مقاله مسیح علینژاد در روزنامه واشنگتن پست در مورد طالبان : ما شروع این فیلم را ۴۲ سال پیش در ایران دیدیم

یکی از افراد مسلح طالبان در برابر پوستر مخدوش شده یک آرایشگاه زنانه در شهر کابل، (۲۷ مرداد ۱۴۰۰)صدای آمریکا :مسیح علی‌نژاد، روزنامه‌نگار، فعال حقوق زنان، و مجری و مفسر برنامه تبلت صدای آمریکا، در مطلبی در بخش دیدگاه‌های روزنامه واشنگتن پست می‌نویسد، بیانات ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان در کابل، و تلاش او برای اطمینان دادن به جامعه جهانی نسبت به رعایت حقوق بشر، آزادی بیان، و حقوق زنان در حکومت طالبان، یادآور هولناک وعده‌های آیت‌‌الله روح‌الله خمینی، رهبر انقلاب اسلامی، به مطبوعات غربی پیش از به قدرت رسیدن او در ایران است.

نویسنده اشاره می‌کند که آیت‌‌الله خمینی تا قبل از بازگشت به ایران در بهمن ۱۳۵۷، می‌خواست علاوه بر ناظران غربی، به همدستان لیبرال خود، از جمله شمار کثیری از زنان فعال، نیز نسبت به برابری زنان و مردان، آزادی زنان در انتخاب نوع پوشش‌شان، و سایر موارد اطمینان خاطر بدهد.

خانم علی‌نژاد می‌نویسد: «با این حال، وقتی اسلامگرایان حاکم شدند واقعیت دیگری ظاهر شد. زنان قاضی، از جمله شیرین عبادی، که بعدا در سال ۲۰۰۳ جایزه نوبل صلح دریافت کرد، اخراج شدند. فعالیت زنان خواننده ممنوع شد و مقامات، برخی از فعالیت‌های ورزشی را برای زنان ممنوع کردند. مهم‌تر از همه، حجاب اجباری عرضه شد. زنان و دخترانی که در برابر حجاب اجباری مقاومت کردند، از ادامه تحصیل محروم شدند. به آنها اجازه کار داده نمی‌شد و آنها دستگیر می‌شدند.»

نویسنده می‌افزاید مجازات شرعی برای نداشتن حجاب، ۷۴ ضربه شلاق است و چندین فعال حقوق زنان صرفا به دلیل مخالفت با حجاب اجباری به حبس‌های طویل‌المدت محکوم شدند.

خانم علی‌نژاد می‌نویسد: «زنان، بهتر از بسیاری دیگر، گروه‌های اسلامگرا را درک می‌کنند؛ چرا که آنها از وخیم‌ترین پیامدهای آن رنج می‌برند. جنگ اسلام‌گرایان پیشتر و بیشتر از همه، با زنان است.»

خانم علی‌نژاد می‌نویسد علی‌رغم تفاوت‌های بسیار میان مذاهب شیعه و سنی، بی‌حرمتی نسبت به زن یکی از اصول عقیدتی مشترک آنها است، و شهادت‌های عینی بسیاری که از هنگام قدرت گرفتن طالبان در کابل دریافت کرده است، نشان می‌دهد حقوقی که زنان طی دو دهه اخیر کسب کرده‌‌اند، در خطر از میان رفتن قرار دارد. به بسیاری از زنان متخصص و حرفه‌ای گفته شده است در منزل بمانند.

روز چهارشنبه، آریانا سعید، یکی از مشهورترین خوانندگان موسیقی پاپ افغانستان، در حالی که در یک هواپیمای نظامی در کنار دیگران چپیده بود، در حال ترک کابل دیده شد. او حالا می‌‌ترسد که هرگز قادر نباشد به منزل حقیقی خود که در پایتخت افغانستان قرار دارد، باز گردد.

خانم علی‌نژاد، آریانا سعید را تجسم امیدهای بسیاری از افغانستانی‌ها و زنی که بسیاری از تابوها را شکست توصیف می‌کند. شاید مشهورترین مورد مربوط به سپتامبر ۲۰۱۵ و زمانی باشد که او در استادیوم مملو از مردان تماشاگر در کابل، سرود ملی افغانستان را بدون آن که حجاب داشته باشد، اجرا کرد. نویسنده یادآور می‌شود که در دوران حکومت طالبان در افغانستان، ورود زنان به این استادیوم ممنوع بود، چه رسد به خوانندگی آنها.

خانم علی‌نژاد با یادآوری سرکوب تظاهرات صدهزار نفری زنان در تهران در اسفند ۱۳۵۷ علیه فرمان حجاب اجباری آیت‌الله خمینی، می‌نویسد: «طالبان از هم‌اکنون تصاویر زنان را از روی اعلان‌های تبلیغاتی و بیلبوردها، پاک می‌کنند و به زودی، زنان را از صحنه‌ اجتماعی حذف خواهند کرد. ما شروع این فیلم را ۴۲ سال پیش در ایران دیدیم و هنوز هم ادامه دارد.»