تغییر جمهوری اسلامی با کمک خارجی؛ درست یا نادرست؟
+142
رأی دهید
-114
آیا درخواست کمک از شورای امنیت برای تغییر نظام جمهوری اسلامی، اقدامی بیهوده است؟ ایندیپندنت فارسی :جمشید برزگرنامه ۱۰۲ تن از کنشگران سیاسی و مدنی به دبیرکل سازمان ملل متحد و رئیس دوره‌ای شورای امنیت برای کمک به گذار خشونت‌پرهیز از جمهوری اسلامی و استقرار حکومتی سکولار و دموکراتیک در ایران، تازه‌ترین نمونه از ناامیدی کامل کسانی است که به‌طور فزاینده به این نتیجه قطعی رسیده‌اند که امیدی به تجدیدنظر جمهوری اسلامی در سیاست‌های خود ندارند و چاره را در یاری خواستن از جامعه جهانی می‌بینند.
این نامه، نخستین نامه‌ای نیست که با مضمونی مشابه از سوی فعالان و کنشگران سیاسی و مدنی ایران چه در داخل و چه در خارج از کشور، به نهادها و سازمانهای بینالمللی نوشته می‌شود و از آنها خواسته می‌شود که به گذار مسالمت‌آمیز از جمهوری اسلامی و از طریق راهکارهایی مانند برگزاری رفراندوم تعیین نظام سیاسی کمک کنند.
با این همه، نامه۱۰۲ کنشگر سیاسی در مقایسه با نامه‌های پیشین از ویژگی‌هایی برخوردار است که گمان می‌رود در آینده نزدیک به محور اصلی و پررنگ اقدامات مشابه بدل شود. مهم‌ترین ویژگی این نامه در مقایسه با نامه‌های مشابه پیشین، تعدد و تنوع امضاها، صراحت در نقد جمهوری اسلامی و بیان روشن خواسته‌هاست.
موارد دیگری، مثل رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی دهه شصت نیز، خانواده‌های قربانیان از سازمان ملل و دیگر نهادهای بینالمللی مدافع حقوق بشر خواسته بودند که آنان را در دادخواهی و مجازات آمران و عاملان آن اعدام‌ها یاری کنند.
تقریبا تمامی این نامه‌ها، تا کنون بدون جواب مانده‌اند. اما آیا چنین وضعیتی به‌معنای بیهوده بودن ارسال چنین نامه‌هایی است؟ آیا صرفا به‌دلیل آنکه در شرایط فعلی چشم‌اندازی برای دریافت پاسخ مثبت و عملی سازمان ملل به درخواستهای مطرح شده در نامه‌ها ندارد، باید از نوشتن و ارسال چنین نامه‌هایی که خود به اسنادی تاریخی از این دوران بدل خواهند شد، خودداری کرد؟
تردیدی نیست که مداخله کشورها یا سازمانهای بینالمللی در امور داخلی یک کشور تابع مسائل متعدد و متفاوتی است. اما سابقه چنین اقداماتی، مثلا همان‌گونه که در نامه ۱۰۲ کنشگر سیاسی داخل ایران به سازمان ملل به آنها اشاره شده، این امید را تقویت می‌کند که در زمانی که شرایط مساعد شود، چنین گزینه‌ای با توجه به فواید عملی آن نیز می‌تواند مورد توجه قرار گیرد.
در نامه ۱۰۲ کنشگر سیاسی و مدنی به سازمان ملل، به دو مورد از مداخلات سازمان ملل در حمایت از معترضان و اجبار حکومت‌های دیکتاتوری به تغییر رویه اشاره کرده‌اند: در سال ۱۹۷۸، سازمان ملل نقض حقوق بشر توسط آگوستو پینوشه، دیکتاتور شیلی را قاطعانه محکوم کرد و حکومت او مجبور به برگزاری همه‌پرسی شد.
در این نامه، به مورد دیگری نیز اشاره شده است: در دهه ۱۹۹۰ جامعه جهانی با محوریت اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل اقداماتی تنبیهی از جمله تحریم را علیه رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی اعمال کردند. این تحریم‌ها و اقدامات در نهایت به فروپاشی رژیم آپارتاید و نقض گسترده حقوق بشر از سوی آن رژیم انجامید.
