پاسخ رضا کیانیان به مسیح علینژاد

 

مصطفی داننده نوشته است:

این روزها بحث دختر و پسر محمد علی رامین؛ معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد دولت احمدی‌‍نژاد که تقریبا همه ما اهالی رسانه از او خاطره بدی به ذهن داریم، حسابی داغ است. تقریبا همه «یاسین رامین» را به خاطر ازدواجش به بازیگر معروف زن ایرانی یعنی مهناز افشار می‌شناختیم اما کمتر کسی خبر داشت که #صالحه_رامین هم هست که در خارج از کشور به طراحی لباس مشغول است و با لباس های طراحی شده اش نیز عکس می گیرد و منتشر می کند.

 

البته این که فرزندان راه خود را از پدر جدا کرده‌اند و برخلاف نظر او، سبک زندگی دیگری را در پیش گرفته‌اند، امر پسندیده‌ای است اما حسابی ما را آزار می‌دهد.

 

نه اینکه آنها در فرنگ زندگی می‌کنند و با مشکلاتی که ما امروز با آن سروکار داریم، سروکله نمی‌زنند، نه؛ مسئله این است که شعارهای پدران را ما بشنویم و هزینه‌اش را بدهیم، آنوقت فرزندان آن شعار دهندگان با خیال راحت آن سوی آب‌ها، درس بخوانند، زندگی کنند و بعد عکس هم بگذارند.

 

خارج رفتن اما برای خیلی از مردم کار سختی است. حتی آنهایی که استعداد فراوان دارند و می‌توانند با تحصیل در حارج از کشور، به شکوفایی استعداد‌های خود برسند. در این زمان سخت اما حضرات فرزندان مسؤول به راحتی چمدان خود را می‌بندند و عزم فرنگ می‌کنند. بعضی دل به دل اروپا می‌‎دهند و برخی دیگر راهی ینگه دنیا می‌شوند. آنها در آمریکا درس می‌خوانند و پدران‌شان اینجا به آمریکا فحش می‌دهند.

 

آنها این امکان را دارند که به خاطر جایگاه پدرشان بهترین موقعیت‌ها را داشته باشند و هر سبک زندگی که دوست دارند انتخاب می‌کنند و ما مردم عادی مجبوریم برای رسیدن به آرزوهای‌مان هزار بالا و پایین را تحمل کنیم.

 

واقعا آیا اگر این افراد فرزند مقامات ایرانی نبودند، کشورهای خارجی به آنها به همین راحتی ویزا می‎‌داد؟ چرا به دیگر دانشجویان متقاضی تحصیل در اروپا و آمریکا حتی با داشتن پذیرش از دانشگاه‌های معتبر، ویزا نمی‌دهد؟ اگر هم بدهد قبل از آن هزار سنگ جلوی پای آنها می‌اندازد.

 

چقدر از همکاران من در زمانی که محمد علی رامین مسئول بود از کار بی‌کار شدند، چون پدر این پسر و دختر فکر می‌کرد ما سربازان دشمن هستیم. ببینید چه روزهای سختی با رامین سپری شده بود که وقتی خبر رفتن او از وزارت ارشاد رسید، در تحریریه‌ها جشن به پا بود و شیرینی پخش می‌شد.

 

ما سال‌ها هزینه شعار این پدرها را داده‎‌ایم و الان کمی برای‌مان سخت است که عکس‌های فرزندان آنها را در خارج با سبک زندگی متفاوت از ایران می‌بینم

****

واکنش مسیح علی نژاد در اینستاگرام:

آقای کیانیان! ممنونم که احساس پاسخگویی کردید و در اینستاگرام تان از من دعوت کردید وارد گفتگو شوم. ایرانیانی‌هایی که از وطن رانده شدند دشمن نیستند. آنها نیز به اندازه شما مردم و وطن شان را دوست دارند. شما نوشته اید که مایل به گفتگو هستید اما به احساسات من طنعه زدید و نوشتید البته گفتگوی بدون احساسات پرشور. عجیب است برایم، چرا نزد شما سخن گفتن از اینکه با چه منطقی برای روحانی تبلیغ کردید اما چشم‌تان را به روی کشتن هزار و پانصد نفر در دوران او بستید و هیچ‌گاه اعلام شرمساری نکردید منافاتی با عقلانیت دارد؟ اگر کسانی با ناشایستگی امکاناتی به دست آورده و آنگاه اوباشانشان را برای کشتن فرزندان بی گناه این سرزمین روانه خیابان کردند، آیا چالش کشیدن شان با احساسات قلبی، منافاتی با عقلانیت دارد؟

اگر فرومایگانی که لباس سپاه به تن کردند و در خفا جلسه تشکیل دادند و تصمیم گرفتند با چند موشک مسافران بیگناه را در هواپیما تکه تکه کنند سخن گفتن توام با خشم و احساسات از جنایت این با منطق شما سازگار نیست؟ اگر کولبرانی تنگدست هر روز سیبل شلیک سپاهیان شدند و سنگها و صخره‌های کوهستان‌ها از خون بیگناهان رنگین ‌شد از آنها با شور و احساسات سخنی نگوییم؟ گریه نکنیم؟ برایشان اشک نریزیم؟ فریاد نزنیم؟ برای‌تان نوشته بودم چرا به دختر محمدعلی رامین اعتراض دارید اما در کنار لیست امید حسن خمینی ایستادید و از روحانی حمایت کردید؟ آیا این سخن منافاتی با عقلانیت داشت؟

آقای کیانیان شاید منطق ما و شما خیلی وقت است معیارهایش از هم متفاوت شده. چشمهای ما و شما خیلی وقت است تصاویری متفاوت را از این سرزمین می‌بیند. شاید گوش هایتان ضجه‌های مادران داغدار و مردمانی که زیر بار ستم خرد میشوند را نمی‌شنود که می‌گویید احساسات را کنار بگذاریم. و در پایان نوشته بودید اگر عقایدم را دوست ندارید چه ارتباطی به بازیگریم دارد. چقدر فاصله است میان ما. چگونه از یاد بردید آن درس‌های بزرگی را که در روز اول ورود به هنر آموختید؟ آنجا که رومن رولان نوشت: اگر هنر و حقیقت نمی توانند با هم زندگی کنند، بگذار هنر بمیرد. بدون حقیقت بدون گفتن از رنجها و دردهای آن سرزمین و مردمانش، هنر هنرمندان چیزی نمی‌ارزد. برای من و این مردم، هنر و حقیقت هرگز از هم جدا نیست. اگر خواستید گفتگو کنید بدانید که ما منطقی برای چشم پوشی از دردهای مردم نداریم و‌اتفاقا سرشار از احساس و شور برای گریستن و خندیدن با مردم‌مان هستیم. دوباره می‌پرسم چرا به جای رفتن در جشنواره‌ی «فجر» همصدا با مردم ایران به جنایت خمینی و فساد مالی آقازاده‌هایش اعتراض نمی‌کنید؟