دلتنگی امید، خواننده ایرانی برای وطنش با دیدن آرم هواپیمایی ایران ایر

با اینکه از از طرفداران هنر خوانندگی آقای امید سلطانی نیستم، اما در اینکه صدای او صدایی خاص هست شکی نیست. همانگونه که در بیوگرافی ایشان موجود هست (و عکسش نیز در نت)، امید در سال ۱۳۵۹ در سن ۱۸ سالگی، در جنگ ایران و عراق حضور داشته، بعد به ترکیه مهاجرت، سپس به امریکا، بعد به اورشلیم، و سپس به امریکا بازمی‌گردد. حال حرفم این است، چه افراد مشهوری که دهه‌ها در وطن اول خود نیستند، و چه حتا افراد عادی، اگر پس از سالیان سال به زادگاه اول‌شان برای زندگی‌ دایمی برگردند، احتمال زود رفتن ایشان از زندگی‌ (یعنی‌ مردن زودهنگام) بسیار بالا خواهد بود، چون آرگانیزم بدن، و بویژه حالات روحی‌ (یعنی‌ آزادی‌های فردی‌اجتماعی) که در بسیاری کشورها به نسبت ایران بالاتر هست، همگی‌ سبب شده که جسم و روح آن شخص، به محیطی‌ دیگر عادت کند. / بر این باورم که اگر محمدرضا لطفی‌، حبیب محبیان، و خیلی‌ دیگر از افراد چه عادی و چه مشهور، پس از سال‌ها خارج‌نشینی، به ایران بازنمی‌گشتند، همچنان در همان به اصطلاح خارج، زنده می‌بودند. / الکی‌ احساسی‌ نشویم، وطن یک مفهوم نسبی‌ هست، وطن همه جا می‌تواند باشد ...

امید جان هیچ جا وطن نمیشه .بیخیال مشتی آدمهای علاف و حمال تو کشورهای آمریکایی و اروپایی شو که کامنتهای منفی میدن .به ایران خوش آمدی