سؤال بی‌ادبانه یک خبرنگار و جواب محترمانه همراه با بغض پژمان جمشیدی

چی تو ایران سر جاشه که خر نگارمون باشه. در جام جهانی ۲۰۰۶ در المان در هتلی در فریدریش هافن که تیم ملی ساکن بود اطاقی گرفته بودم و یک روز در حال خواند روزنامه ۳ تا ۴ راس مثلا خر نگار با دیدن این صحنه پهلوی من امدند که گزارش ها را براشون ترجمه کنم تا اونا مقاله بنویسند و در عرض چند دقیقه متوجه شدم که اقایون هر گزینه ایی در مغز دارند بجز گزارش صحیح مثلا کجا لباس خوب ارزان و کجا خانمها با لباس کم و مناسب پیدا میشه

باز معرفت فوتبالیست های ایرانی.

من با اینکه استقلالی هستم ولی همیشه از پیمان جمشیدی و علی انصاریان روحش در آرامش ابدی باشه خیلی خوشم میامد بخاطر روحیه شاد و اخلاق خوبشون. من اگه جای پژمان بودم به طرف میگفتم من تو‌ فوتبال هم شناخته شده هستم بیشتر از تو‌ در حرفه ات!! می تونیم این را به نظرخواهی بگذاریم که ببینیم چقدر تو‌را می شناسند ‌‌چقدر من را!! من سینما را برای دلم انتخاب کردم چون آرامش بهم میده و دوستش دارم حالا شما اگه اونجا میسوزه و‌قصد تخریب من را داری ‌‌، میتونی بیشتر بسوزی و‌ تو را با افکار ملاخولیایت تنها می گذارم.

یک خبرنگار صرفا به شدت حسود!