گزارش گاردین از زیرزمینی‌ شدن اعتراض‌ها علیه حکومت در ایران؛ «دست از مبارزه برنمی‌داریم»

ایندیپندنت فارسی: نشریه گاردین دوشنبه، ۱۸ سپتامبر (۲۷ شهریور)، در گزارشی به این موضوع پرداخت که با گذشت یک سال از جان باختن مهسا امینی در بازداشتگاه گشت ارشاد و آغاز خیزش سراسری شهروندان ایران علیه نظام جمهوری اسلامی، مبارزه جوانان ایرانی به شکل‌های مختلف ادامه دارد.

گاردین در گفت‌وگو با چند جوان ایرانی با نام‌های مستعار، تاکید کرد که با وجود بازداشت‌های گسترده و خشونت حکومت علیه معترضانی که در جریان جنبش «زن زندگی آزادی» خواهان سرنگونی رژیم شدند، ایرانی‌ها مخفیانه و زیرزمینی مبارزه خود را ادامه می‌دهند.

رضا، دانشجو و دی‌جی ساکن تهران، می‌گوید که موسیقی «انقلاب‌محور» را برای ادامه اعتراض‌ها تولید می‌‌کند. او می‌گوید: «شاید موقتا اعتراض‌های خیابانی را ترک کرده باشیم، اما از مبارزه علیه حکومت دست نکشیده‌ایم.»

او تاکید می‌کند: «من در دو ماه اول در تظاهرات خیابانی حاضر شدم. بعد از خشونت‌های بیشتری که علیه معترضان اعمال شد و پس از اینکه متوجه اولین اعدام در جریان این جنبش شدیم، والدین و استادانمان به ما هشدار دادند که از اعتراض در خیابان دست برداریم. آنوقت بود که به ایده اعتراضات شبانه و حرکت‌های زیرزمینی رسیدیم.»

رضا در توضیح این شیوه اعتراضی می‌گوید: «یکی از کارهایی که می‌کنیم، رفتن به نزدیکی اداره‌های دولتی و پوشاندن دیوارها با پوسترها و نوشته‌هایی علیه نظام جمهوری اسلامی است. همچنین، با تولید موسیقی اعتراضی و پخش گسترده اینترنتی آن، به مردم و نیز به حکومت، اعلام می‌کنیم که حتی اگر در خیابان نباشیم، مخالف رژیم فاشیستی حاکمیم.»

او می‌گوید: «شاید کارهایی مانند مخالفت با حجاب اجباری، رقصیدن و آواز خواندن، برای شهروندان کشورهای دیگر عادی تلقی شود، اما همه این کارها در ایران مجرمانه تلقی می‌شود و باید آن‌ها را مخفیانه انجام دهیم، بنابراین تمام این اقدامات نوعی مبارزه روزمره است.»

گلناز، دانشجوی ۱۹ ساله از اصفهان، هم می‌گوید که مرتب در گردهمایی‌های زیرزمینی برای شکل دادن به اعتراض‌ها شرکت می‌کند و عشقش به هنر را به گونه‌ای مخالفت با نظام جمهوری اسلامی بدل کرده است.

او تاکید می‌کند: «بسیاری فکر می‌کنند که اعتراض‌ها اینک فقط در خانه‌ها، اتاق‌های زیرشیروانی یا گاراژها ادامه دارد. اما ما علاوه بر فعالیت‌های زیرزمینی، بیرون می‌رویم و به طرق مختلف، از جمله حضور بدون حجاب در خیابان، اعتراض مدنی می‌کنیم.»

او که می‌گوید در همراهی با خیزش سراسری مردم، دیوارها را با گرافیتی اعتراضی می‌پوشاند، می‌افزاید: «ما زنان هرگز دست از اعتراض برنداشتیم. ما به سرپیچی از حجاب اجباری ادامه می‌دهیم، با گفت‌وگو با مردم می‌کوشیم افراد بیشتری را آگاه کنیم و می‌دانیم که حتی اگر در آینده نزدیک شاهد تغییرات اساسی نباشیم، بالاخره به پیروزی می‌رسیم.»

گلناز معتقد است: «اگر رژیم توانسته با ابزار خشونت، مردم را از حضور خیابانی در سالگرد درگذشت مهسا بازدارد، ما هنوز راه‌های زیادی برای ادامه اعتراض‌هایمان داریم.»

 دانش‌آموزی از شهر مذهبی مشهد هم می‌گوید که حتی در این شهر، اعتراض‌ها علیه حکومتبه شیوه‌های مختلف ادامه دارد.

او می‌گوید: «بعد از مقابله با تجمع‌های خیابانی، نوبت به پلمب کردن کافه‌ها و رستوران‌هایی رسید که جوانان با سبک زندگی مخالف حکومت در آن‌ها حضور می‌یافتند. پس از آن، بسیاری از جلسات گفت‌وگو با محوریت نافرمانی مدنی و آزادیخواهی، به صورت زیرزمینی برگزار می‌شود.»

این جوان معترض تاکید می‌کند: «از اعتراضات زیرزمینی گرفته تا تجمعات خانوادگی، متوجه شده‌ایم که همین اعتراض‌های کوچک در محافل خصوصی، میل به مبارزه را برای دست یافتن به آزادی در میان جوانان ایران زنده نگه می‌دارد.»

به گفته او،‌ زنانی که در فضای مملو از سرکوب و خفقان ایران حجاب اجباری را کنار گذاشته‌اند، قهرمانان واقعی‌اند، زیرا از آنجا که آزادی بیان در ایران جایی ندارد، مردم باید از هر تریبونی برای مبارزه علیه حاکمان ستمگر استفاده کنند.