ماجرای ملانی, زنی معلولی که برای اولین رابطه جنسی‌اش یک کارگر جنسی استخدام کرد

بی بی سی: دورانی که به دلیل همه‌گیری کوویدـ۱۹ ملانی دور از اجتماع و در خانه‌اش در استرالیا در قرنطینه بود با خودش عهدی بست.

او با خودش قرار گذاشت که هر وقت بتواند دوباره آزادانه بیرون برود کارگر جنسی استخدام کند تا اولین رابطه جنسی خود را تجربه کند و از همه نگرانی‌ها و تشویش‌هایی که به دلیل معلولیت در مورد عشق و رابطه جنسی دارد، رها شود. چیس نام شریک جنسی بود که او پیدا کرد.

برای اولین بار مددکار خانگی ملانی به او چنین پیشنهادی داد. وقتی ملانی دوران تنهایی را می‌گذراند تریسی به او پیام داد.

تا ۴۳ سالگی هیچ‌کس جز برای مقاصد درمانی و پزشکی، ملانی را لمس نکرده و با او تماس بدنی بر‌قرارنکرده بود و او احساس می‌کرد به چنین تماسی نیاز دارد.

تریسی (نام واقعی او نیست) به ملانی گفت که زمانی کارگر جنسی بوده است و فکر می‌کند چنین خدمات جنسی امکان مناسبی برای تجربه تازه ملانی خواهد بود.

ملانی به بی‌بی‌سی می‌گوید: «این ماجرا چشم‌های مرا به روی واقعیتی باز کرد که نمی‌دانستم و دریافتم شاید بتوانم آن را تجربه کنم».

ملانی یکی از شرکت ارائه کننده چنین خدماتی را دراینترنت پیدا کرد و تصویر مردی به نام چیس چشم او گرفت.

او که به هیجان آمده بود ترتیب استخدام او را داد و برای اولین دیدار به آپارتمان او رفت.

«وقتی از صندلی چرخ‌دار الکتریکی بلند شدم و مددکارم هم ما را تنها گذاشت هیچ تصوری نداشتم پس از آن چه اتفاقی خواهد افتاد».

ملانی از سه سالگی به دلیل ابتلا به عارضه نخاعی که به آن میلیت عرضی می‌گویند ناچار به استفاده از صندلی چرخ‌دار بوده است. این بیماری باعث فلج پاها و محدودیت حرکتی دست‌هایش شده است و حالا در بزرگسالی او به کمک مددکاران می‌تواند کارهای روزانه‌اش را انجام دهد.

او در ژاپن کار و زندگی می‌کرده است و اکنون کار تدوین فیلم انجام می‌دهد اما عشق و ماجرا‌های عاشقانه در زندگی‌اش راه پیدا نکرده بوده است. «فکر می‌کردم اگر قرار باشد پیش بیاید، پیش خواهد آمد».

قرار ملاقات با دیگری و احساسات درونی خود را با دیگری شریک شدن نیاز به جسارت دارد و بیشتر مردم دنیا انگار فرد معلول را نمی‌توانند به عنوان فردی با جذابیت جنسی بپذیرند.

بنا‌برنظر‌سنجی معلولیت در بریتانیا که دولت در سال ۲۰۲۱ منتشر کرد فقط ۵۶ درصد از مردم بریتانیا گفته‌اند که در رابطه‌ نزدیک و جنسی با فرد معلول احساس راحتی می‌کنند.

ملانی خودش هم نمی‌دانست چطور باید با این موضوع رو‌به‌رو شود به همین دلیل آن را به بخت و اقبال وا‌گذاشته بود.

پس از فرستادن درخواست برای چیس، او چندین گفتگوی تصویری ترتیب داد تا بتوانند همدیگر را بهتر بشناسند و درباره مسائل و مشکلات احتمالی با هم حرف بزنند.

ملانی می‌گوید: «من هزار تا سؤال داشتم. آیا در آپارتمان، بالابر ویژه معلولان هست؟ آیا آپارتمان برای افرادی با صندلی چرخ‌دار مناسب است؟ چقدر احتمال دارد که آسانسور ساختمان خراب شود؟»

و چیس جواب داد: «تقریباً هر شش ماه یک بار احتمال دارد خراب ‌شود».

