پیروزی فوتبال ایران بر ژاپن در سال ۱۳۸۴؛ ۷ کشته و «درهایی که برای قالیباف بسته شد»

قالیباف در دوران ریاست نیروی انتظامی ایرانبی بی سی،شهاب میرزایی:
تیم فوتبال ایران تا قبل از بازی روز شنبه (۱۴ بهمن-۳ فوریه) در جام ملت‌های آسیا و پیروزیش بر ژاپن و راهیابی به مرحله نیمه‌نهایی این دوره از مسابقات، آخرین پیروزی‌اش در برابر این تیم به سال ۱۳۸۴ باز می‌گردد. در فروردین آن سال در استادیوم آزادی و بعد از اتمام بازی دو تیم حادثه ای رخ داد که به مرگ ۷ نفر و زخمی شدن بیش از چهل نفر منجر شد.

ابراهیم میرزاپور، مهدی مهدوی کیا، یحیی گل محمدی، جواد نکونام، علی کریمی، فریدون زندی، وحید هاشمیان و علی دایی ستاره های فوتبال ایران در آن مسابقه بودند و در سوی دیگر نیز ژاپن با بازیکنان بزرگی نظیر ناکازاوا، میاموتو، ناکامورا، اونو، تاکاهارا و تامادا و ناکاتا بازی می کرد.

ایران در این بازی با دو گل وحید هاشمیان در برابر تک گل رقیب، برنده میدان و راهی جام جهانی آلمان شد.
گل دوم ایران به تیم ملی فوتبال ژاپن را هم وحید هاشمیان به ثمر رساندتبلیغات برای انتخابات ریاست جمهوری در مقدمات جام جهانی
به گزارش خبرگزاری‌های داخلی ایران در آن زمان «هفتاد هزار نفر» و به گزارش خبرگزاری رویترز بیش از «صد هزار نفر» به تماشای بازی حساس ایران و ژاپن در مقدماتی جام جهانی آلمان رفته بودند.

اما فراخوان برای این بازی حساس و مهم در ورزشگاه آزادی، بدون فراهم آوردن امکانات حداقلی بود و یکی از مشکلات محدود کردن راه‌های ورود و خروج از طبقات مختلف (بویژه طبقه دوم) بود.

بنابر گزارش‌ها، پس از پایان بازی و پیروزی ایران بر ژاپن و صعود به جام جهانی، جمعیت شادمان در زمان خروج با درهای بسته تعدادی از خروجی‌ها روبرو می‌شود.

حسن ضیا‌آذری، مدیر مسئول وقت استادیوم آزادی، به خبرگزاری ایسنا گفته بود که در روزهای بازی «کنترل تمامی مبادی ورودی و خروجی برعهده نیروی انتظامی بود.»

عبدالله رمضانزاده، سخنگوی وقت دولت محمد خاتمی، دو هفته پس از وقوع این فاجعه علت بسته شدن درها را «حضور یک هلیکوپتر نیروی انتظامی» عنوان کرد که برای کوتاه‌تر شدن راه مسافرش، روبروی در اصلی ورزشگاه بر زمین نشسته بود.

آقای رمضان زاده گفته بود گزارش‌های سازمان تربیت بدنی، وزارت کشور و وزارت اطلاعات نشان می‌دهد که وجود یک هلی‌کوپتر نیروی انتظامی در مقابل در اصلی ورزشگاه علت اصلی وقوع این حادثه بوده است.

او گفت که دستگاه قضایی باید مشخص کند که چه کسی مسئول استقرار این هلیکوپتر در مقابل در اصلی ورزشگاه بوده و چرا به رغم مصوبات قبلی چنین کاری صورت گرفته است؟

پیش از آن جمال کریمی‌راد، سخنگوی قوه قضاییه، قفل بودن در اصلی ورزشگاه به دلیل فرود هلیکوپتر پلیس در مقابل آن را علت اصلی این حادثه دانسته بود.

مصطفی هاشمی‌طبا، رئیس وقت سازمان تربیت بدنی، هم در اشاره به آن بازی در توییتر خود نوشت: «در نوروز ۸۴ سوء‌مدیریت یکی از کاندیداهای فعلی موجب جان‌باختن ۷ نفر از تماشاگران بازی ایران و ژاپن در ورزشگاه آزادی شد، دریغ از ذره‌ای پاسخگویی.»

هلیکوپتر حامل محمد‌باقر قالیباف در حالی در محوطه استادیوم آزادی فرود آمده بود که ماموران انتظامی برای نگهبانی از آن، حصار داربست ٦٤ متری نصب کرده بودند.

