در این هفته از برنامه «کافه آپارات» با مجریگری فریدون جیرانی، سوسن پرور به عنوان مهمان برنامه حضور داشت. در ابتدای برنامه، جیرانی به تعریف و تمجید از ایفای نقش سوسن پرور در فیلم «بوتاکس» می پردازد و بعد از او می خواهد که به گذشته فلاش بک بزند و از دوران تئاترهای دانشجویی اش بگوید.
سوسن پرور در بخشی از گفتگویش با جیرانی خاطره ای را تعریف می کند از زمانی که در اختتامیه جشنواره فجر، در تالار وحدت مردی که مسئول سازماندهی مدعوین بوده با لحنی تحقیرآمیز رو به افرادی که داخل می شدند، می گفته: «شهرستانی ها بالکن!» پرور تعریف می کند که شنیدن این جمله با این لحن باعث حس تحقیر برای او شده و دلش شکسته. او با خنده می گوید: «مرد را صدا کردم و به او گفتم “امروز شما من را با این لحن داری به بالکن می فرستی! من روزی می آیم اینجا در حالی که بلیط جایگاه در دست دارم! ببینم آن روز با من چطور برخورد می کنی!»
او ادامه می دهد که آن روز او به بالکن تالار وحدت می رود اما گریه امانش نمی دهد و بعد از اندکی سالن را ترک می کند.
پرور می گوید مدتی بعد با یک نمایش تک پرسوناژ که نویسندگی و کارگردانی آن را به عهده داشته، به جشنواره فجر می رسد و در اختتامیه بلیط جایگاه در دستش بوده. او با خنده می گوید که در تالار وحدت دنبال آن مرد گشته ولی پیدایش نکرده.
او می گوید همواره باید تلاش می کرده تا «مهر شهرستانی بودن را از پیشانی اش پاک کند» و این بارِ گرانی بوده که همواره مجبور به تحملش بوده است.
سپس پرور از تست بازیگری ای می گوید که کارگردانش به خاطر این که فهمیده او شهرستانی است، برعکس تست بقیه بازیگران دوربین هندی کمی را که بازی ها را ضبط می کرده، خاموش کرده و بعد از این که وی از دلیل این موضوع از کارگردان پرسیده، کارگردان به او گفته: «به تو چه؟! اونی که من دلم بخواد ضبط می شه، اونی که دلم نخواد ضبط نمی شه!»
سوسن پرور می گوید زندگی وی پر است از چنین نمونه هایی. او می گوید تحقیرهایی را در زندگی تجربه کرده که به خاطر آن ها با کوچک ترین تبعیضی دلش به درد می آید.
با تمام این ها اما سوسن پرور از همه ی این اتفاقات پلی زده به موفقیت و از سن تئاترهای کوچک شهر اراک خودش را به پرده های بزرگ سالن های سینماها رسانده است.