زندانی فرانسوی آزاد شده از اوین: معترضانی را با دست و پا و دنده‌های شکسته در اوین دیدم
+4
رأی دهید
-1
بی بی سی: لوئی آرنو، شهروند فرانسوی در اولین مصاحبه خود پس از آزادی از زندان اوین، از دو سال تجربه «هولناک» خود و شرایط سخت «گروگان‌های خارجی» و زندانیان سیاسی در زندان‌های ایران صحبت کرده است. او در مصاحبه‌ای اختصاصی با شبکه خبری «فرانس ۲۴» از تجربه خود از حبس طولانی مدت در سلول انفرادی و «شکنجه‌های جسمی و روانی» بازداشت‌شدگان می‌گوید.
آقای آرنو یکی از چهار فرانسوی زندانی در ایران که در ۲۳ خرداد ۱۴۰۳ با میانجیگری عمان از زندان آزاد شد، از مهر ۱۴۰۱ همزمان با اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» بازداشت و به اتهام «شرکت در تظاهرات ضد امنیتی و مشارکت در تبلیغات ضد حکومتی » به ۵ سال زندان محکوم شد. اتهاماتی که او رد کرده بود.
او درپاسخ به این سوال که چرا این مصاحبه را انجام داده است، گفت:
«تا درباره آنچه تجربه کرده‌ام، شهادت دهم؛ از شرایط وحشتناکی که گروگان‌های خارجی در زندان‌های ایران، به ویژه زندان اوین، در آن نگه داشته می‌شوند. همچنین برای روشن کردن واقعیت‌ها در برابر افکار عمومی و مقامات؛ درباره سرنوشت گروگان‌های فرانسوی و دیگر شهروندان اروپایی و سرکوب شدید و مطلقی که مردم ایران و مخالفان سیاسی با آن مواجه هستند.»
او در این مصاحبه ۱۲ دقیقه‌ای به سرکوب شدید اپوزیسیون سیاسی در ایران و خشونتی که نیروهای امنیتی در برخورد با معترضان جنبش «زن، زندگی، آزادی» به کار می‌برند اشاره کرد:
«صدها معترض را از میان ده‌ها هزار نفری که دستگیر شدند، دیدم... هیچ محدودیتی در میزان شکنجه جسمی، فشار روانی و تهدیدی که بر آنها اعمال می‌کنند، وجود ندارد. افرادی را دیده‌ام که دنده‌هایشان شکسته، دست‌ها و پاهایشان شکسته و ردهای خفگی روی گردنشان بود.»
او از محکومیت معترضان به حبس‌های طولانی یا حتی اعدام گفت. او تعریف کرد که با محسن شکاری، معترضی که در ۱۷ آذر اعدام شد، صحبت کرده و حرف‌های محسن شکاری را چند هفته پیش از اعدام بازگو کرد:
«من به خیابان‌ها رفتم. ولی می‌دانی چرا؟ چون فقط می‌خواستم یک زندگی عادی با یک شغل عادی داشته باشم. شغلی که به اندازه کافی درآمد داشته باشد تا بتوانم کمی آزادی داشته باشم و زندگی عادی‌ای را تجربه کنم.»
لویی آرنو حرف‌هایی از محسن شکاری را که چند هفته پیش از اعدام زده بود، بازگو کردآقای آرنو درباره تجربه‌اش از حبس در یکی از سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ اوین گفت: «سلولی به مساحت تقریبی هشت متر مربع، بدون پنجره. شما نمی‌دانید روز است یا شب. چراغ‌ها ۲۴ ساعت روشن هستند و شما زیر نظارت دوربین‌هایی هستید که هر حرکت شما را زیر نظر دارند. با شما مثل یک حیوان رفتار می‌شود. در واقع، همه چیز طوری طراحی شده است که شما از انسانیت خود محروم شوید. روی زمین زندگی می‌کنید، غذا می‌خورید و می‌خوابید. بر سرتان فریاد می‌زنند و تحقیر می‌شوید. به من گفته شده بود که فریاد زدن‌هایم بیشتر شبیه پارس کردن است.»این شهروند فرانسوی از شش ماه تجربه‌اش در سلول انفرادی به عنوان «شش سال زندان» یاد می‌کند. او می‌گوید در این مدت تنها سه تماس تلفنی چند دقیقه‌ای آن هم تحت نظارت شدید داشته و حتی گاهی به او می‌گفتند که چه بگوید:
«فقط یک یا دو بار در هفته برای سی دقیقه به هوای آزاد برده می‌شوید و همین. کاملاً از جهان بیرون جدا می‌شوید، جهان از وجود شما محو می‌شود. تنها چیزی که به شما می‌رسد، فریادها و ناله‌های دیگر زندانیان است که از صداهای اطراف می‌آید.»