نویسندگان این نامه، با «دینمدار و دزدسالار» خواندن جمهوری اسلامی و با اشاره به «جنایات» این رژیم از جمله کشتن ۱۵۰۰تن از شهروندان ایرانی در آبان ماه ۱۳۹۸، خواستار اقدام مشابه سازمان ملل و شورای امنیت شده‌اند.
در این نامه گفته شده: «ما بر این باوریم که شورای امنیت سازمان ملل متحد، توانایی و پایبندی اخلاقی لازم و کافی را داراست تا در راستای دادرسی نقض مستمر حقوق بشر مردم ایران در سایه ایمنی، امنیت و همزیستی مسالمت‌آمیز با دیگر ملت‌های خاورمیانه و جهان چنین گذار مسالمت‌آمیزی را به پیش ببرد.»
اما آیا در حال حاضر، امکان آن وجود دارد که سازمان ملل یا شورای امنیت به درخواستهای فردی و جمعی ایرانیان برای مداخله مستقیم در مناسبات داخلی و تنظیم روابط نظام جمهوری اسلامی و شهروندان ایرانی وارد عمل شود؟
دلایل و نشانه‌های متعددی وجود دارد که حدس بزنیم احتمال پاسخ منفی به چنین سوالی در آینده نزدیک بیشتر است، اما همزمان، تردیدی وجود ندارد که تداوم چنین رویکردهایی در نهایت باعث افزایش فشار بر جمهوری اسلامی، نزدیکی مخالفان به یکدیگر و جلب توجه و تمرکز دیگر کشورها و در راس آنان سازمان و نهادهای بینالمللی به شرایط وخیم شهروندان ایرانی شود؛ امری که در آستانه تغییر و تحولات بنیادین و آغاز گذار، می‌تواند نقشی مهم، موثر و به احتمال فراوان مثبت در روند تغییرات و حوادث ایفا کند.
حساسیت رهبران جمهوری اسلامی و حتی برخی از نیروهای منتقد نظام نسبت به هرگونه مداخله خارجی در هر سطح، از حمله نظامی کشوری چون آمریکا و اسرائیل گرفته تا فشار سازمان ملل و نهادهای مدافع حقوق بشر دقیقا برآمده از اهمیت عنصر شرایط بینالمللی و برخورداری از حمایت برای کسانی است که خواهان جایگزین کردن حکومتی دموکراتیک و سکولار به جای جمهوری اسلامی هستند.
راهکار دستگاه‌های امنیتی و تبلیغاتی جمهوری اسلامی برای کاستن از اهمیت این نقش، نفی و طرد مطلق هرگونه کمک خارجی، ترویج نوعی خاص از ملی‌گرایی هدفمند در خدمت حکومت و خیانت قلمداد کردن رابطه با خارج از کشور و دریافت هر نوع حمایت و کمک بوده است.
نه تنها رهبران جمهوری اسلامی، بلکه تقریبا تمامی سازمان‌ها، گروه‌ها و احزاب مخالف حکومت سلطنتی نیز پیش از انقلاب با برخی کشورها و سازمانهای خارجی در ارتباط نزدیک بودند و از حمایت‌ها و کمک‌های آنان برخوردار.
بنابراین، مخالفت‌هایی از این دست، اصولا پایه و بنیانی اخلاقی و مطلق ندارند و بیشتر تابع شرایط زمانی و مکانی و نگاه و آرمان‌های احزاب و رهبران بوده‌اند.
تقریبا در طول قرن بیستم، نمونه‌ای از تغییر و گذار، چه به شکل مسالمت‌آمیز و چه به شکل انقلابی و خشونت‌بار، وجود نداشته که بدون میزانی از درگیری و مداخله نیروها و عوامل خارجی ورای مرزهای قلمرو سرزمینی بوده باشد.
