رحیم قمیشی* می نویسد:
چند روز پیش دوستان رزمنده سابقم با نماینده حماس در ایران جلسه گفتگویی ترتیب داده بودند. صریح و بیپرده.
آقای دکتر خلیل قدومی را قبلا نمیشناختم. مردی شاید ۵۵ ساله، کمی چاق، خوشخنده، خوشقلب، متواضع، صمیمی و صاف، از همان تیپ آدمهایی که دوستشان دارم و ظرف یک ساعت با آنها میشود دوست شد.
نمیشود سه ساعت پرسش و پاسخش را در یک پست خلاصه کنم، اما آنچه برای خودم مهم بود را خلاصه مینویسم؛
او میگفت مهمترین مشکل ما فلسطینیها آنست که دهها سال است بیهویتیم، نه پاسپورت داریم، نه فرودگاه، نه نمایندگانی جهانی، نه آشیانهای نه امیدی به آینده.
دلم گرفت با او بغض کردم.
میگفت الان میگوییم ۱۴ هزار کشته، ولی حداقل ۲۰ هزار کشته دادهایم! چون نیمی از شهدا هنوز شناسایی نشدهاند یا هنوز زیر آوارند. ۲۰ هزار انسان! شامل زن و کودک و پیرمرد و پیرزن.
بدنم تکان خورد.
میگفت اینهمه به ما فشار آورده میشود راهحل دو کشوری را بپذیریم، مگر اسرائیل خودش چنین طرحی را یکبار پذیرفته.
دلم عمیقا سوخت.
میگفت وقتی با مقامات جهانی مینشینیم طوری نگاهمان میکنند انگار قرار است یک آدم عجیب و غریب ببینند، ما باید ثابت کنیم ما هم آدمهایی معمولی هستیم، ما هم دلمان زندگی میخواهد. ما هم دنبال راه حل هستیم.
یکی از دوستان پرسید فلسطینیها از ما بدشان میآید؟ توضیح داد اکثریت مسلمانان فلسطینی شافعی مذهب هستند و شافعیها همه، شیعیان را دوست دارند.
پرسیدیم آن صحنههای وحشتناک حمله شما به شهروندان بیدفاع اسرائیلی چه بود، گفت شما تبلیغات رسانههای قدرتها را باور نکنید. ما اشتباهاتی داشتهایم، اما نه با آن حجمی که مطرح میکنند. آنها یک اشتباه ما را هزار برابر میکنند و هزار جنایت اسرائیل را میپوشانند.
او میگفت ما پیروزی بسیار بزرگی بهدست آوردهایم، او معتقد بود ۹۵ درصد فلسطینیها طرفدار اقدام حماس بوده و هستند.
از او پرسیدیم کدام کشورها کمکتان میکنند، گفت دهها و شاید صدها نهاد و موسسه و کشور هستند که ما را کمک میکنند، اما فقط حاکمیت ایران است که رسماً کمک میکند و از اینکه بگوید تسلیحات هم به ما میدهد ترسی ندارد!!
من و دوستانم البته در همان جلسه برخی نقدهایمان را به ایشان و حماس مطرح کردیم، که تنها چند موردش را ذکر میکنم تا بروم سراغ نتیجهگیری؛
گفتیم آنچه شما اسمش را پیروزی میگذارید با ۲۰ هزار کشته، تا هزار زندانی را آزاد کنید به نظر ما پیروزی نیست.
گفتیم اینکه امروز همه التماس اسرائیل را میکنند آتشبس را قبول کند که پیروزی نیست.
گفتیم اینکه میگویید چارهای جز عملیات نظامی نداریم، یک توجیه است!
و گفتیم چرا اشتباهات خودتان را واضح و رسماً نمیپذیرد و بابت آنها عذرخواهی نمیکنید.
که برای هر کدام توجیهاتی و دلایلی ذکر میکرد.
امروز آمدم تا برای آن برادر عزیز فلسطینی بنویسم؛
خلیل جان من دل پر آشوبت را دیدم و واقعا از اینکه در قرن بیست و یکم، در جهان مدرن، در عصر ارتباطات چنین ظلمهایی به شما میشود متاثرم.
اما یادت باشد فلسطینیها تنها نیستند!!
ما هم میلیونها بیوطن به جهان صادر کردهایم، شاید بیشتر از فلسطینیها!
ما اگر چه ظاهراً گذرنامه داریم اما در دنیا منزوی هستیم و بودن و نبودنش برایمان مساوی است.
شما شش میلیون فلسطینی بیکار در غزه و کرانه باختری دارید که با کمکهای جهانی امورشان میگذرد، ما بیش از شش میلیون بیکار در ایران داریم، همه جوان، تحصیلکرده، با استعداد، که هیچ کمک جهانی هم دریافت نمیکنند!
خلیل جان تو مینالی با رژیمی دینی طرف هستید که مبنای تشکیلش یهودیت است، خوبست بدانی ما هم با رژیمی دینی طرفیم که اکثر مردم ایران در آن جا نمیگیرند و ناخودی هستند.
دکتر خلیل عزیز؛
اگر شما ظلمی تاریخی دیدهاید، ما هم با یک ظلم تاریخی طرفیم. ما مردم ایران با فرهنگ بالا گرفتار قومی شدهایم که با غل و زنجیر میخواهند ما را برگردانند به عصر بدویت!
ما هم زبان مشترکی با حکاممان نداریم.
ما هم برای تقاضای یک همهپرسی باید زندان برویم. ما هم دخترانمان برای یک زندگی عادی باید دلهره داشته باشند، باید زندان بروند.
ما اگر فرودگاه داریم تنها برای خارج کردن بااستعدادهایمان از آن استفاده میشود!
آمدم بگویم خلیل قدومی عزیز
فلسطین تنها نیست. ما مردم ایران هم تنهاییم. ما هم بودجهمان صرف اموری میشود که هیچکدام دوست نداریم.
ما هم در کشور خودمان غریبهایم.
ما هم مظلومیم و زجر میکشیم!
تنها فرق ما با شما آنست
ما تصمیم گرفتهایم اشتباه تاریخیمان را خودمان جبران کنیم، هیچ کشوری به ما کمک نمیکند، خودمان تصمیم گرفتهایم ایرانمان را ایران کنیم.
همان که دوستش داریم!
فلسطین، تنها مظلوم دنیا نیست