غلامرضا علیزاده می نویسد:
اگر آرزو بدری، ساکن صور یا صیدا در لبنان بود، می توانست با این پوشش عکس حسن نصر الله را به دست بگیرد و موهایش را بادهای طغیانگر مدیترانه در هوا منتشر میساختند.
اما دریغ! اکنون بر روی تخت بیمارستان، و با نخاعی قطعشده، نه میتواند سخنی بگوید و نه غذایی بخورد. و هاج و واج، پلشتیِ جهانش و تیرهروزیِ فردایش را به تماشا نشسته است. من نیز در گوشهای از این بندرِ آرام، بر روی تختهسنگی نشسته، اما به تهرانِ تو مشکوکم!