از نظر ملانی پاسخ‌های چیس آنقدر پذیرفتنی بودند که او تصمیم بگیرد اولین قرار ملاقات را در آپارتمان او بگذارد. با اینکه بی‌قرار و ناآرام بود اما قرار ملاقات را جلو انداخت چون رفتار گرم و اطمینان‌بخش چیس او را به هیجان آورده بود.

توافق و قرارداد میان ملانی و چیس از همه‌نظر قانونی بود.

در ایالت استرالیای غربی هر‌چند مطابق قانون تن‌فروشی در معابر و حضور کارگران جنسی در خیابان‌ها و دایر کردن روسپی‌خانه برخلاف قانون است اما روسپیگری خلاف قانون نیست و شرکت‌ها و مؤسساتی که چنین خدماتی ارائه می‌دهند قانونی هستند. وضعیت این ایالت با ایالت‌‌های دیگر استرالیا مانند ویکتوریا و نیو‌ساوت‌ولز و هم‌چنین قلمرو شمالی استرالیا که از کار جنسی جرم‌زدایی کرده‌اند، فرق می‌کند.

در بریتانیا هم همینطور است. هرچند ارائه خدمات جنسی در برابر پول در بریتانیا به‌جز ایرلند‌ شمالی قانونی است اما فعالیت‌های دیگر مربوط به آن مانند جلب مشتری در مکان‌های عمومی و ایجاد روسپی‌خانه قانونی نیست.

وقتی ملانی به خانه چیس رسید تازه متوجه وضعیتی که در آن قرار گرفته بود شد.

«می‌دانستم که از رابطه جنسی هیچ نمی‌دانم و به‌طور کامل تحت تأثیر آدم با‌تجربه‌ای که در برابرم بود قرار گرفته بودم».

به مرور زمان و با شروع دیدار‌ها موضوعی برای ملانی روشن شد.

«من هم در زمینه معلولیت با‌تجربه بودم و چیس در این مورد هیچ نمی‌دانست. هر دو ندانستن‌ها و سادگی‌هایی که داشتیم را به خنده و شوخی برگزار کردیم و دو ساعت بعد بهترین دوستان یکدیگر شده بودیم».

چیس که حدود شش سال سابقه کار در این حرفه دارد می‌گوید: در دیدار با مشتریان جدید بزرگ‌ترین مشکل «پیش‌فرض‌های جنسی» است. من فکر می‌کنم افراد بیش از حد در چنین محاسبات پیچیده‌ای انتظار نتیجه‌ای تضمینی دارند.

چیس می‌گوید: «مثل هر نوع رابطه جنسی دیگری باید فکر کنی چه روشی بهتر است».

ملانی پیش از استخدام چیس هیچ تصوری نداشت که بدنش در موقعیت رابطه جنسی چه واکنشی نشان خواهد داد، نمی‌دانست آیا می‌تواند در موقعیت مناسبی قرار بگیرد یا خستگی جلوی هر احساس لذتی را خواهد گرفت.

او می‌گوید: «تنها دلیل استخدام چیس همین بود، دلم نمی‌خواست با مردی به طور اتفاقی در بار آشنا شوم و نگران و آسیب‌پذیر و ناایمن با او به خانه بروم تا بتوانم به این مسائل پی ببرم».

و ماجرا چنان پیش رفت که ملانی دریافت می‌تواند لذت‌های فراوانی را با چیس تجربه کند و مجبور نیست خودش را محدود کند.

ملانی هم‌چنین متوجه شد که پاهایش پیش‌بینی‌‌ناپذیرند و «از تخت آویزان می‌شوند» و بعد از هر دیدار دست‌ها و پاهایش نیاز به فیزیو‌تراپی پیدا می‌کند.

او می‌گوید: «فهمیدم که اگر به‌نحوی پاهایم را روی تخت ثابت ببندم دیگر جای نگرانی وجود ندارد».

این موضوع باعث شد پرسش‌هایی درباره قدرت و کنترل پیش بیاید.
ملانی و چیس از پشت سرزنی معلول در خانه فردی ناشناس، ملانی در موقعیت آسیب‌پذیری قرار داشت.

او می‌گوید: «اولین بار بود در عمرم در جایی به غیر از بیمارستان در برابر مردی برهنه می‌شدم».

چیس که تجربه کار با افراد دچار تروما و ضربه‌های روحی را هم دارد، می‌گوید: «ایجاد فضای آسوده و امنی که مهار آن در دست طرف مقابل باشد مهم‌ترین اولویت من است».

