حقیقت خشن آکادمی‌های فوتبال؛ چطور رویای حضور در لیگ برتر انگلیس نقش بر آب می‌شود؟

بی بی سی :دیسه کاسینگا ۱۷ ساله همراه بازیکنان آکادمی نیوکاسل یونایتد مشغول انجام تمرینات بدنسازی بود که صدایش زدند تا در مورد آینده‌ با او صحبت کنند.

وقتی از اتاق بیرون آمد با تشویق‌ها و سوال‌های هم‌تیمی‌های بزرگ‌تری روبرو شد که فکر می‌کردند آن جلسه برای صحبت درباره یک قرارداد حرفه‌ای جدید و هیجان‌انگیز برگزار شده و برای فهمیدن جزئیات آن دیگر طاقت صبر کردن نداشتند.

اما واقعیت چیز دیگری بود. به کاسینگا گفته بودند باید آکادمی نیوکاسل را ترک کند و این برای او به معنای از دست رفتن رویای حضور در لیگ ‌برتر بود.

کاسینگا می‌گوید:‌ " فکر می‌کنی از نظر روانی آمادگی‌اش را داری تا این که به دفتر می‌روی و از زبانشان می‌شنوی که می‌گویند ' قراردادت را تمدید نخواهیم کرد'، اینجاست که واقعیت توی صورتت می‌خورد."

کاسینگا سال ۲۰۱۷ به فهرست استعدادهای برتر فوتبال جهان از نگاه روزنامه گاردین راه یافت. در این فهرست نام بازیکنانی نظیر کالو هادسون -اودوی، بازیکن جوان چلسی که همان سال در فهرست ۲۰ نفره بهترین استعدادهای لیگ برتر انگلیس قرار داشت هم دیده می‌شد.

گاردین در موردش نوشته بود: " او بازیکنی سریع با نبوغ تکنیکی است که هم می‌تواند به عنوان بال بازی کند و هم در پست هافبک هجومی."

کاسینگا به بی‌بی‌سی گفت: "اولین بار بود که به رسمیت شناخته می‌شدم و این اعتماد به نفسم را برای ادامه کار بیشتر کرد. همه بچه‌ها وقتی کوچک هستند می‌خواهند فوتبالیست شوند اما به نظر نمی‌رسد که این توقعی واقع‌بینانه باشد."

کاسینگا در محله کاستوم هاوس در شرق لندن بزرگ شد. محله‌ای که خود او از آن به عنوان "منطقه جنگی واقعی" یاد می‌کند.

او می‌گوید "چاقوکشی‌هایی" که در آن محل اتفاق می‌افتاد، تنها خاطراتی است که از دوران بزرگ‌ شدنش در آنجا به یاد دارد. فوتبال برای او انگیزه‌‌ای بود تا از آن محیط دور شود.

کاسینگا می‌گوید: "کاستوم هاوس محله بی‌نهایت خشنی است. آمار جرم و جنایت در آن دیوانه‌کننده است. فکر می‌کنم از نظر بیشتر بچه‌ها و به خصوص پسرهای اهل کاستوم هاوس فوتبال تنها راه قانونی خروج از این محل است."

او در ۱۶ سالگی پیشنهاد قرارداد دو ساله آکادمی به اضافه قرارداد حرفه‌ای یک ساله از هادرسفیلد تاون و پیشنهاد قرارداد دوساله آکادمی از نیوکاسل یونایتد دریافت کرد. کاسینگا پیشنهاد نیوکاسل را پذیرفت چون آکادمی این باشگاه در دسته یک آکادمی‌های کشور- یعنی بالاترین جایگاه ممکن- قرار داشت. این انتخاب یک ریسک محسوب می‌شد اما هدفش این بود که با نیوکاسل قرارداد حرفه‌ای ببندد.

او می‌گوید: "خیلی هیجان‌زده بودم. این یک تجربه سوررئال بود."

