فرانسوی‌ها، بریتانیا را مقصر مرگ مهاجران در کانال مانش می‌دانند

پلیس فرانسه با کمک مالیات‌دهندگان بریتانیایی عملیات ساحلی خود را برای مقابله با این موضوع گسترش داده است (عکس آرشیوی)بی بی سی: امدادگران فرانسوی وسایل خود - چادرهای تیم پزشکی، برانکاردها و نرده‌های امنیتی – را با کارآیی مناسب جمع کردند.

لحظاتی پس از آنکه آخرین اجساد از کنار اسکله در بولونی خارج شد، بقیه آمبولانس‌ها و خودروهای قرمزرنگ اورژانس نیز حرکت کردند و رفتند و تنها تعداد انگشت شماری از مقامات همچنان در تاریک روشن روز در کنار چند تور مستعمل ماهیگیری نزدیک دیوار اسلکه ایستاده بودند.

فردریک کوویلیه، شهردار بولونی، با اشاره به اینکه چگونه بحران طولانی مدت مهاجرت و تحول مداوم آن شرایط سواحل شمال فرانسه را تغییر داده و به آن آسیب رسانده است، می‌گوید: «خیلی ناراحت‌کننده است.»

روز سه‌شنبه سوم سپتامبر (۱۳ شهریور) شش کودک و یک زن باردار در میان ۱۲ نفری بودند که پس از غرق شدن یک قایق حامل ده‌ها مهاجر در سواحل کانال مانش در شمال فرانسه جان خود را از دست دادند.

آقای کوویلیه می‌گوید: «این افراد از مرگ فرار می‌کنند و در نهایت اینجا می‌میرند. مادران، کودکان... زیرا فکر می‌کنند در آن سوی کانال مانش، زندگی بهتری در انتظارشان است.»

پس از وقوع چند حادثه مشابه در سال جاری، من متوجه شده‌ام که در پی چنین حوادثی، بلافاصله شکاف بین فرانسوی‌ها و بریتانیایی‌ها بیشتر می‌شود.

در بریتانیا، مقامات به سرعت بر باندهای قاچاق انسان تمرکز و آنها را محکوم ‌می‌کنند. به گفته آنان، هر حادثه مرگبار، مرگ هر مهاجری نتیجه فعالیت جنایتکارانه و سوداگرانه این باندهاست - که البته نگاهی اشتباه هم نیست.

در مورد حادثه اخیر هم بار دیگر قاچاقچیان تعداد زیادی از مشتریان خود را که برای انتقال به بریتانیا پول پرداخته بودند در قایقی از آن نوع سوار کردند که به تدریج کیفیت آنها حتی بدتر هم می‌شود بی آنکه تعداد کافی جلیقه‌های نجات در قایق باشد.

اینجا در شمال فرانسه هم پلیس توجه خود را بر این موضوع متمرکز کرده است. آنها تلاش خود را بر گشت‌زنی در بخش‌های هرچه بزرگتری از خط ساحلی معطوف کرده‌اند و به این ترتیب، این خط ساحل هر چه بیشتر حالت نظامی به خود می‌گیرد.

در حال حاضر نیروی پلیس نیروی انسانی کافی، خودروهای مناسب حرکت روی شن، تجهیزات دید در شب و پهپادهای بیشتری دارند تا بتوانند گروه‌های پناهجویان را که ممکن است در میان تپه‌های شنی پنهان شده باشند شناسایی کنند.

اما پلیس می‌داند که گسترش عملیات مقابله با قاچاق انسان - که اکنون بیشترین هزینه آن توسط مالیات‌دهندگان بریتانیایی تامین می‌شود – باعث واکنش باندهای قاچاق شده است و آنها مسیرهای جدیدی را برای عبور پیدا می‌کنند و درنتیجه مهاجران را در معرض خطرات بیشتری قرار می‌دهند.

قاچاقچیان حالا به جای ساحل دریا، قایق‌های خود را دور از ساحل در کانال‌های درون سرزمینی به آب می‌اندازند که سبب می‌شود سفرشان در مسیرهایی باشد که رفت و آمد کشتی‌های تجاری در آنها بیشتر بوده و بیشتر در معرض جزر و مد شدید دریا قرار دارند.

باندهای قاچاق حالا تعداد بیشتری از مشتریان خود را در قایق‌های لاستیکی با کیفیت مشکوک سوار می‌کنند. آنها گاه تا ۹۰ نفر را در قایقی لاستیکی که ظرفیت آن حتی ۴۰ نفر هم نیست سوار می‌کنند.

این مشکل از آنجا بدتر و سفر مهاجران خطرناکتر می‌شود که مقامات موفق شده‌اند انتقال و عرضه قایق‌های لاستیکی بهتر ساخت کشورهای مرکزی‌تر اروپایی به مناطق ساحلی را مختل کنند.

