تلاش برای حذف رضا پهلوی؛ تکرار خطای تاریخی در لباس دموکراسی

کیهان لندن: ارشان آذری

در برهه‌ای که آینده ایران در گرو تصمیم‌های حیاتی و تاریخی‌ست، بخشی از آنچه خود را اپوزیسیون می‌نامد، انرژی‌اش را نه صرف ایجاد آلترناتیو، بلکه صرف تخریب یکی از معدود چهره‌های مورد اعتماد ملی کرده است: رضا پهلوی.

مسئله اما فقط شخص او نیست. مسئله، یک رفتار سیاسی‌ست که در ظاهر دموکراتیک سخن می‌گوید، اما در عمل از هرگونه رقیب مؤثر، چهره‌ی ملی یا جریان فراگیر می‌هراسد. این بیماری مزمنِ اپوزیسیون ایران است: ناتوانی در ساختن، و اعتیاد به حذف.
دموکراسی با حذف رقیب معنا ندارد
در دموکراسی، اصل بر رقابت آزاد و احترام به اراده مردم است. حذف تنها جایی معنا دارد که فرد یا گروه، به خشونت، ترور، یا خیانت علیه ملت متوسل شده باشد. مانند نازی‌ها، تروریست‌ها، یا رژیم‌های سرکوبگر. اما رضا پهلوی نه حزب دارد، نه سلاح، نه قدرت، نه سابقه سرکوب. تنها سرمایه‌اش اعتمادِ بخشی از ملت ایران است که خواهان گذار مسالمت‌آمیز از جمهوری اسلامی‌اند.

پس پرسش روشن است: چه کسانی از حذف چنین چهره‌ای سود می‌برند؟ و چه کسانی با تکرار این خطا، بار دیگر گذار به دموکراسی را به تأخیر می‌اندازند؟
اپوزیسیونی که از رقابت می‌هراسد
هر نیرویی که از حضور رضا پهلوی در سپهر سیاسی ایران نگران است، نه برنامه دارد، نه پشتوانه، و نه تحمل. حذف او، نه راهی برای ساختن دموکراسی، بلکه نشانه‌ی ناتوانی در مواجهه با واقعیت‌های جامعه ایران است. چنین گروه‌هایی، دقیقاً همانگونه رفتار می‌کنند که جمهوری اسلامی در برابر رقبایش رفتار می‌کرد: انکار، تخریب و طرد.
مسئولیت نخبگان
تاریخ بارها نشان داده که حذف نخبگان و چهره‌های ملی، تنها به گسترش خلأ قدرت، هرج‌ و مرج سیاسی و ناامیدی عمومی می‌انجامد. اگر رضا پهلوی کنار گذاشته شود، آیا گروه‌ها یا افرادی که خواهان حذف او هستند، می‌توانند حتی به یک ائتلاف پایدار سه‌ماهه برسند؟ تجربه چهار دهه گذشته پاسخ را داده است.

نسل امروز ایران، تحصیلکرده و هوشیار است. دیگر نمی‌توان آنها را با برچسب‌ و تسویه‌حساب‌های سیاسی به بیراهه برد. اگر رضا پهلوی پایگاه اجتماعی دارد، اگر مردم به او گوش می‌دهند، دلیلش تبلیغات نیست؛ دلیلش خلأ رهبری در اپوزیسیون و عملکرد صادقانه‌ی اوست.
زمان انتخاب است
جامعه ایران امروز نیازمند حذف هیچکس نیست، مگر آنان که خون ریخته‌اند یا وطن فروخته‌اند. نیاز امروز، هم‌افزایی و عقلانیت سیاسی‌ست. رضا پهلوی نه منجی است، نه معصوم. اما حذف او، نه‌تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه آخرین امید به یک گذار منسجم و مدنی را نیز از بین می‌برد.

بیایید بجای حذف، رقابت کنیم؛ بجای نفرت، برنامه بدهیم؛ و بجای بازتولید استبداد، فرهنگ دموکراتیک را تمرین کنیم. این تنها راه نجات ایران است.