لویی آرنو این شرایط را مصداق شکنجه می‌داند و بازجوها و مسئولان زندان را «استادان شکنجه» می‌خواند که به دنبال «اعتراف‌گیری» در بازجویی‌ها هستند:
«هر ساعت، هر دقیقه، یک مبارزه برای بقا است و این تمام توان شما را تحلیل می‌برد. هر روز شما در معرض خطر فروپاشی هستید، زیرا در نهایت به آن نقطه خواهید رسید.»
آقای آرنو مشخصا از احمدرضا جلالی، شهروند دو تابعیتی سوئدی - ایرانی یاد می‌کند که از سال ۱۳۹۵ در ایران زندانی است و به اتهام «محاربه و جاسوسی برای اسرائیل» به اعدام محکوم شده استاو که تجربه دیگر زندانیان خارجی را در زندان شنیده است، هر یک از آن روایت‌ها را «وحشتناک‌تر از دیگری » توصیف می‌کند و نگران سه زندانی فرانسوی دیگری است که فکر می‌کند همچنان در سلول‌های انفرادی بند ۲۰۹ نگه داشته می‌شوند: «من حتی نمی‌توانم شروع کنم به تصور فشار جسمی و رنج روحی.»آقای آرنو مشخصا به احمدرضا جلالی، شهروند دو تابعیتی سوئدی - ایرانی اشاره می‌کند که از سال ۱۳۹۵ در ایران زندانی است و به اتهام «محاربه و جاسوسی برای اسرائیل» به اعدام محکوم شده است.
آقای آرنو گفت این یک «فوریت» است که اتباع فرانسوی و دیگر شهروندان اروپایی زندانی در ایران آزاد شوند. او گفت که دولت‌های اروپایی باید با «دیپلماسی گروگانگیری» ۴۵ ساله حکومت ایران مقابله کنند.
او اشاره می‌کند که جامعه بین‌المللی باید «موضع قوی‌تری در برابر نقض حقوق بشر در ایران اتخاذ کند.»
آقای آرنو در پایان مصاحبه‌اش با فرانس ۲۴ گفت که امیدوار است اوضاع در ایران تغییر کند و «فشار بین‌المللی مستمر» برای ایجاد این تغییر در ایران اهمیت دارد.
او گفت که مقام‌های اروپایی باید خشونت‌ها و نقض حقوق بشر که «هر روز در ایران رخ می‌دهد را به طور قاطع‌تر محکوم کنند.»
لویی آرنو کیست؟
لوئی آرنو ۳۵ ساله در یک شرکت مشاوره مالی کار می‌کرد. او روز ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۲۲ از سوی ماموران سپاه در تهران بازداشت شد.
سیلوی آرنو، مادر لوئی گفته بود که پسرش به سفر علاقه فراوانی داشت و هدفش از این سفر دور دنیا هم آشنایی با فرهنگ‌های دیگر بود. او با کوله‌پشتی به این سفر رفته بود.
ایران مقصد اول آقای آرنو نبود، بلکه او قبلا از ایتالیا، یونان، ترکیه، گرجستان و ارمنستان عبور کرده و به ایران رسیده بود.
دولت فرانسه حکم آقای آرنو را «بی‌پایه» خوانده و گفته بود که «این حکم که بدون هیچ مبنایی و بدون دسترسی به وکیل صادر شده غیرقابل قبول است.»