چیزی از ورودش به نیوکاسل نگذشته بود که در مسابقات به عنوان بازیکن ثابت به زمین رفت، آن‌هم در حالی که تازه بازیکن سال اول آکادمی بود و با بازیکنان سال دوم رقابت می‌کرد.

اما دو مصدومیت شدید که با فاصله کم برای او اتفاق افتاد، جلوی پیشرفتش را گرفت. مصدومیت دوم که دلیلش یک تکل بد در تمرین تیم بود، شکستگی استخوان و پارگی رباط زانویش را به دنبال داشت. مصدومیتی که ۵ ماه از فوتبال محرومش کرد.

او می‌گوید: "یادم می‌آید که به شدت افسرده شده بودم. دلم نمی‌خواست با دوستانم حرف بزنم. حتی دوست نداشتم به زمین تمرین بروم. خیلی وحشتناک بود. شدیدا احساس تنهایی می‌‌کردم."

کاسینگا می‌گوید فیزیوتراپ‌ها به بهبود اوضاع جسمانی‌اش کمک می‌کردند اما حس می‌کرد باشگاه از نظر روانی از او حمایت نمی‌کند. او می‌گوید: " نمی‌خواهم تقصیر را به گردن آن‌ها بیندازم چون خیلی خوب احساساتم را پنهان می‌کردم. باید بتوانی با مسائل کنار بیایی."
یکی از سخنگویان نیوکاسل به بی‌بی‌سی گفت: "رفاه و آسایش بازیکنان و کارکنان مساله‌ای بسیار جدی برای باشگاه است." باشگاه در این راستا طیف وسیعی از اقدامات حمایتی هم ارائه می‌دهد که از جمله آن‌ها می‌توان به محافظت تمام وقت از بازیکنان و حضور مشاوران رفاهی در داخل آکادمی و یک آژانس تخصصی در خارج از آن اشاره کرد.

باشگاه همچنین گفت: "ما از طریق کارگاه‌های مراقبت از بازیکنان و آموزش‌های مهارت‌های زندگی با بازیکنان جوان خود همکاری می‌کنیم تا در رابطه با مسائلی نظیر سلامت روان و جلوگیری از خودکشی به آن‌ها آموزش‌ بدهیم. مشکلات مربوط به سلامت روان اغلب پنهان هستند و ما کسانی که با این مشکلات روبرو هستند را تشویق می‌کنیم با فرد مورد اعتماد خود حرف بزنند و درخواست کمک کنند. باشگاه با این گونه مسائل با حساسیت و به شکلی محرمانه برخورد می‌کند."

بعد از ۵ ماه مصدومیت، کاسینگا دوباره به زمین بازی برگشت و تنها چند هفته بعد از آن به او گفته شد قراردادش تمدید نمی‌شود.

سال ۲۰۱۷ مایکل کالوین، روزنامه‌نگار و نویسنده انگلیسی در کتاب خود با عنوان "بهشت جای گرسنگی نیست" نوشت از مجموع یک میلیون و پانصد بازیکنی که به طور همزمان در رده جوانان فوتبال انگلیس بازی می‌کنند، تنها ۱۸۰ نفر به عنوان فوتبالیست حرفه‌ای به لیگ برتر راه می‌یابند.

از سوی دیگر بیش از سه چهارم بازیکن آکادمی‌های فوتبال بین سنین ۱۳ تا ۱۶ سالگی کنار گذاشته می‌شوند.

نیال سیمز، مشاور ورزشی متخصص در زمینه نژاد، هویت و سلامت روان است که در زمینه چگونگی حمایت از ورزشکاران جوان سیاه‌‌پوست در جریان گذار به ورزش حرفه‌ای مطالعه می‌کند.

او می‌گوید وقتی یک مرد جوان سیاه‌پوست به عنوان استعداد ورزشی شناخته شود، این تصور شکل می‌گیرد که فقط باید "روی آموزش جسمانی‌اش تمرکز شود" و در نتیجه "او یک هویت ورزشی سنگین را می‌پزیرد."