اما آسیب‌پذیری فقط بر اثر نابرابری و عدم تعادل قوای بدنی افراد به‌وجود نمی‌آید. معلولیت گاهی باعث می‌شود افراد احساس ناتوانی کنند و حس کنند استحقاق و امکان تجربه‌هایی که برای افراد دیگر عادی تلقی می‌شود را ندارند . برخی از افراد معلول این احساس را توانمند‌گرایی درونی یا تبعیض معلولیت درونی‌ می‌نامند.

دیدار‌های نزدیک و خصوصی به ملانی نیروی بیشتری در همه عرصه‌های زندگی‌اش بخشیده است.

«می‌دانم که در مورد استخدام چیس و پرداخت برای چنین خدماتی آگاهانه عمل کردم. می‌دانم که اگر چیس با من رفتار ناخوشایندی در پیش می‌گرفت یا کاری می‌کرد که من دوست نداشتم ارتباط با او را ادامه نمی‌دادم».

ملانی می‌گوید اگر چنین اتفاقی می‌افتد او دوباره چیس را استخدام نمی‌کرد.

اما پای هزینه‌های بالا در میان بود.

چیس به کنایه از هزینه ۴۸ ساعته کار خود می‌گوید: «از چند هزار بالاتر است». هزینه متوسط هر ساعت کار اوحدود ۴۰۰ دلار استرالیا است.

او در توجیه مبلغ بالا می‌گوید: «آنچه بیشتر آدم‌ها متوجه نمی‌شوند این است که شما برای ۴۸ ساعت فردی را ملاقات می‌کنید و او چنان تجربه ارزشمند و نتیجه‌بخشی در اختیار شما می‌گذارد که دل‌تان نمی‌خواهد هیچ کار دیگری به‌جز آن در زندگی انجام دهید».

او در ادامه می‌گوید که خودش هم احساس رضایت فراوانی از کارش می‌کند.

«مگر همه نمی‌خواهند به دیگران در کشف و دریافت دنیا‌های تازه کمک کنند؟ چرا نباید به افرادی که نیاز به چنین تجربه‌ای دارند کمک کنم؟ افرادی که چنین احساس زیبایی را می‌خواهند و لایق آن هم هستند».

ملانی اعتراف می‌کند: «سخت است که آدم عاشق چیس نشود اما مدام باید به خودم یادآوری کنم که ما با هم رابطه‌ای حرفه‌ای و کاری داریم».

ملانی و چیس از ژانویه تا‌به‌حال همدیگر را ملاقات کرده‌اند اما ارتباط آنها فقط محدود به رابطه جنسی نبوده است.
ملانیچیس علاوه بر استفاده از مهارت‌هایش به عنوان کارگر جنسی با مربی دوست‌یابی هم صحبت کرده است تا راهی پیدا کنند که ملانی بتواند از طریق شبکه‌ها و فعالیت‌هایی در آینده ارتباط عاطفی و عاشقانه با افراد دیگری بر‌قرار کند.

ملانی می‌گوید: «در جستجوی جانشینی برای چیس هستم. فردی که مرا و آنچه دوست ‌دارم را دوست داشته باشد و این کار را رایگان انجام دهد».

«هرگز فکرش را هم نمی‌کردم در اینترنت وارد اپلیکیشن‌های دوست‌یابی بشوم و با مردانی گپ بزنم و حالا کمابیش هر روز این کار را می‌کنم. فقط پشیمانم که چرا زودتر این کار را نکرده بودم».

برای ملانی این تجربه فراتر از رهایی جنسی بوده است، برای او این تجربه چنان تأثیر‌گذار و مفید بوده است که معتقد است دولت‌ها باید برای دسترسی افراد معلول به خدمات جنسی از آنها حمایت کنند.

«اعتماد‌به نفسم بیشتر شده است و از همیشه شادمان‌تر هستم و ارزش این تجربه دگرگون‌کننده‌ ورای قیمت‌های مادی است».

او خوشحال است که می‌تواند تجربه جدید خود را با دوستان و خانواده‌اش به اشتراک بگذارد.

«ابتدا از بیان ماجرا احساس شرم و خجالت می‌کردم اما وقتی چنین دگرگونی بزرگی در زندگی من ایجاد کرد دیگر نمی‌توانستم جلوی خودم را بگیرم و درمورد آن حرف نزنم و آنها از هم شادی من شاد می‌شدند. نمی‌توانم شادمانی‌ام را پنهان کنم».