پرده آخر: ببین! چقدر دین قشنگه!

وبا و عبا. شنیدم که رندی به عهد قدیم. بیامد به نزدیک شخصی حکیم. بگفتا تو مردی جهاندیده ای. در اقصای عالم تو گردیده ای. بفرما که در بین نوع بشر. چه دردی بود بدتر و پر خطر. شنیدم که آن شخص نیکو نهاد. جواب سوالش بدین گونه داد. بگفتا که در بین نوع بشر. دو بیماریند پر ز شر و خطر. وبا هست اول بلایی قدر. فتد همچو آتش به نسل بشر. و بعد از وبا درد دیگر عباست. که خود عامل درد و رنج و بلاست. چو شیطان به زیر عبا پا نهاد. عبا گشت کانون جهل و فساد. عبا را کنون پرچم جهل دان. فساد و جهالت بزیرش نهان. چو حاکم شود بر دیاری عبا. در آن نشنوی غیر صوت عزا. وبا و عبا مثل یکدیگرند. که در آفرینش ز یک گوهرند. وبای جهالت ز زیر عباست. که خود منشا درد و رنج و بلاست. امان از عبا و امان از وبا. که شد ملت ما بدان مبتلا