«هری پالمر»؛ جاسوس اسطوره‌ای طبقه کارگر

العربیه:سنت داستان‌نویسی جاسوسی بریتانیایی، هنگامی که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم آغاز شد، اساساً روی قهرمانان طبقات بالای اجتماع متمرکز بود، که نمود آن را در آثار جاسوسی‌نویسان بزرگی همچون جان بوکان، ایان فلمینگ، و جان لوکاره می‌بینیم. لن دیتون در میانه قرن بیستم این رویه را تغییر داد.

«هری پالمر»، قهرمان داستان «پرونده ایپکرس» که دیتون آن را در سال 1962 نوشت، دقیقا نقطه مقابل «جیمز باند»ی است که فلمینگ برساخته بود. باند نمود طبقه حاکم است. او در دانشگاه کمبریج درس خوانده است. او همچنین یک ابرقهرمان است که بیشتر روی ابزارهای عجیب و غریب تمرکز می‌کند، و بدون اینکه لحظه‌ای تردید کند اسلحه می‌کشد و دشمن را می‌کُشد.

در مقابل، پالمر با «چشمان ضعیف» نماینده طبقه کارگر است. جاسوسی است که به کارش علاقه ندارد، و چون چاره‌ای نداشته جاسوس شده است. او مدام تلاش می‌کند در دنیای طبقاتی که راهش را سد کرده، رو به جلو حرکت کند. در جایی که 007 مدام در حال سفرهای پرخرج و پر زرق و برق به اطراف و اکناف جهان است، پالمر در گوشه‌ای از دنیای سرد و بی‌رحم دوران جنگ سرد خدمت می‌کند.

پالمر افرادی که برای آنها کار می‌کند، که عموما مافوق اجتماعی او نیز هستند، را با دیده تمسخر می‌نگرد. هنگامی که یکی از روسای پالمر به او خبر انتقالی‌اش را می‌دهد، اولین چیزی که پالمر می‌پرسد این است که «آیا شامل اضافه حقوق هم می‌شود؟» هرگز به خاطر نداریم باند با روسای خود بر سر دستمزد چانه زده باشد. بدین ترتیب، پالمر بسیار بیشتر از باند همدردی و همذات‌پنداری ایجاد می‌کند.

وقتی قرار شد در سال 1956 کتاب «پرونده ایپکرس» به فیلم تبدیل شود، نقش پالمر به بازیگران مشهوری همچون ریچارد هریس و کریستوفر پلامر پیشنهاد شد، اما آنها رد کردند. ظاهرا بخت با مایکل کین، هنرپیشه تازه‌کار که خود ریشه عمیقی در طبقه کارگری بریتانیا داشت یار بود تا نقش پالمر را بازی کند، و با ایفای نقشی که به قول خودش «شبیه منِ واقعی» بود، به ستاره سینمای جهان تبدیل شود.
مایکل کین(سال 1967)«پرونده ایپکرس» به یکی از بزرگترین فیلم‌های جاسوسی تاریخ سینما تبدیل شد و متعاقبا در فهرست 100 فیلم برتر بریتانیا در قرن بیستم قرار گرفت، و با تاثیرگذاری گسترده خود بر فرهنگ عامه، انقلابی در نگرش طبقاتی به مساله جاسوسی و امنیت ملی در بریتانیا رقم زد.