در عین حال، اقداماتی نظیر نامه ۱۰۲ کنشگر سیاسی به سازمان ملل هرچند در شرایط فعلی اقدامی عمدتا تبلیغاتی و نمادین به شمار می‌آید، اما در عین حال، این واقعیت را نیز به شهروندان ایرانی یادآور می‌کند که در شرایط سرکوب شدید هر نوع اعتراض و مطالبه‌گری سیاسی و مدنی، و در زمانه‌ای که جمهوری اسلامی به شکلی مستمر، پیگیر و ریشه‌ای هر گروه و سازمان مخالف را به شدیدترین شکل ممکن خفه و منکوب کرده، موج تغییر و تحول‌طلبی نه تنها فروکش نکرده، بلکه اکنون آشکارا در پی یافتن متحدانی یاریگر در سطح جهانی برآمده است.
همسویی این استمدادخواهی با تحولات منطقه‌ای و جهانی، در لحظه‌ای خاص، نقشی فوق‌العاده مهم بازی می‌کند، همان‌گونه که نویسندگان نامه با اشاره به دو نمونه تاریخی، از آن سخن گفته‌اند.
این نامه، نخستین نامه‌ای نیست که با مضمونی مشابه از سوی فعالان و کنشگران سیاسی و مدنی ایران چه در داخل و چه در خارج از کشور، به نهادها و سازمانهای بینالمللی نوشته می‌شود و از آنها خواسته می‌شود که به گذار مسالمت‌آمیز از جمهوری اسلامی و از طریق راهکارهایی مانند برگزاری رفراندوم تعیین نظام سیاسی کمک کنند.
با این همه، نامه۱۰۲ کنشگر سیاسی در مقایسه با نامه‌های پیشین از ویژگی‌هایی برخوردار است که گمان می‌رود در آینده نزدیک به محور اصلی و پررنگ اقدامات مشابه بدل شود. مهم‌ترین ویژگی این نامه در مقایسه با نامه‌های مشابه پیشین، تعدد و تنوع امضاها، صراحت در نقد جمهوری اسلامی و بیان روشن خواسته‌هاست.
موارد دیگری، مثل رسیدگی به کشتار زندانیان سیاسی دهه شصت نیز، خانواده‌های قربانیان از سازمان ملل و دیگر نهادهای بینالمللی مدافع حقوق بشر خواسته بودند که آنان را در دادخواهی و مجازات آمران و عاملان آن اعدام‌ها یاری کنند.
تقریبا تمامی این نامه‌ها، تا کنون بدون جواب مانده‌اند. اما آیا چنین وضعیتی به‌معنای بیهوده بودن ارسال چنین نامه‌هایی است؟ آیا صرفا به‌دلیل آنکه در شرایط فعلی چشم‌اندازی برای دریافت پاسخ مثبت و عملی سازمان ملل به درخواستهای مطرح شده در نامه‌ها ندارد، باید از نوشتن و ارسال چنین نامه‌هایی که خود به اسنادی تاریخی از این دوران بدل خواهند شد، خودداری کرد؟
تردیدی نیست که مداخله کشورها یا سازمانهای بینالمللی در امور داخلی یک کشور تابع مسائل متعدد و متفاوتی است. اما سابقه چنین اقداماتی، مثلا همان‌گونه که در نامه ۱۰۲ کنشگر سیاسی داخل ایران به سازمان ملل به آنها اشاره شده، این امید را تقویت می‌کند که در زمانی که شرایط مساعد شود، چنین گزینه‌ای با توجه به فواید عملی آن نیز می‌تواند مورد توجه قرار گیرد.
در نامه ۱۰۲ کنشگر سیاسی و مدنی به سازمان ملل، به دو مورد از مداخلات سازمان ملل در حمایت از معترضان و اجبار حکومت‌های دیکتاتوری به تغییر رویه اشاره کرده‌اند: در سال ۱۹۷۸، سازمان ملل نقض حقوق بشر توسط آگوستو پینوشه، دیکتاتور شیلی را قاطعانه محکوم کرد و حکومت او مجبور به برگزاری همه‌پرسی شد.
