استاد دانشگاه کمبریج که رقص‌های ایران و افغانستان را اجرا می‌کند
+14
رأی دهید
-0
ربیکا میچل اصالتا بریتانیاییست و مدرک دکترای دانشگاه کمبریج را دارد و در این دانشگاه، زبان‌شناسی و زبان فرانسوی تدریس می‌کندبی بی سی: ربیکا میچل مدرک دکترای دانشگاه کمبریج را دارد و در این دانشگاه، زبان‌شناسی و زبان فرانسوی تدریس می‌کند. او پنج کتاب تالیف کرده‌است. اما می‌گوید رقصیدن زندگی دومش است.ربیکا به کلاس‌های رقص باله، رقص سالن از آمریکای لاتین و رقص فلامینگو رفته و آموزش دیده‌است. اما اشتیاق بیشتری به رقص‌های آسیایی دارد.
خانم میچل به بی‌بی‌سی گفت:« من رقص افغانی را خیلی دوست دارم، و رقص سنتی ایران را.»
ربکا اسم هنری‌اش برای برنامه‌های رقص را «زیبا تبریزی» انتخاب کرده است؛ اسمی که او را به شهر تبریز در ایران نسبت می‌دهد: « من شمال ایران را دوست دارم.» می‌گوید حالا اسم زیبا تبریزی برایش تبدیل به برند شده است.
— BBC NEWS فارسی (@bbcpersian) March 21, 2025
ادامه مطلب را اینجا⬇️ بخوانید.
🎥BBChttps://t.co/PVXPkV68tN pic.twitter.com/ur3vkLp5hB
او در سالن خانه‌اش در کمبریج با بی‌بی‌سی صحبت کرد، جایی که با قفسه‌های کتاب، وسائل تزئینی، تندیس‌ها و آثار کوچک هنری تزئین شده‌است.
اسم هنری‌اش برای برنامه‌های رقص را «زیبا تبریزی» انتخاب کرده است؛ اسمی که او را به شهر تبریز در ایران نسبت می‌دهد:« من شمال ایران را دوست دارم.» می‌گوید حالا اسم زیبا تبریزی برایش تبدیل به برند شده‌است.
ربیکا میچل کلیکسیونی از لباس‌هایی دارد که زمان رقص هر کشور به تن می‌کنداما مردم کشورهایی که او برایشان می‌رقصد فراتر از ایران است. مثل افغانستان، تاجیکستان، آسیای جنوبی و رقص عربی.« رقص لِزگینکا از آذربایجان خیلی عالی است. یک رقص تند و خیلی مشکل. اما این را خیلی دوست دارم.»
دکتر میچل در مجالس فرهنگی زیادی رقص‌های این کشورها را اجرا کرده‌است. او کلکسیونی از لباس‌های سنتی و محلی کشورها، از جمله ایران و افغانستان را در خانه‌اش دارد که زمان رقصیدن می‌پوشد. فارسی‌زبان‌ها در بریتانیا ربیکا را بیشتر با رقص‌هایش می‌شناسند.
اگرچه، آموزش رقص کشورها در اول برایش سختی‌هایش داشته‌است:« هیچ کسی نبود که به من رقص ایرانی را آموزش بدهد.»
می‌گوید رقص‌های آسیایی را خودآموز یاد گرفته و در اوایل به ویدیوهای قدیمی رقاصان ایرانی همچون محمد خردادیان و جمیله (فاطمه صدیقی) مراجعه کرده‌است.
درباره یادگیری رقص افغانستان گفت:« سال‌ها پیش به یک ورکشاپ رقص افغانی رفتم، اما استادش رقص تاجیکی درس می‌داد که بعدها آن را آموختم. باری یک خانم افغان گفت که من مثل دختران روستایی می‌رقصم. همین چیزی بود که من می‌خواستم.»
ربیکا همزمان با رقص و تدریس در دانشگاه، نقاشی می‌کند و برای افراد پا به سن‌گذاشته ویولن می‌نوازدمی‌گوید زبان‌ها، رقص‌ها و موسیقی خارجی همیشه برایش شبیه درب مخفی به جهان دیگر بوده که می‌خواست کشف‌شان کند.« رقصیدن برای دیگران سرگرمی به بار می‌آورد و این دلیل اصلی کار من است. این برای کسانی که تماشا می‌کنند لذت‌بخش است. شما کارهای مثبتی با رقصیدن و تدریس انجام می‌دهید.»
