سایر کشورها نیز جایگاه ایران را تقویت می‌کند و نوعی قدرت نرم را برای این کشور به ارمغان می‌آورد.

بُعد دیگر این هزینه‌ها، جنبه فرهنگی و ایدئولوژیک آن است. مراسم اربعین برای جمهوری اسلامی، ابزاری قدرتمند برای تبلیغ و ترویج ایدئولوژی خود است. با دولتی کردن این مراسم، حکومت می‌تواند روایت رسمی خود را از واقعه عاشورا و نقش آن در مبارزات کنونی منتشر کند. این کار به نوعی همبستگی ملی را تقویت کرده و مردم را حول یک هدف مشترک مذهبی و سیاسی بسیج می‌کند. البته منتقدان می‌گویند این حجم از تبلیغات و هزینه‌ها در حالی صورت می‌گیرد که بسیاری از جوانان و مردم از وضعیت اقتصادی و معیشتی ناراضی هستند.

از منظر اقتصادی، این هزینه‌ها در قالب‌های مختلفی انجام می‌شود. دولت با اختصاص ردیف بودجه‌های مشخص، معافیت از عوارض خروج از کشور، ارائه ارز با نرخ دولتی و حتی تسهیلات بانکی، بار مالی سفر را برای زائران کاهش می‌دهد. این تسهیلات اگرچه به زائران کمک می‌کند، اما فشار زیادی بر منابع مالی کشور وارد می‌آورد. برخی کارشناسان اقتصادی معتقدند که این پول‌ها می‌توانست در بخش‌های حیاتی‌تر مانند بهداشت و درمان، آموزش و زیرساخت‌های کشور سرمایه‌گذاری شود.

خدمات ارائه شده در این مراسم نیز خود حجم عظیمی از هزینه‌ها را به دنبال دارد. از تأمین غذا و آب برای میلیون‌ها زائر تا فراهم کردن امکانات بهداشتی، پزشکی و حمل‌ونقل، همه و همه نیازمند بودجه‌های کلان هستند. موکب‌های ایرانی در طول مسیر، به عنوان نمادی از سخاوت و میهمان‌نوازی، خدمات رایگان و شبانه‌روزی ارائه می‌دهند که هزینه‌اش از محل بودجه‌های دولتی و کمک‌های مردمی تأمین می‌شود. این خدمات البته به دلیل گستردگی و مقیاس عظیم مراسم، هر ساله چالش‌های لجستیکی فراوانی را به همراه دارد.

همچنین باید به این نکته اشاره کرد که علاوه بر هزینه‌های دولتی، کمک‌های مردمی نیز نقش بسیار پررنگی در برگزاری مراسم اربعین ایفا می‌کنند. افراد و نهادهای مردمی با برپایی موکب‌ها و اهدای نذورات، بخشی از بار مالی این رویداد را به دوش می‌کشند. با این حال، هزینه‌های زیرساختی و امنیتی که دولت متحمل می‌شود، بخش عمده‌ای از بودجه کل را تشکیل می‌دهد. از بهبود جاده‌ها و مرزها تا تأمین امنیت زائران در مسیری که همیشه تهدیدات امنیتی در آن وجود دارد، همه نیازمند سرمایه‌گذاری‌های سنگین هستند.

در نهایت، می‌توان گفت که هزینه‌های سنگین دولت ایران در مراسم اربعین، نشان‌دهنده اهمیت این رویداد برای نظام سیاسی این کشور است. این مراسم نه تنها یک آیین مذهبی، بلکه یک نمایش قدرت سیاسی و فرهنگی است که دولت از آن برای تقویت نفوذ منطقه‌ای، انسجام داخلی و ترویج ایدئولوژی خود بهره می‌برد. البته این هزینه‌ها همیشه با انتقاداتی در داخل کشور مواجه بوده و منتقدان آن را هدر دادن منابع مالی در شرایطی می‌دانند که مردم با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند. با این حال، به نظر می‌رسد این سیاست‌ها همچنان با قوت ادامه خواهد یافت.