سیمز می‌گوید: " با سیستمی سر و کار داریم که بر داستان‌‌های مربوط به از 'فرش به عرش رسیدن' شخصیت‌های ورزشی غالبا سیاه‌پوست تاکید دارد و این می‌تواند به آموزش این افراد لطمه بزند. موضوعی که مسیر حرفه‌ای آن‌ها را به شدت محدود خواهد کرد."

سیمز معتقد است این "هویت ورزشی" بعد به الگوی موفقیت عده زیادی از ورزشکاران سیاه‌پوست تبدیل می‌شود و این چیزی است که کاسینگا می‌گوید تجربه‌اش کرده است.

سیمز گفت:‌ "در جامعه‌‌ای که برخی از مردم رنگین پوست آن بر این باورند که باید دو برابر همتایان سفید پوست خود زحمت بکشند تا با آن‌ها برابر شوند،‌ وقتی بازیکنی موقع ترک آکادمی حداقل مهارت‌ها را داشته باشد ممکن است سرخورده و دلسرد شود."

کاسینگا بعد از این که از نیوکاسل کنار گذاشته شد، برای یک دوره آزمایشی به نوریچ سیتی رفت.

او می‌گوید:‌ " فکر می‌کردم خیلی زود به شرایط بازی بازگشته ام اما نمی‌دانستم از نظر روحی چه اوضاعی دارم. ذهنم تمرکز لازم را نداشت. نمی‌توانستم حالم را توضیح بدهم اما حتی نمی‌خواستم بازی کنم. مصدومیت قبلی‌ دوباره اذیتم می‌کرد و از تمرینات لذت نمی‌بردم. با وجود مصدومیت‌ها و نداشتن تمرکز ذهنی نمی‌توانستم بهترین عملکرد خودم را به نمایش بگذارم."

بیش از یک هفته از حضور کاسینگا در نوریچ گذشته بود که به او گفتند باید باشگاه را ترک کند. پس از آن او به ایپسویچ و بعد هم برنتفورد رفت. اما مصدومیت‌ دست از سرش برنمی‌داشت و در نهایت دوباره مجبور شد ۵ ماه از زمین بازی دور بماند.

او می‌گوید: "دوران تاریکی بود. دیگر از فوتبال لذت نمی‌بردم. با خودم می‌گفتم اگر قرار است هر بار که بازی می‌کنم آسیب ببینم، این کار چه فایده‌ای داشت؟ به همین دلیل با جدیت به خداحافظی از فوتبال فکر کردم."

کاسینگا حالا ۱۹ ساله است و در تیم رده پایینی تاور هملتز بازی می‌کند.

او می‌گوید: "می‌دانم استعدادش را دارم. فقط باید سالم بمانم و جسم و ذهنم جای درستی باشند. هدفم این است که به فوتبال سطح بالا بازگردم، سعی کنم یک قرارداد حرفه‌ای بگیرم و از آن‌جا شروع کنم. "

"توصیه من برای بازیکنان فوتبال که از باشگاه کنار گذاشته شده‌اند این است که بدانند خوب هستند چون به یک دلیلی آنجا بوده‌اند و باشگا‌‌‌ه‌های زیادی در دنیا وجود دارد که می‌توانند در آن‌ها بازی کنند. فقط باید به خودتان ایمان داشته باشید و به کار و تلاش ادامه دهید."

اتحادیه بازیکنان حرفه‌ای با هدف حمایت از سلامت روان اعضای خود خدماتی از جمله مشاوره و توانبخشی ارائه می‌دهد.

این اتحادیه به بی‌بی‌سی گفت: "برای تشویق اعضا به تمرکز روی پیشرفت شخصی و آینده شغلی خود ورای فوتبال، به آن‌ها خدمات مشاوره و راهنمایی ارائه می‌دهیم. پیام ما به بازیکنان جوان این است که هیچوقت برای فکر کردن به زندگی بعد از فوتبال زود نیست."