خانواده آرنو هم گفتند که این حکم «به بهانه تبلیغ و اقدام علیه منافع ملی» صادر شد و آن را «کاملا بی‌اساس» توصیف کردند.
خانواده لوئی آرنو فعالانه خواستار آزادی او بود و بارها اعتراضاتی را برای بیان این خواسته برگزار کردند، از جمله تحصنی مقابل مقر سازمان ملل در ژنو.
سایر فرانسویان زندانی در ایران چه کسانی هستند؟
در حال حاضر حداقل سه شهروند فرانسوی دیگر در ایران همچنان زندانی هستند: سیسیل کوهلر، شریک زندگی‌اش ژاک پاریس و اولیویه گراندو. نام خانوادگی اولیویه حدود یک هفته پیش (۲۳ دی) منتشر شد. پیش‌تر از این زندانی فرانسوی تنها با نام کوچک صحبت می‌شد.
مقام‌های فرانسه تاکنون از اعلام جزئیات پرونده این فرانسوی ۳۴ ساله خودداری می‌کردند، اما او در نواری صوتی که ۲۳ دی ماه از رادیوی دولتی فرانس‌اینتر منتشر شد، گفت که او و دو زندانی فرانسوی دیگر در ایران «خسته» هستند.
آقای گراندو در این پیام صوتی ظاهرا مقام‌های فرانسه را خطاب قرار می‌دهد: «شما که قدرت تاثیرگذاری در این مورد را دارید، این واقعیت را بشنوید، توان سیسیل، توان ژاک، توان اولیویه رو به پایان است.»
«از شما که مسئول هستید، انتظار می‌رود که زندگی این سه انسان را تضمین کنید.»
سسیل کوهلر، معلم و عضو فدراسیون آموزش و فرهنگ سندیکای نیروی کار فرانسه و همسرش، ژاک پاریس که در اردیبهشت ۱۴۰۱ به عنوان گردشگر به ایران سفر کرده بودند، همزمان با تجمعات روز جهانی کارگر در ایران بازداشت شدند.
حکومت ایران بعدا خانم کوهلر و همسرش را متهم کرد که سفرشان «برای آماده کردن شرایط برای انقلاب و سرنگونی رژیم اسلامی ایران» بوده است و این دو رسما با اتهام «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی» رو به رو شدند.
اعترافات تلویزیونی هم از این دو در ایران پخش شد که دولت فرانسه آن را «شرم‌آور» خواند و نهادهای مستقل صنفی و کارگری در ایران آن را بخشی از «سناریوسازی‌های تکراری وزارت اطلاعات علیه فعالان کارگری و سندیکایی» دانستند.
به جز سیسیل کوهلر، ژاک پاریس و اولیویه گراندو که در حال حاضر در ایران زندانی هستند، شهروندان فرانسوی دیگری هم قبلا در ایران زندانی بودند که آزاد شدند.
بنجامین بریر، شهروند فرانسوی اردیبهشت سال گذشته به همراه برنارد فیلان، شهروند ایرلندی - فرانسوی از زندان در ایران آزاد شد.
بنجامین بریر در سال ۱۳۹۹ به عنوان گردشگر وارد ایران شد و بعدا به دلیل عکسبرداری با پهپاد بازداشت و به زندان وکیل‌آباد مشهد منتقل شد.
او به اتهام جاسوسی محاکمه و به ۸ سال زندان محکوم شد و سرانجام پس از گذراندن سه سال حبس آزاد شد و به فرانسه بازگشت.
پیش از آزادی آقای بریر و در مهرماه سال ۱۴۰۱، دولت فرانسه رسما از زندانی بودن ۵ شهروند خود در زندان‌های ایران خبر داد و از اتباع خود خواست که هر چه زودتر ایران را ترک کنند.
دولت فرانسه به آنها هشدار داده بود که در ایران در معرض خطر «بازداشت‌های خودسرانه» قرار دارند.