کمیسیون فرهنگی مجلس عدم جمع‌‌‏آوری به موقع حصار ایجاد شده ۶۴ متری در مسیرخروجی غربی و استقراربالگرد دراین محل توسط نیروی انتظامی که مانع خروج آسان تماشاگران و هدایت آنان به سمت در فرعی هفت متری (محل وقوع حادثه) شده است را عامل اصلی واقعه اعلام کرد.

سال ۱۳۸۴ اولین باری بود که این فرمانده سپاه پاسداران، برای رسیدن به ریاست قوه مجریه تلاش کرد؛ تلاشی که دو بار دیگر هم تکرار و هر بار با شکست روبرو شد. او در نهایت به ریاست قوه مقننه ایران رضایت داد.

پیش از ریاست مجلس، آقای قالیباف برای دوازده سال بر ریاست شهرداری تهران تکیه زد که با حاشیه‌های فراوان همراه بود.

محمد ابراهیم‌زاده که پسرش مجتبی را در استادیوم آزادی را از دست داده بود در آن زمان به خبرگزاری ایسنا گفته بود: «من می‌خواهم بدانم که مقصر اصلی این حادثه کیست؟ در مورد علل حادثه عنوان می‌کردند که هلی‌کوپتری که متعلق به [آقای] قالیباف، فرمانده وقت نیروی انتظامی بوده، در محوطه‌ای که نباید، فرود آمده است. هلی‌کوپتر راه را بسته بود و مردم پس از هجوم به سمت رمپ خروجی در ازدحامی مرگبار قرار گرفته بودند.»

یک راوی دیگر که برادرش را در این حادثه از دست داده بود هم به خبرگزاری ایسنا گفته‌ بود: «بعدها شنیدیم که حراست استادیوم و نیروی انتظامی با یکدیگر به اختلاف خورده‌اند و در را می‌بندند و می‌روند. این یکی از دلایل اصلی حادثه بود. علاوه بر این، هلی‌کوپتری‌هم در مقابل یکی از رمپ‌ها قرار گرفته بود و به علت اینکه قصد داشتند مسافت خروج مسافرش را کم کنند، هلی‌کوپتر را در آن نقطه قرار داده بودند.»

او در ادامه درباره روز حادثه به این خبرگزاری گفته بود: «زمانی که به نرده‌ها رسیدیم متوجه شدیم که در بسته است. مردم نمی‌دانستند که در را بسته‌اند. فشار دائما بیشتر می‌شد. به میزانی ازدحام و فشار زیاد بود که لنگه در از جا کنده شد و به سمت بیرون افتاد. مردم پس از افتادن در قصد داشتند از روی آن خارج شوند اما بسیاری به زمین خوردند و پاهایشان میان نرده‌های در، گیر کرد. اینقدر جمعیت و ازدحام زیاد بود که دائما افراد پشت یکدیگر فشار می‌آوردند و به روی یکدیگر می‌افتادند. برادر من هم پایش در میان در گیر کرد و خیل جمعیت بر روی او قرار گرفتند و از روی فشار بیش از حد در نهایت جان باخت.»

با اینکه هیچ کدام از مسئولان نیروی انتظامی و مجموعه آزادی مسئولیت حادثه رخ داده را نپذیرفتند، قوه قضائیه نیروی انتظامی و مسئولان مجموعه آزادی را مشترکا مقصر شناخت و به بازماندگان کشته شدگان، دیه پرداخت شد.

رحیم شفاعت، رحیم سید‌هاشمی، مجتبی ابراهیم‌زاده، هادی ربیعی، بهروز صدوقی، امید چوبدار‌خوشخو و محمد جعفری هفت تماشاگری بودند که آن روز جان باختند. آن‌ها از پیروزی ایران بر ژاپن خوشحال بودند اما نتوانستند بازی تیم ملی را در جام جهانی آلمان ببینند.

در فدراسیون جهانی فوتبال هم پرونده‌ای برای رسیدگی به حادثه تهران باز شد.

در حالی که در ایران اشاره‌ای به این حاثه تلخ نمی‌شود، برانکو ایوانکویچ، مربی وقت تیم ملی، در یازدهمین سالگرد آن حادثه در نامه‌ای به خانواده‌های بازماندگان بازی آزادی نوشت: «ناگهان به خاطر آوردم روز گذشته سالگرد بازی ایران و ژاپن در ورزشگاه آزادی بود. مسابقه‌ای که پل صعود به جام جهانی شد اما همواره یادآوری‌اش خاطره‌ای تلخ را در ذهن من رقم می‌زند.»
علی دایی در باز مقدماتی جام جهانی کاپیتان ایران در برابرژاپن بود