و قاچاقچیان به طور فزاینده‌ای به خشونت متوسل می‌شوند، به سوی پلیس سنگ پرتاب می‌کنند و گاهی حتی با چاقو به تهدید پلیس می‌پردازند.
کوتاه مدتی پس از آنکه آخرین اجساد نیز از محل حادثه منتقل شد، آمبولانس‌های باقیمانده هم از محل رفتند و تنها معدودی از مقامات در محل ماندنداخیرا ماموران پلیس در یک پاسگاه ژاندارمری محلی فیلمی به من نشان دادند که به نظر می‌رسید نشان دهنده یک نبرد دیگر بین ماموران پلیس ضد شورش است که از خود در برابر رگبار سنگ پرانی دفاع می‌کردند.

در ماه آوریل، من خودم شاهد چنین نبردی بودم.

هدف قاچاقچیان این است که چند لحظه فرصت گرانبها را برای خود بخرند تا قایق‌های حامل مهاجران را به داخل آب ببرند. در این مرحله، پلیس از بیم اینکه مهاجران را در معرض خطر بیشتری قرار ندهد، به ندرت مانع از حرکت قایق می‌شود.

اما در حالیکه پلیس وظایف مشخصی دارد و با خطرات خاصی مواجه است، واکنش سیاستمداران و غیرنظامیان فرانسوی ساکن در شهرهای تفریحی واقع در امتداد این خط ساحلی به یک حادثه مرگبار دیگر، تمرکز بر اقدامات مجرمانه قاچاقچیان نیست بلکه بر انگیزه‌های مهاجران متمرکز است یعنی عاملی که بسیاری از مهاجران را با وجود خطرات موجود از تلاش برای این عبور خطرناک باز نمی‌دارد.

و نتیجه‌گیری صریحی که گروه‌های مختلف منطقه مرتبا تکرار می‌کنند این است که مقصر این فاجعه بریتانیا است. این موضوع از سوی افرادی مانند شهرداران محلی، بازنشستگان ساکن منطقه، زوج‌هایی که سگ‌هایشان را در این سواحل می‌گردانند و حالا می‌ترسند با اجسادی مواجه شوند که آب به ساحل آورده، ابراز شده است.

بسیاری از فرانسوی‌ها با مشاهده جنبه‌های مختلف و تغییرات این بحران در طول چند دهه - از ظهور اردوگاه‌های مهاجران در اطراف ورودی تونل مانش و بنادر مورد استفاده کشتی‌ها گرفته تا پدیده جدیدتر قایق‌های بادی کوچک - از آثار این بحران «ساخته بریتانیا» در تغییر نحوه زندگی و شرایط جوامع خود به شدت خشمگین هستند.

روز سه شنبه، ژرالد دارمانین، وزیر کشور فرانسه، در بندر بولونی در این باره صحبت کرد.
دارمانین به جای باندهای قاچاق توجه خود را بر بازار کار در بریتانیا متمرکز کرداو قاچاقچیان را محکوم کرد، اما بیشتر اظهاراتش بر جاذبه بازار کار بریتانیا تمرکز داشت که به گفته او مقررات و سازماندهی ضعیفی دارد و در نتیجه، مانند آهنربا جوانان مصمم اریتره‌ای، سودانی، افغان‌، سوری‌ها و عراقی‌ را به این خط ساحلی می‌کشاند.

اگر آنان فقط بتوانند از این آخرین مسیر آبی کوتاه عبور کنند - یا حتی نیمی از آن را بپیمایند - در نهایت به کشوری می‌رسند که می‌توانند در آن حتی بدون داشتن مدارک مناسب، کار پیدا کنند.

مانند قبل، دارمانین بار دیگر خواستار یک معاهده جدید مهاجرت بین بریتانیا و اتحادیه اروپا شد.

با این اظهارات، او به یک باور رایج در میان فرانسویان اشاره کرد، یعنی این اعتقاد که هر قدر هم برای مقابله با باندهای قاچاق انسان تلاش شود، هرگز کافی نخواهد بود.

این باور که این بحرانی است که نه انگیزه‌های مجرمانه شبکه قاچاقچیان انسان، بلکه خواسته‌های ده‌ها هزار مهاجر مصمم به آن دامن می‌زند.

و تفاوت دیگری را که بین رویکرد و واکنش بریتانیا و فرانسه به چنین حوادثی وجود دارد می‌توان در عناوین روزنامه‌ها و شبکه‌های تلویزیونی دو کشور مشاهده کرد.

ممکن است برای بریتانیایی‌ها، بحران قایق‌های کوچک مهاجران خبر مهمی در بریتانیا باشد، اما در فرانسه - کشوری که در حال حاضر درگیر آشفتگی‌های سیاسی خاص خود بوده و اگر صادقانه بگوییم، از وضعیت کنونی خط ساحلی شمال کشورشان خسته شده است - حتی مرگ دوازده نفر در آب‌های کانال مانش به سختی واقعه‌ای خبرساز می‌شود.