خشم والدین یک کودک بیمار به قطع برق و احتمال فوت فرزند بیمارشان در اثر آن

شادترین روز زندگی والدین وقتی است که فرزندش بدنیا میاید واندوهناکترین آنروزی است که مرگ او را میبیند. مرگ فرزند خیلی سخت و طاقت فرساست آنهم موقعیکه دارد مقابل چشمانت پرپرمیزند. احساسات این والدین را میفهمم و درک میکنم و با اینهمه فاصله احساس میکنم. غم بزرگی بردلم نشسته شاید بخاطر این باشد چنین موقیعتی داشتم . اما حتما باید عزیز کسی بمیرد تا احساس و درد و رنج دیگران را درک کنیم؟ نمیدانم این رژیم چه وقت زمام کشور را دردست گرقت ولی میدانیم بیش از ۴۲ سال هر روزخبر مرگ را میشنویم.یک روز اعدام ، یک روز ترور، روزبعد مرگ برای تصادفت جاده ایی ، روزدیگر برای خرابکاری و یا سهل انگاری ، و باز هم مرگ بخاطر دزدیها و کلا برداری،و روز دیگر مرگ انسانی دیگر بخاطر تجاوز ، تطاهرات و کمبودهای اولیه زندگی.کجا بودیم ، به کجا رسیدیم و به کجا خواهیم رفت . هر روز یا چپاولمان میکنند یا تجاوز و بعد زجر مان میدهند و بعد میکشند و ما همچنان ساکت در گوشه ایی خمیده ایم انگار که کر و کور و لال شده ایم.

مملکت گل و بلبل همینه که هست. خود کرده را تدبیر نیست. ما اگر غیرت و شرف و مردانگی داشتیم، اوضاع خودمون و بچه هامون این نبود. پس هم بی غیرتیم، هم بی شرف و هم مردانگی نداریم. حقمان هم از این بد تر هست، غیر از این بود، اوضاعمان اینچنین نبود. هموطن، مبادا به فکر باشی! هموطن، دیگر از وطن چیزی مانده که همدیگر را هموطن خطاب کنیم!. زنده باد یزید، مرده باد حق. شاید اینگونه باید نوشت، چرا که همه چیز بر عکس هست