در این نامه، به مورد دیگری نیز اشاره شده است: در دهه ۱۹۹۰ جامعه جهانی با محوریت اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل اقداماتی تنبیهی از جمله تحریم را علیه رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی اعمال کردند. این تحریم‌ها و اقدامات در نهایت به فروپاشی رژیم آپارتاید و نقض گسترده حقوق بشر از سوی آن رژیم انجامید.
نویسندگان این نامه، با «دینمدار و دزدسالار» خواندن جمهوری اسلامی و با اشاره به «جنایات» این رژیم از جمله کشتن ۱۵۰۰تن از شهروندان ایرانی در آبان ماه ۱۳۹۸، خواستار اقدام مشابه سازمان ملل و شورای امنیت شده‌اند.
در این نامه گفته شده: «ما بر این باوریم که شورای امنیت سازمان ملل متحد، توانایی و پایبندی اخلاقی لازم و کافی را داراست تا در راستای دادرسی نقض مستمر حقوق بشر مردم ایران در سایه ایمنی، امنیت و همزیستی مسالمت‌آمیز با دیگر ملت‌های خاورمیانه و جهان چنین گذار مسالمت‌آمیزی را به پیش ببرد.»
اما آیا در حال حاضر، امکان آن وجود دارد که سازمان ملل یا شورای امنیت به درخواستهای فردی و جمعی ایرانیان برای مداخله مستقیم در مناسبات داخلی و تنظیم روابط نظام جمهوری اسلامی و شهروندان ایرانی وارد عمل شود؟
دلایل و نشانه‌های متعددی وجود دارد که حدس بزنیم احتمال پاسخ منفی به چنین سوالی در آینده نزدیک بیشتر است، اما همزمان، تردیدی وجود ندارد که تداوم چنین رویکردهایی در نهایت باعث افزایش فشار بر جمهوری اسلامی، نزدیکی مخالفان به یکدیگر و جلب توجه و تمرکز دیگر کشورها و در راس آنان سازمان و نهادهای بینالمللی به شرایط وخیم شهروندان ایرانی شود؛ امری که در آستانه تغییر و تحولات بنیادین و آغاز گذار، می‌تواند نقشی مهم، موثر و به احتمال فراوان مثبت در روند تغییرات و حوادث ایفا کند.
حساسیت رهبران جمهوری اسلامی و حتی برخی از نیروهای منتقد نظام نسبت به هرگونه مداخله خارجی در هر سطح، از حمله نظامی کشوری چون آمریکا و اسرائیل گرفته تا فشار سازمان ملل و نهادهای مدافع حقوق بشر دقیقا برآمده از اهمیت عنصر شرایط بینالمللی و برخورداری از حمایت برای کسانی است که خواهان جایگزین کردن حکومتی دموکراتیک و سکولار به جای جمهوری اسلامی هستند.
راهکار دستگاه‌های امنیتی و تبلیغاتی جمهوری اسلامی برای کاستن از اهمیت این نقش، نفی و طرد مطلق هرگونه کمک خارجی، ترویج نوعی خاص از ملی‌گرایی هدفمند در خدمت حکومت و خیانت قلمداد کردن رابطه با خارج از کشور و دریافت هر نوع حمایت و کمک بوده است.
نه تنها رهبران جمهوری اسلامی، بلکه تقریبا تمامی سازمان‌ها، گروه‌ها و احزاب مخالف حکومت سلطنتی نیز پیش از انقلاب با برخی کشورها و سازمانهای خارجی در ارتباط نزدیک بودند و از حمایت‌ها و کمک‌های آنان برخوردار.
بنابراین، مخالفت‌هایی از این دست، اصولا پایه و بنیانی اخلاقی و مطلق ندارند و بیشتر تابع شرایط زمانی و مکانی و نگاه و آرمان‌های احزاب و رهبران بوده‌اند.
تقریبا در طول قرن بیستم، نمونه‌ای از تغییر و گذار، چه به شکل مسالمت‌آمیز و چه به شکل انقلابی و خشونت‌بار، وجود نداشته که بدون میزانی از درگیری و مداخله نیروها و عوامل خارجی ورای مرزهای قلمرو سرزمینی بوده باشد.
