چرا گاهی اوقات برخی حیوانات بچه‌های خود را می‌خورند؟

یورونیوز: اینکه گاهی اوقات برخی از حیوانات بچه‌های خود را می‌خورند، ممکن است برای انسان‌ها کمی بی‌رحمانه به‌نظر برسد اما دلایل متعددی برای این پدیده طبیعی وجود دارد.

همسترها اگرچه بسیار دوست داشتنی به نظر می‌رسند، اما همین حیوانات بامزه تحت شرایطی نوزادان خود را می‌خورند. در مورد همسترهایی که در غرب قاره اروپا زندگی می‌کنند، کمبود ذرت به‌عنوان مهم‌ترین محصولی که این دسته از حیوانات از آن تغذیه می‌کنند باعث بروز مشکلاتی برای سلامتی آن‌ها و در نهایت مرگشان می‌شود.

نتایج یک پژوهش نشان می‌دهد که همسترهای ماده‌ای که ذرت غذای اصلی آن‌ها بود، نرخ بالایی در نوزادخواری داشتند. این همسترها حتی نوزادان خود را کنار ذخایر غذایی معمولی خود برای مصرف بعدی ذخیره می‌کردند.

پژوهشگرانی که در این تحقیق مشارکت داشتند، دریافتند که نوزادخواری همسترها با کمبود ویتامین «ب۳» یا نیاسین ارتباط دارد. کمبود این ویتامین در انسان باعث بیماری «پلاگر» می‌شود که تغییرات رفتاری از نشانه‌های بارز آن است.

آن‌ها در ادامه پژوهش خود با دادن ویتامین «ب۳» به همسترهای اروپایی متوجه شدند که این همسترها به حالت طبیعی خود بازگشتند و دیگر نوزاد خود را نمی‌خوردند.

در مورد رفع نیازها، میل ماهی‌های بلنی نر برای بازگشت به جفت‌گیری می‌تواند باعث شود که این آبزیان وظایف مراقبتی خود از تخم‌ها پس از تخم‌گذاری ماده‌ها را کنار بگذارند و به جای آن، حتی به تخم‌های خود آسیب برسانند یا آن‌ها را بخورند.

پژوهشگرانی که روی ماهی‌های بلنی تحقیق می‌کردند دریافتند که ماهی‌های نر در گونه «barred-chin blenny» زمانی که در اطراف تخم‌ها حضور دارند، سطح هورمون‌های مرتبط با تولید مثل به نام آندروژن‌ها در این آبزیان کاهش می‌یابد.

بنابراین آن‌ها دیگر نمی‌توانند جفت‌گیری کنند، موضوعی که باعث می‌شود تا این آبزیان دیگر نتوانند به تولید بیشتر تخم‌ها کمک کنند که این امر از دیدگاه تکاملی برای انتقال ژن‌ها پذیرفته نیست.

ماهی‌های بلنی نر هنگامی که تعداد تخم‌ها پس از تخم‌گذاری ماده‌ها کم است تمایل ندارند منتظر بیرون آمدن بچه‌هایشان از تخم‌ها شوند، بلکه ترجیح می‌دهند که این تخم‌ها را بخورند یا اگر سیر باشند آن‌ها را دور بریزند.

پس از آن، سطح آندروژن‌ در ماهی‌های بلنی نر دوباره افزایش می‌یابد و این وضعیت برای این آبزیان یک وضعیت برد-برد است. آن‌ها از یک سو دیگر نیاز ندارند انرژی خود را صرف مراقبت از تعداد کمی از تخم‌ها کنند و از سوی دیگر می‌توانند دوباره اقدام به جفت‌گیری با ماهی‌های بلنی ماده کنند تا شاید تخم‌گذاری در تعداد بیشتری رخ دهد.

در سال ۲۰۱۴، نگهبانان پارک ملی جانورشناسی اسمیتسونین مجبور شدند یک توله خرس را بدون مادرش پرورش دهند، زیرا خرس مادر پیش از این دو توله خود را خورده بود. دلیل این اقدام شاید این بود که خرس مادر فکر می‌کرده است توله‌هایش زنده نمی‌مانند.

تونی بارتل، یکی از مسئولان این پارک ملی به نشنال‌جئوگرافیک گفت که دامپزشکان پس از معاینه توله خرس نجات‌یافته دریافتند که این توله خرس بیمار است. او در ادامه گفت آن‌ها نمی‌دانند که آیا دو توله خرس دیگر نیز بیمار بوده‌اند یا خیر اما فرض بر این است که سالم نبوده‌اند.

بارداری و مادری انرژی‌بر است، بنابراین زمانی‌که محدودیت منابع وجود داشته باشد، خوردن فرزندانی که احتمال زنده ماندن ندارند، از هدر رفتن انرژی جلوگیری می‌کند.