قاهره، شهری که میزبان آخرین پادشاه ایران شد

فیلسوف "بگیم فیلسوف ۵۷ اتی ما " به رفتگر خیابان "بگیم مردم عادی ایران"می‌ گوید .به تو ترحم دارم. کار کثیفی داری. رفتگر می‌‌گوید. تشکر . ولی شما چه شغلی‌ دارید ؟ فیلسوف ما می‌‌گوید . من انسان‌ها تحصیل می‌‌کنم. خواسته‌ها آن‌ها و آرزو‌ها آنها.رفتگر لبخندی می‌‌زند و می‌‌گوید. من هم به شما و شغل شما ترحم دارم. آیا زیباتر و با معنا تر از این می‌‌توان رابطه مردم ما را با نسل ۵۷ اتی تشریح کرد؟؟ می شود از پشیمانی آموخت؟ توسط نبوغ خود نبود که به این بیراهه کشیده شدیم. که امروز هیچ کس عواقب آن را به گردن نمی‌‌گیرد.ما در زمان این مرد اصول‌ها بالاتری داشتیم یا نه؟ منکر می‌‌شوید؟ به بالاترین ارزش‌ها این مرد را .کمترین قدر دانی‌ را داشتیم خیلی‌ آسان بود که به او شک کنیم شاید اگر امروز یک آمار بی‌ طرف در ایران داشتیم .دو نسل سوخته خواهند گفت. بهترین شانسی‌ که در زندگی‌ اگر داشتیم این بود که با یک نسل را در ایران درسال ۵۷ هرگز آشنا نمی‌‌شدیم. ولی چه باید کرد. انسان‌ها هرگز قادر نیستند والدین خود را انتخاب کنند. والدین مثل آش خاله است نخوری پاته. بخوری پاته