چرا قدرت نیرو‌های نظامی ایران از ارتش اسرائیل بالاتر است؟

مایکل پک ستون نویس نشنال اینترست یادداشتی نوشته و در آن نیرو‌های نظامی ایران و اسرائیل را با هم مقایسه کرده است.سایت رویداد 24 :به خاطر داشته باشید که مقایسه قدرت نظامی کشور‌ها به نوعی قراردادی است ممکن است در بسیاری از موارد در عمل احمقانه و اشتباه از آب در بیاید، اما همین ماهیت قراردادی این مقایسه و فاکتور‌های مورد مقایسه چیزی است که نباید از دید‌ها مخفی بماند.

بر اساس رنکینگ بین المللی رتبه ایران از نظر نیرو‌های نظامی در وبسایت گلوبال فایر پاور در سال ۲۰۱۸، رتبه ۱۴ و رتبه اسرائیل رتبه ۱۸ ام است. در این رنکینگ جهانی رتبه اول به آمریکا و بعد از آن به روسیه، چین، هند، فرانسه و بریتانیا تعلق دارد. جالب است بدانید مصر در رتبه ۹ قرار گرفته و عربستان در رتبه ۱۵ قبل از اسرائیل. پاکستان و کره شمالی با داشتن کلاهک‌های هسته‌ای در رتبه ۱۵ و ۲۵ بعد از ایران و اسرائیل قرار گرفته اند. آخرین کشور در این رتبه بندی کشور بوتان در رتبه ۱۳۶ ام است.
مایکل پک ستون نویس نشنال اینترست یادداشتی نوشته و در آن نیرو‌های نظامی ایران و اسرائیل را با هم مقایسه کرده است.
 
اورشلیم پست در یادداشتی درباره رتبه بندی کشور‌ها بر اساسی قدرت نظامی شان نوشته: این سومین سالی است که اسرائیل در سایت گلوبال فایر پاور نزول رتبه را تجربه کرده است. این در حالی است که در سال ۲۰۱۶ رتبه اسرائیل ۱۱ ام جدول بوده. ایران نیز از رتبه ۲۰ در سال ۲۰۱۷ به رتبه ۱۳ در سال ۲۰۱۸ ارتقا پیدا کرده است.
 
نویسنده یادداشت نشال اینترست نحوه رتبه بندی کشور‌ها را تحلیل گرفته و گفته: بر اساس آنچه خود وبسایت توضیح داده، این رتبه بندی بر اساس ۵۵ شاخص مستقل تنظیم شده است.

وبسایت در ادامه توضیح داده که رتبه‌ها با طیف وسیعی از عوامل منطبق شده اند. برای مثال این رتبه بندی تنها بر اساس تعداد سلاح‌های موجود در انبار اسلحه کشور‌ها نیست بلکه بر تنوع سلاح‌ها نیز متمرکز شده است.
این رتبه بندی همچنین کشور‌های موسوم به جهان اول، دوم و سوم را نیز از هم تفکیک کرده به کشور‌های عضو ناتو امتیاز «جنگ نیابتی بر روی کاغذ» را هم اعطا کرده است. دیگر عوامل تعدیل کننده میتواند جغرافیا، صنعت، منابع طبیعی، نیروی انسانی و قدرت مالی کشور‌ها باشد.

نویسنده این یادداشت به نقش رهبری سیاسی و نظامی در برتری ارتش کشور‌ها اشاره کرده و مدعی شده شاید برخی سیاست مداران نقش رهبری سیاسی و نظامی را فراموش کرده باشند، اما این همان فاکتوری است که اسرائیل را با قاطعیت از ایران برتر ساخته است.

گلوبال فایر پاور در توضیحات وبسایت خود نوشته «انبار‌های سلاح هسته‌ای کشور‌ها در فاکتور‌های مورد بررسی به حساب نیامده اند (احتمالا به دلیل مخفی بودن تعداد کلاهک‌های انبار شده در هر کشور)، اما امتیاز قدرت هسته‌ای به کشور‌هایی که به نوعی مظنون به داشتن سلاح هسته‌ای هستند یا به عنوان قدرت هسته‌ای شناخته میشوند داده شده است.»

اسرائیل از جمله کشور‌هایی است که به عنوان قدرت هسته‌ای در جهان شناخته میشود در حالی که ایران از این امتیاز برخوردار نیست و به نظر نمیرسد در آینده نزدیک نیز قصد تولید بمب اتم داشته باشد.

نشنال اینترست با همه این توضیحات، بررسی‌های سایت گلوبال فایر پاور را مبهم خوانده و گفته این سایت از فاکتور‌های سنتی و قدیمی برای مقایسه کشور‌ها استفاده کرده. برای مثال ایران ۸۲ میلیون جمعیت دارد و نیروی نظامی آن به طور بالقوه ۴۷ میلیون نفر برآورد شده است در حالی که اسرائیل ۸.۳ میلیون جمعیت با ۳.۶ میلیون ارتش آماده به خدمت دارد. ایران تقریبا ۱۰۰ برای اسرائیل وسعت سرزمینی دارد و مقدار نفت ذخیره شده اش بسیار بیشتر از اسرائیل است. بر اساس آمار‌های این وبسایت ایران ۹۰۰ هزار نیروی وظیقه و پرسنل نظامی دارد و اسرائیل ۶۱۵ هزار نفر. با این حال تعداد تانک و هواپیمای نظامی ایران بسیار کمتر از اسرائیل است.
 
یادداشت نویس نشنال اینترست به این نتیجه رسیده که هر کس وبسایت گلوبال فایر پاور را بررسی کند به سرعت متوجه میشود که رنکینگ ارتش کشور‌ها با این فاکتور‌ها کار احمقانه ایست چرا که بسیاری از شرایط حاکم بر ارتش‌ها را نادیده گرفته است.
 
نویسنده این یادداشت مدعی شده در حالی که ایران ارتشی بزرگتر، جمعیتی بالاتر و نیروی نظامی بیشتری دارد، این نیرو در درگیری با اسرائیل نمیتواند به کمکش بیاید چرا که دو کشور مرز مشترک ندارند و این بدان معناست که ارتش بزرگ ایران در جنگ احتمالی میان ایران و اسرائیل به کارش نخواهد آمد.
 
پیش از این نشنال اینترست توان نظامی ایران و اسرائیل را مقایسه کرده و قدرت ارتش اسرائیل را بیشتر از اینکه جنبه حقیقی داشته باشد دارای آثار روانی خوانده بود.
 
در گزارشی که تیر ماه سال گذشته نشنال اینترست منتشر کرد ه بود تعداد و نوع جنگنده ها، زیردریایی‌ها و موشک‌های اسرائیل مورد بررسی قرار گرفته و آن‌ها را در مبارزه با ایران بی اثر یا با اثر محدود توصیف کرده بود.