راز ۷۰ ساله یک فیلم عکاسی

بی بی سی :این روزها تصور این که عکس بگیرید و نتیجه این عکاسی را نبینید به نظر باور‌نکردنی می‌رسد، ما با دوربین‌های دیجیتال یا دوربین‌های موبایل عکس می‌گیریم و همان لحظه هم آنها را به اشتراک می‌گذاریم.

اما به روزگاری فکر کنید که عکاسی با دوربین‌های آنالوگ بود و فاصله بین عکس گرفتن تا دیدن عکس چاپ‌شده چند ماه بود و گاهی به چند سال هم می‌رسید، آنقدر که فراموش می‌شد و برای یک حلقه فیلم این فاصله هفتاد سال طول کشید.

چند سال پیش، ویلیام فاگان، کلکسیونر دوربین‌‌های قدیمی همراه با خرید یک دوربین لایکا ۳ آ (دوربین عکاسی تک‌لنزی بازتابی، سال تولید ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۰)، چند حلقه فیلم هم صاحب شد.

با اینکه می‌دانست یکی از آنها استفاده شده است تا همین اواخر همت نکرد که آن را چاپ کند.
این حلقه فیلم ساخت کمپانی دوربین لایکا بود و در آن زمان فیلم عکاسی به صورت رول‌های بزرگی فروخته می‌شد که عکاسان حرفه‌ای می‌توانستند خودشان حلقه فیلم‌های چند بار مصرف ۳۵ میلیمتری را پر کنند.

مشخصاتی روی حلقه فیلم نبود و در نتیجه هیچ راهی نبود تا سرعت فیلم را تشخیص دهد.

آقای فاگان زمان چاپ فیلم را با بهترین حدس‌‌هایی که می‌توانست بزند، محاسبه کرد و پس از مشورت با کارشناسان دست‌به‌کار شد.

محاسبه‌اش درست بود و توانست آن حلقه فیلم را چاپ کند. او حالا ۲۰ نگاتیو قابل چاپ داشت.
ماشین‌های قدیمی
او می‌گوید: "به طور معمول وقتی من یک حلقه فیلم را چاپ می‌کنم می‌دانم قرار است چه تصاویری در آن باشد. در تاریکخانه، من فقط ماشین‌های قدیمی را دیدم، اما تا زمانی که آنها را اسکن نکردم نتوانستم تصویر دقیقی از محتوای حلقه فیلم داشته باشم. نمی‌دانم این حلقه فیلم در کدام یک از دوربین‌های قدیمی لایکا بوده است اما باید در دوربینی متعلق به حدود سال ۱۹۳۰ باشد".
ب‌ام‌و کروکی حدود سال ۱۹۳۰"اولین نگاتیوی که دیدم عکس خودروی ب‌ام‌و کروکی از حدود سال ۱۹۳۰ با پلاک ایالت بایرن (باواریا) (۳۲۸۷ ۵۲ AB) بود در یک گذرگاه برفی کوهستانی".

عکس بعدی هتل لا ودوتا در گذرگاه کوهستانی جولیرپس در سوئیس است و تحقیق کردم و دریافتم که نام و مدل خودرو ب‌ام‌و ۳۱۵ است.
ب‌ام‌و در جولیرپس، گذرگاه کوهستانی در سوئیسخیابانی دربلاجو، ایتالیامکان‌های دیگر عکس‌ها خیابان اصلی بلاجو، شهری در ایتالیا، سواحل دریاچه کومو، در شمال ایتالیا (عکس بالا) و خیابان ایستگاه راه‌آهن زوریخ (عکس پایین) باعث شد که آقای فاگان در مورد حدس خود تجدید‌نظر کند و عکس‌ها را متعلق به اوایل دهه‌ ۱۹۵۰ بداند.
خیابان ایستگاه راه‌آهن زوریخآنچه توجه او را جلب کرد آدم‌های حاضر در عکس‌ها بودند.

او می‌گوید:" وقتی عکس‌های شخصی زن و مردی که همراه با سگ‌شان به سفری در سوئیس و شمال ایتالیا رفته‌اند را می‌دیدم، کمی جا خوردم".
او مشتاق بود که آنها را بشناسد تا بتواند عکس‌ها را به دست‌شان برساند.

او می‌گوید: "چنین عکس‌هایی معمولاً یادگار‌های شخصی از لحظه‌های شادمانی است و من احساس می‌کردم به عنوان یک غریبه حق ندارم آنها را ببینم".
"بعد فکر کردم اگر این حلقه فیلم را دور انداخته بودم و آن را ظاهر نمی‌کردم هیچ‌کس هرگز این عکس‌ها را نمی‌دید".

"به سن افراد در عکس‌ها فکر کردم و حدس زدم به احتمال زیاد هیچ‌کدام از آنها دیگر زنده نیستند".

"احساس کردم حتی اگر خودشان دیگر زنده نباشند حتما خانواده آنها آرزوی دیدن عکس‌ها را دارند".
" فکر کردم چرا این حلقه فیلم که چنین عکس‌هایی در آن بوده است هرگز تا آخر استفاده و بعد ظاهر نشده است".

"به عنوان عکاس حرفه‌ای من همیشه فکر می‌کنم مردم با هدف و دلیلی عکس می‌گیرند، آنها می‌خواهند لحظه‌هایی را ثبت کنند که هرگز نمی‌توان دوباره ثبت کرد، چون این لحظه‌ها هرگز دوباره تکرار نمی‌شوند".

اگر آدم‌های حاضر در این عکس‌ها را می‌شناسید، آقای فاگان خوشحال می‌شود که با او تماس بگیرید.

شما می‌توانید از طریق سایت یا با پست الکترونیکی info@macfilos.com با او تماس بگیرید.

عکس‌های دیگری از این حلقه فیلم را ببینید.