سابقه فساد و غارت صندوقهای بازنشستگی وضع نابسامان و ورشکسته صندوقهای بازنشستگی سالهاست که یکی از مهمترین چالشهای پیش روی دولتهای مختلف در ایران است. اغلب صندوقها قادر به پرداخت حقوق و مستمری بازنشستگان نیستند و به اجبار وابسته به کمکهای دولت و استفاده از بودجه عمومیاند. این وخامت گاه تا جایی پیش رفته که مسئولان هشدار دادهاند اگر وضع به همین منوال پیش رود، صندوقهای بازنشستگی امکان پرداخت مستمری بازنشستگان را نخواهند داشت.
امروز صولت مرتضوی، وزیر کار جمهوری اسلامی درباره قانون افزایش سن بازنشستگی گفت: «این اصلاحات سنجهای، به منظور پایداری و تاب آوری صندوقهاست. در حال حاضر ضریب پشتیبانی صندوقها به شدت کاهش یافته و اگر با این روند پیش بروند، در آینده نزدیک صندوقها قادر به پاسخگویی به ذینفعان نخواهند بود.»
به گفته کارشناسان علت این ناترازی قبل از هرچیز سوءمدیریت و فساد است. فسادی که از سالها پیش بارها درباره آن افشاگری شده، اما مانند بسیاری موارد اختلاس و دزدی به جایی نرسیده است.
آذرماه سال ۹۴ محمود اسلامیان، مدیرعامل صندوق بازنشستگی در کنفرانسی خبری به نمونههایی از فساد مالی در این صندوق پرداخت. او از جمله به بدهی ۱۲۰ میلیون دلاری یک فرد ساکن آمریکا به صندوق بازنشستگی، فروش زمین ۵ هزار متری صندوق به یک پنجم قیمت و فروش زمین دیگری به قیمت ۱۱۸ میلیارد تومان کمتر از ارزش واقعی اشاره کرد.
این حجم از فساد در طول سالهای گذشته ابعادی ویرانگر پیدا کرده است. منتقدین میگویند افزایش سن بازنشستگی فقط "صورت ماجراست".
برخی کارشناسان با اشاره به فساد و سوءمدیریت میپرسند وقتی دولت با سیاستهای تورمزا اندوخته مردم را نابود کرده، چرا مردم مالباخته باید سالهای بیشتری کار کنند تا بیعرضگی مسئولان جبران شود؟
بسیاری نیز میگویند که افزایش سن بازنشستگی در کشوری که روز به روز بیکاری در آن بیشتر میشود، چه دردی را دوا میکند؟ فعالان کارگری و صنفی انتقاد میکنند که دولت اگر به فکر پایداری صندوقهاست، بدهی میلیاردی خود به سازمان تامین اجتماعی را بپردازد.