در افغانستان، رقصیدن زنان در محضر عام ناممکن است و بویژه زیر حاکمیت طالبان، حتی جرم و قابل مجازات پنداشته خواهد شد. البته پیش از آن هم تابو بود و عده‌ای از زنان حتی در خانه در مقابل مردان خانواده نمی‌توانستند برقصند.
این کار خجالت‌آور شمرده می‌شود، مخصوصا افرادی با یک عنوان رسمی مثل استاد دانشگاه، به ندرت حاضر می‌شوند پیش چشم دیگران برقصند. دکتر میچل می‌گوید این طرز دید درست نیست.
« من دو زندگی دارم و برایم خیلی معمولی است: درس‌دادن و رقصیدن... نمی‌دانم چرا مردم فکر می‌کنند رقصیدن شرم یا کسر شآن است. این کاملا عادی است.»
او گفت که روزی پس از یکی از اجراهایش، یک مرد برایش گفت که آرزو دارد یک روز دخترش آزادانه در افغانستان مثل او برقصد.
دکتر میچل با ۲۴ زبان آشنایی دارد:« فقط اسپانیایی، پرتگالی، فرانسوی و انگلیسی خوب صحبت می‌کنم. تنها با یک فرهنگ و یک کتاب عبارات فارسی یاد گرفتم. برای همین فارسی فقط یک‌کم صحبت می‌کنم.»
اما فارسی‌اش برای گویندگان این زبان قابل فهم است. تخصص او در زمینه زبان‌شناسی و دستور زبان است، با تمرکز بر زبان فرانسوی در آفریقا.
گربه فارسی، کاری از ربیکا میچلسال گذشته روزی را در به نام روز ملی زبان‌شناسی در تقویم بریتانیا نام‌گذاری کرده‌است.او همزمان با مشغله‌های دیگرش، ویولون می‌نوازد و آهنگ‌های قدیمی را برای افراد پابه‌سن گذاشته اجرا می‌کند.
« بسیاری از آن‌ها آلزایمر دارند. افرادی که هفتاد و هشتاد سال دارند. با این کار می‌توانند دوره جوانی‌شان را به یاد بیاورند. آهنگ‌هایی را می‌خوانم که آن‌ها در دوره نوجوانی‌شان به آن گوش می‌دادند.»
در میان آثار هنری خانه ربیکا میچل، تعدادی از نقاشی‌هایی هم دیده می‌شود که خودش کشیده و برخی از آن‌ها بر دیوار آویخته شده‌اند. از جمله، یک نقاشی «گربه فارسی» و یک نقاشی از خانمی با لباس رنگارنگ محلی افغانستان. می‌گوید آن نقاشی را برای یک مسابقه در گالری ملی پرتره در لندن کشیده‌است.
« نبردم متاسفانه. اما من این نقاشی را خیلی دوست دارم. چون خیلی رنگی است. من لباس سنتی افغانی را خیلی دوست دارم. خیلی خوشگل است.»
این نقاشی یک زن افغان در لباس رنگارنگ محلی را ربیکا برای یک مسابقه در گالری ملی پرتره در لندن کشیده استدکتر میچل می‌گوید در رسانه‌ها بیشتر در رابطه با خبرهای جنگ و فقر از افغانستان صحبت می‌شود، در حالی که باید بیشتر فرهنگ این کشور بازتاب داده شود.«می‌دانم که زندگی در افغانستان خیلی مشکل است. مخصوصا برای دختران یا زنان. اما افغانستان یک فرهنگ خیلی قشنگ دارد. برای مثال، موسیقی، لباس... لباس سنتی افغانستان برقع نیست. لباس سنتی‌اش خیلی رنگی است. خیلی خوشگل. و من می‌خواهم که مردم در انگلستان فرهنگ افغانی را یک کم بشناسند.»
در شرایطی که طالبان بسیاری از برنامه‌های فرهنگی و هنری را ممنوع کرده است، به باور خانم میچل، هنر و فرهنگ افغانستان حتی در مهاجرت هم اگر زنده نگه داشته شود، اهمیت زیادی دارد.
« مردم باید به رقصیدن و نواختن وسائل موسیقی ادامه دهند. این فراموش نمی‌شود و مردم همیشه به یاد دارند رقص‌های سنتی‌شان چگونه است و موسیقی سنتی‌شان کدام است.»