بی سوادی عجیب رئیسی در نوشتن یک یادبود ساده

رضا رشید‌پور، در زمینه‌ی نویسندگی، قلم بسیار شیوایی دارد. ایشان یک سایت شخصی‌ رسمی‌ داشت، که خاطرات و وقایع روزمره‌ی خود را در آن می‌نوشت، که بسیار خواندنی و هنایش‌گذار بودند، اما شوربختانه ۸-۹ سال پیش، سایت او را فیلتر کردند. / حال حرف‌ام این است، که سیاست‌مداران در تمام کشورهای جهان، کارشان یعنی کار‌ها و تصمیمات سیاسی‌شان -چه درست چه اشتباه- مربوط به زمینه‌ی سیاست است و نه ادبیات. بسیاری از متن‌هایی‌ که در سخنرانی‌ها -چه از روی نوشته و چه از حافظه (به‌طور حفظ)- می‌خوانند، ویرایش ادبی‌شده از متن اولیه‌ی آن‌ها توسط نویسندگان حرفه‌ای است. از برنامه‌گذاری‌های سیاست‌مداران انتقاد کنیم و نه از املا و انشای‌شان، چون سیاست‌مدار، پولتیک است و نه ادیب. / در ضمن، شیوه‌های نگارشی، هر دو‌-سه دهه یک‌بار تغییر می‌کنند. شیوه‌ی نگارشی پیوسته و ادغام‌شده با حروف الف یا ب - برای نمونه *بامید* یا *بویژه*، سیستم نگارشی گذشته است، که همچنان هم استفاده می‌شود، به‌ویژه توسط افرادی که بالای سی‌ سال دارند./ در صورت ایجاد دیالوگ، از پاسخ‌گویی خودداری می‌کنم. با احترام ~