در عین حال، اقداماتی نظیر نامه ۱۰۲ کنشگر سیاسی به سازمان ملل هرچند در شرایط فعلی اقدامی عمدتا تبلیغاتی و نمادین به شمار می‌آید، اما در عین حال، این واقعیت را نیز به شهروندان ایرانی یادآور می‌کند که در شرایط سرکوب شدید هر نوع اعتراض و مطالبه‌گری سیاسی و مدنی، و در زمانه‌ای که جمهوری اسلامی به شکلی مستمر، پیگیر و ریشه‌ای هر گروه و سازمان مخالف را به شدیدترین شکل ممکن خفه و منکوب کرده، موج تغییر و تحول‌طلبی نه تنها فروکش نکرده، بلکه اکنون آشکارا در پی یافتن متحدانی یاریگر در سطح جهانی برآمده است.
همسویی این استمدادخواهی با تحولات منطقه‌ای و جهانی، در لحظه‌ای خاص، نقشی فوق‌العاده مهم بازی می‌کند، همان‌گونه که نویسندگان نامه با اشاره به دو نمونه تاریخی، از آن سخن گفته‌اند.
۷۶
hassan5 - تهران، ایران
جدا از مطالب فوق، من فکر میکنم برای ایجاد نظم نوین جهانی و جلوگیری از بوجود بحران جهانی و از بوجود امدن حکومتهایی پوپولیستی مشابه(اسلامی یا نازی یا فاشیست،کمونیست)توسط افرادی مشابه هیتلر و خمینی و موسولینی و استالین باید سازمانهای بین المللی قدرتمند (نافذ،توانمند،موثر)ایجاد شود(حتی از شکل گیری افرادی مشابه احمدینژاد،یا ترامپ،یا موگابه، جلوگیری کنند).سازمان ملل فعلی بی بو خاصیت است. ،بعنوان مثال، مسئله اب هیرمند نباید با جنگ حل شود
12
68
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۰۶:۲۹
۷۱
پیکان۵۸ - مالمو، سوئد
کمونیستها خودشون از روس و چین کمک مالی میگیرن و تلویزیون میلیون دلاری ماهواریی راه میدزند ولی وقتی اپوزییشین‌های مردمی وقتی صحبت از کمک خارجی میکنند،برای اینکه آخوند در قدرت بمونه،مخالفت میکنند.
6
58
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۰۷:۲۴
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۶۲
lehrte - هانوفر، آلمان
اون سازمان ملل نیست سازمان دوله یعنی برای مردم نیست برای سو استفاده دولتها تشکیل شده به هر حال من فکر میکنم این سازمان نمیتونه هیچ کشوری رو تعغیر بده ولی میتونه جنسیت اون کشور و تعغیر بده مثل اینکه جمهوری اسلامی را که فکر میکنه که مرده و خیلی قویه اخته کنه تا تبدیل به یه ضعیفه حرف گوش کن بشه
7
43
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۰۸:۰۰
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۵۴
shirzan - برلین، آلمان
[::lehrte - هانوفر، آلمان::]. دوست عزیز نظرتون رو میتونستید با یک مثال دیگه که اینقدر زن ستیز و با تبعیض جنسی نباشه هم ابراز کنید.
13
26
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۰۸:۱۰
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۸
iranmona - لیدز، انگلستان
[::lehrte - هانوفر، آلمان . تا انجایی‌که من دیدم زنهای ایرانی همشیه در صحنه مبارزه بودند . نردها فقط موبایل بدست بودند . وقتی ماموری به یک دختر حمله همه مردها فقط تماشاگر بودند .اصلا احتیاج نیست بعضی مردها را اخته کنند تا مثل زنهای حرف گوش‌کن شوند چون الان اکثر مردها بدون اخته ترسو‌و‌بزدل هستند که پشت زنها قایم شدند .متاسفم برات .
6
37
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۰۹:۴۸
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۶۷
اقای شاکی - برمن، آلمان
[::iranmona - لیدز، انگلستان::]. [::shirzan - برلین، آلمان::]. من از شما بابت این متن که در محتوا امکان دارد صحیح ولی درانتخاب کلمات بنظر بنده هم اشتباه است, عذر میخواهم.
2
11
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۱:۰۴
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۳۴
Reza9118 - شهرکرد، ایران
هیچ نیرویی جز مردم شریف داخل ایران نمیتونه نظام سفاک و شیطانی جمهوری اسلامی و خامنه ای دجال رو از روی کره زمین نیست و نابود کنه، چون هیچ کشور خارجی به جز مردم خودش، به فکر مردم سایر کشورها نیست..خامنه ای و سپاه چارپایان هم مثل صدام و قذافی تا تاریخ مصرفشان تمام نشود، هیچ دولتی حاضر به سرنگونیشان نیستند..
3
22
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۱:۲۱
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۲۴
varied - ریزه، ترکیه
تاریخ نشان داده ما مردم ایران زود باور بوده و ساده فریب میخوریم و علت اصلی بقای 42 سال ننگین طویله رهبری در ایران بخاطر زود باوربودن مردمان است سالهای 60 -67-88 ایران نشان داده که مردم برای تغییر حکومت اقدام کرده ولی شکست خورده اند و علت این شکستهای مفتضحانه فریب مردم ایران توسط ملایان است با نامه نوشتن به این سازمان و آن سازمان هم کاری صورت نمیگیرد و تنها راه نجات ایران حضور کسترده نظامی یک کشور خارجی در ایران است و شاید هم تجزیه ایران بهترین آلترناتیو باشد
17
44
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۱:۳۶
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۵۵
kata1379 - مشهد، ایران
اینکه مردم نسبت به حکومت اعتراض دارند از سر شکم سیری و یا دانش فراوان سیاسی نیست . مردم عدالت میخان برای همه . نان . شغل . مسکن . فکر میکنید اینها خیلی درخواست زیادیه ؟ اگر حکومت عدالت و نان و شغل و مساوات را بدون در نظر گرفتن وابستگی حکومتی تقسیم کرد . دیگه جایی برای اعتراض هست ؟ عوامل حکومتی جوری تبلیغ میکنند که ملت از شکم سیری و بنا به تفنن معترض هستند . نه عزیزان عامل شورش عامل اعتراض همین چند قلم هست اینها نیاز اولیه یک زندگیه . کسی که اینها رو سلب کنه با حیات مردم بازی کرده .
2
13
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۱:۴۹
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۹۴
artabanus - همیلتون، برمودا
ما از آنها کمک نمیخواهیم، بلکه بهشان مکوییم که f... off به آخوند کمک نکن
3
16
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۲:۰۶
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۳۵
mosyiran - لندن، انگلستان
وجود جمهوری اسلامی به نفع تمام کشورهای جهان هست به جز مردم ستم دیده و زجر کشیده ایران. جمهوری اسلامی برای چین و روسیه نعمت بزرگی هست چون ایران مقصد کالاهای اشغال چینی و سلاح های بی کیفیت روسی و . هست. برای امریکا هم به خاطر فروش سلاح به کشورهای منطقه نعمت بزرگی هست. برای اسرائیل که جمهوری اسلامی را دشمن مشترک خود و اعراب هست و باعث اتحاد اونا شده. برای اروپا که از ایران و امریکا باج میگیره. کلا اگه اخوندا نبودن ایران الان در حد فرانسه پیشرفت کرده بود اما وجود اخوندا سبب سواستفاده هر کشوری از ایران شده.
1
12
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۲:۱۶
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۷۴
Sasan 55 - پاریس، فرانسه
اوضاع ایران و درخواستهای به حق مردمی که هر بار یا با توسل به زور و کشتار و یا بی تفاوتی از سوی حکومت ملاها سرکوب شده کاملاً به بن بست رسیده و طبق شواهد موجود و قوانین سازمان ملل درخواست از شورای امنیت سازمان ملل جهت ارائه تمهیداتی بر علیه رژیم تبهکار ایران کاملاً قانونی صحیح و ضروری می نماید و اساساً مبارزات هموطنان برای گفتن نه به جمهوری اسلامی و تغییر حکومت به دولتی سکولار و دمکرات از هر دو روش داخلی و بین المللی باید صورت بگیرد و با تکیه به مبارزات مردمی این اتفاق به امید خدا بزودی خواهد افتاد .
2
7
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۳:۱۵
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۲۵
امیر پاور - ترونتو، کانادا
Varied ,ریزه ،ترکیه ،..... ،مگه ما ۳۰۰ هزار شهید دادیم که ایران تجزیه بشه ؟ شما بی ریشه های....آوره در ترکیه فقط دنبال ضربه زدن به ایران هستید ،ارتش خارجی قدمشو تو خاک عزیز ایران بزاره نابودش خواهیم کرد البته نتنها در غرب آسیا بلکه در کشور خودش هم با سلاحهای سری مورد اصابت قرار خواهد گرفت
10
14
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۴:۱۴
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۸
آلونا ازنامنسکایا - اورلاندو، ایالات متحده امریکا
می گویند دو نفر مشغول کار بودند یکی گودال می کند و دیگری خاک توی گودال می ریخت رهگذری گفت شما چه می کنید گفتند ما سه نفر بودیم یکی باید گوال بکنه یکی دیگر درخت بکاره و سومی گودال را پر کنه حالا کسی که باید درخت بکاره نیامده ولی ما کار خودمان را می کنیم این شده حکایت مردم ایران هیچ حرکتی نیست بعد می گویند خارجی حمایت کنه بعد هم می گویند گوادالوپ کنفرانس گوادالاوپ در آذر 57 شکل گرفت زمانی که میلیونها نفر در خیابان بودند و اعتصابات کمر دولت را شکسته بود شما هم میلیونی بیاید تو خیابان خواهید دید صد تا گودالوپ تشکیل میشه
0
8
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۹:۱۲
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۸
آلونا ازنامنسکایا - اورلاندو، ایالات متحده امریکا
[::امیر پاور - ترونتو، کانادا::]. البته از این آدما در تاریخ کم نداشتیم نمونه اش ارجاسب میرزا برادر شاه طهماسب پادشاه صفوی بود که به عثمانی پناهنده شد و سلطان سلیمان را برای حمله به ایران ترغیب کرد و قول داد در صورت رسیدن به سلطنت خراج گذار عثمانی باشد سرانجام هم آنها به ایران حمله کردند و چون تبریز مقاومت زیادی در برابر آنها کرد بعد از اشغال تبریز ارجاسب میرزا از سلیمان خواست مردم آنجا را قتل عام کنه که سلیمان آنجا با خودش گفت این دیگه چه جور حیوونیه و حمایتش از او را قطع کرد آخر سر هم ارجاسب میرزا به دست شاه طهماسب دستگیر شد و مثل سگ تو زندان مرد مجاهدین نمونه مدرن تر این آدمها هستند امرزو هم این افراد وجود دارند
0
10
جمعه ۰۶ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۹:۱۸
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ
۴۸
حمید اندیشه - لندن، انگلستان
خارجی نه؛هیچ گربه ای محض رضای خدا موش نمیگیره!. مردم خودشون باید آستین بالا بزنن،هزینه بدن و از این مرحله گذر کنن. مساله اینجاست که بیشتر مردم هنوز به مرحله هزینه دادن نرسیدن؛. مشکل دیگه این رژیم برا براندازان داشتن میلیونها مزدور داخلی و خارجیه که میدونن حکومت داعشی شیعی نباشه گشنه میمونن؛اینا همونائین که با لذت آدم میکشن!. اول و آخر جواب این میشه که برای دموکراسی باید تجربه کرد و آموخت و برای براندازی سیستمی تمامیت خواه باید هزینه داد؛به نظر هیچکدوم از این دوتا در حد کافی و مطلوبی وجود نداره!..
0
3
شنبه ۰۷ فروردین ۱۴۰۰ - ۰۸:۵۴
پاسخ شما چیست؟
0%
ارسال پاسخ